Cinemates Fanfic.

Peter 24

'Ik zweer het, man! Ik zag haar hier!'
Kelvin rende als een bezetene voor me. Ik, Carré en Quinty - ze waren wat later gekomen - renden achter hem aan, maar Kelvin was sneller. Hij ging ook naar de sportschool, waar ik nu net twee weken mee gestopt was, vanwege een kleine blessure aan mijn rug, waar ik inmiddels geen last meer van had.
'Weet je zeker dat de meid een paarse jas had? En een spijkerbroek? En...' Ik stopte met rennen en deed mijn handen op knieën om op adem te komen, en keek achterom. Ik zag Carré ongeveer twintig meter achter me hetzelfde doen.
Quin was al zo ver achter geraakt dat ze uit het zicht was verdwenen, gokte ik.
Ik keek weer naar voren en zag dat Kelvin net de hoek om rende.
'Kel, wacht! Je gaat veel te snel... voor ons,' hijgde ik.
Ik besloot toch verder te rennen, maar dit keer met mijn handen in mijn zij tegen de steken. Het zag er waarschijnlijk super stom uit, maar het maakte me nu even niks uit. Ik rende nu ook de hoek om en zag Kelvin aan het einde van de straat stilstaan. Hij stond met de rug naar me toe en leek niet eens een beetje uitgeput. Ik liep met mijn handen nog steeds in mijn zij naar hem toe: ik had geen zin meer in rennen.

Toen ik eindelijk naast hem stond, liet ik mijn handen van mijn zij weer naar mijn knieën glijden.
'Jezus, man,' zei ik even later. 'Je hebt echt de conditie van een...' Ik kwam niet eens op het woord.
Mijn vriend staarde alleen maar voor zich uit en zei niks.
Carré kwam er ook eindelijk bij staan. Haar wangen waren een beetje rood gekleurd en er stond zweet op haar voorhoofd, dat haar make-up een klein beetje liet uitlopen. Een héél klein beetje maar. 'Waar ging ze heen?' vroeg ze naar adem happend.
Ik keek verwachtingsvol naar Kelvin, die nog steeds dezelfde richting uitkeek. 'Het... Het was haar niet,' zei hij uiteindelijk, 'het was een andere vrouw. Een oudere vrouw.' Hij keek ons eindelijk aan. 'Sorry, guys.'
Ik knikte als antwoord en keek nu pas om me heen waar we eigenlijk waren beland. We waren in een of andere buurt die me in Amsterdam nog nooit was opgevallen.
Ik woonde nu al... Ongeveer vier jaar in Amsterdam? Ik wist het niet eens. Maar in die jaren waren deze straatjes me nog nooit opgevallen.
Het zag er vrij smerig uit. Er woonden denk ik vooral studenten, dat je zag aan het groene glas van kapot geslagen bierflesjes en lege sixpacks aan de straatkant.

Carré had nu eindelijk haar adem ook weer onder controle en stond weer rechtop.
'Sorry? Zeg dat maar tegen Quin, want dat wijf heeft echt de conditie van een olifant. Nog erger dan die van mij. Dude, je rende opeens weg!' Ze zei het op een geërgerde manier, maar je kon horen dat ze het niet zo bedoelde.
Kelvin gaf haar een flauwe glimlach en keek achterom. 'Waar is die meid eigenlijk?'
Ik keek nu ook achterom, maar Quinty was nergens te bekennen.
Carré draaide zich om en liep zonder nog wat te zeggen in de richting waar we net vandaan waren gekomen. Kelvin liep al even stil achter haar aan, zodat ik alleen achter bleef.

Ik keek naar de lucht en dacht even na.
Was dit niet zinloos? Naar een vermist meisje zoeken? Ze kan net zo goed ook al ergens een onderdak gevonden hebben, toch?
Bovendien kende ik het meisje niet eens. Ryan had weinig over haar verteld.
Dit was ook verreweg het laatste wat ik had verwacht om te doen in onze mini vakantie. We hadden inmiddels al een halve week die storing in ons kantoor, maar er was een soort gas lek dus het moest eerst nog gecontroleerd worden op gevaarlijke gassen. Sindsdien proberen we de filmpjes zo veel mogelijk bij ons thuis te maken en te editten.
Maar... Ik was hier absoluut niet blij mee en hoopte dat ons kantoor snel gefixt zou worden. Ik was altijd al een man van het harde werk geweest en stond nu al te popelen om weer aan het werk te kunnen gaan. Wij, ons team, hadden grootse plannen voor het komende jaar.

Maar... hoe zat het nou met Joshi's meisje? Ze was nogal mysterieus, en ik wist niet precies wat ik nou van haar vond. Laat ik het zo zeggen; verlegen was ze niet, maar er bestaan mensen die wat meer open over zichzelf zijn.
Ik had Joshi vanochtend nog even over haar geïnformeerd, en hij vertelde me dat hij niks voor haar voelde. Toch geloofde ik hem niet, ook al kon ik dat natuurlijk niet weten. Joshi had nog nooit een vriendin gehad en hij wist waarschijnlijk niet hoe hij met haar om moest gaan, dus heeft hij maar...
PETER, STOP. Dit zijn niet jouw zaken, beviel ik mezelf. En waarom dacht ik hier überhaupt over na? Joshi was oud genoeg om voor zichzelf te zorgen, en dat wist ik.

'Peet?'
Ik werd uit mijn gedachten geschud door Carré die naar me riep en gebaarde dat ik naar hen toe moest komen. Zij en Kel waren al een eind verderop, dus ik trok een sprintje naar ze toe.
Toen ik ze had ingehaald kwam ik naast Kelvin lopen, die zijn telefoon in zijn hand had en een nummer in toetste. De telefoon ging over en mijn vriend zette zijn iPhone op de luidspreker.
'Hey Kel, met Casper,' klonk het opgewekt aan de andere kant van de lijn.
Casper was degene die net na Joshi bij ons kwam werken, een paar weekjes na hem. Hij was vrij lang, en deed vooral het camera werk. Maar editten kon hij ook als de beste. Het was een van onze vrienden geworden, en natuurlijk ook die van Joshi.
Casper was met ons de binnenstad aan het doorzoeken, maar was ons waarschijnlijk kwijtgeraakt door de onverwachte beweging van onze Kellebel.

Kelvin nam geen moeite om onze vriend te groeten en kwam gelijk ter zake.
'Al iets gezien?'
'Nee... Waar zijn jullie nu?'
'In een of ander zij straatje aan de zuidkant. We verzamelen met zijn allen op het Leidseplein, oké? Zorg jij dat de rest zich daar ook verzameld?'
'Komt goed.'
Carré, die voor ons liep, had zich nu omgedraaid en liep nu achterstevoren. 'Casper, is Quin bij jou?'
'Ja, die is hier. Oh, ze wil blijkbaar wat zeggen... *geritsel* Hier komt ze.'
Er klonk wat geruis wat duidelijk maakte dat iemand de telefoon uit Caspers hand greep.
'Kelvin... Ik haat je echt, man,' klonk het uitgeput aan de andere kant van de lijn. Het was Quin, uiteraard.
Kelvin glimlachte, ook al wist hij wel dat Quin en Casper dat niet konden zien.
'Ik maak je af, zodra je bij dat verdomde Leidseplein bent aangekomen,' zei Quin met een droge stem.
Carré lachte nu ook. 'Ik zou maar rennen, vriend. Quin is a strong girl, en kan je makkelijk aan.'
Ik zat nu ook te grijnzen en sloeg Kelvin op zijn rug.
Zo liepen we verder. Hopelijk richting het Leidseplein.