Cinemates Fanfic.

Josh 4

Ik sprong als het ware over de laatste 3 treden en stond met een kabaal weer op de begane grond. Ik dook in elkaar en hoopte dat de buren niet wakker waren geworden, want die lagen sowieso al te snurken.
Hurry, Josh.
Maar wel zachtjes.
Ik liep naar de deur toe en scheen op het sleutelgat om zo de deur te openen.

Ik trok met een ruk de deur naar me toe, toen ik een enorme bonk hoorde, recht voor mijn voeten. Ik schrok zo, dat ik een klein gilletje liet horen.
Recht voor mijn neus, lag een meisje. Met haar hoofd lag ze nu op de plek waar vorig jaar nog een deurmat had gelegen. Ze had donkerblond haar, was klein van stuk en had een smal gezichtje. Haar ogen had ze stijf dicht geknepen, waarschijnlijk tegen de pijn. Ik raakte uit mijn trans en sprong behendig over het meisje heen zodat ik nu voor haar geknield zat, voor het opstapje bij de deur. Met een kreunend geluid kwam ze langzaam omhoog.
'G... Gaat het?' Was het enige wat ik uit kon brengen.
Het meisje opende eindelijk haar ogen en keek hem aan. Ze had mooie, helblauwe ogen waar je zo in kon verdrinken. Even keek ze me vriendelijk aan en glimlachte, voor slechts één seconde. Maar die glimlach veranderde zó snel in een geïrriteerde uitdrukking, dat het bijna onbeleefd was.
'Zie ik eruit alsof het gaat?' Snauwde ze.
Haar stem klonk schel en droog, alsof het eerst langs een kaasrasper ging voordat het uit haar mond kwam.
'Sorry, ik...'
Voor het eerst keek ik eens goed naar dit vreemde meisje. Ze had een panty aan waar allemaal ladders en scheuren in zaten, met daarover een zwart rokje en zwarte All Stars. Haar jasje was ook zwart, een beetje gescheurt en véél te koud voor de winter. Haar haar hing slordig over haar schouders en zag er vettig uit. Onder haar ogen zaten diepe, blauwe kringen, bijna te groot voor zo'n klein gezichtje.
Als ik niet beter wist zou ik denken dat ze zo van de vuilnisbelt was weggelopen.

Het meisje wreef nog even over haar achterhoofd voordat ze weer iets zei.
'Nee, ík sorry. Ik zit hier voor jouw deur alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.'
Ze liet een luide zucht horen. Het geïrriteerde deel uit haar stem was weg en had plaats gemaakt voor een vermoeide toon.