Cinemates Fanfic.

Kelvin 28

Moe was ik niet, maar lui wel.
Ik stapte uit bed, met veel moeite duwde ik mijn benen onder de lakens vandaan en stond op. Mijn haar hing voor mijn ogen, maar ik sloeg het weg en duwde de deur van mijn open. Er hing een oeroude poster op van ons, Peter en ik, waarbij we een van onze eerste fotoshoots hadden. Peter had zijn arm om me heen geslagen en ik stond met mijn handen in mijn zakken. We lachten niet echt, maar we keken ook niet chagrijnig. Ik vergat de poster er altijd af te halen, maar ik vond het eigenlijk een best mooi symbool voor alle shit die we hebben bereikt in de afgelopen jaren.
Ik passeerde de deur, haalde een hand door m'n vettige haar en kwam de woonkamer binnen.
O ja. We hadden ook nog logees.
Josh zat tegenover Ryan aan de eettafel. Ze keken niet bepaald vrolijk, maar moe was nou ook niet het juiste woord.
Ik ging naast Ryan zitten en mompelde een goedemorgen.
Ik genoot nog even van de rust, totdat Peter binnenkwam.
'Hi giiiiirls,' riep hij, iets te vrolijk.
Ik heb geen idee hoe we het voor elkaar kregen, maar ik, Josh en Ryan lieten tegelijkertijd een nadrukkelijke zucht en lieten ons hoofd hangen. We waren niet zo in de mood voor Peters blijheden.
Peter had het niet eens door en liep naar het bureau, waar de computers opstonden. Ik wist al wat hij van plan was, dus liep ik snel naar de keuken.
Vanuit de woonkamer hoorde ik een paar minuten later Shawn Mendes Stiches spelen, vanuit onze splinternieuwe boxen, die in de kamer waren verspreid.
Peter had iets met Shawn Mendes. Elke ochtend had hij het liefst keihard zijn muziek op.

'Jezus Christus,' hoorde ik achter me. 'Wat is dit voor een gekkenhuis?'
Ik draaide me om en zag Ryan staan. Ze had wallen onder haar ogen en keek nog steeds even chagrijnig als daarnet. Ik lachte haar toe. 'Goed geslapen?'
Ze keek me aan alsof ik haar zojuist had beledigd. Ze bleef me aanstaren en ik staarde vragend terug.
Dat was toch niet zo'n rare vraag?
'Ja, wel,' mompelde ze, nog steeds in mijn ogen starend.
Ik vond het allemaal een beetje vreemd worden, dus ik wendde mijn blik af naar de vloer, net voor haar voeten.
'Is er iets gebeurd tussen jou en Josh? Je... Je doet een beetje vreemd,' zei ik, waar ik na twee seconden al weer spijt van had. Waarom vroeg ik hier überhaupt naar? Ik had er geen zin in om me hiermee te bemoeien.
'Nee,' zei ze, eindelijk een andere kant op kijkend. 'Zover ik weet niet, nee.'
Dat snapte ik niet.
'Wat bedoel je daarmee, met "zover jij weet"?'
Ze haalde haar schouders op.
'Josh doet raar sinds hij terug is gekomen gisternacht. Hij was eropuit gegaan voor Riley, zonder mij wat te zeggen. Ik was niet boos of zo, maar hij gedraagt zich ineens heel anders. Vannacht, maar vanochtend ook al. En nee, ik weet honderd procent zeker dat het niet komt doordat hij moe is, voor het geval dat je dat wilde zeggen.'
Ik zag in haar ogen een glimp van bezorgdheid, dat al heel snel weer verdwenen was. Toch was ik blij dat ik het gezien had.
Ze gaf om hem.
'Misschien kan ik met hem praten,' opperde ik.
Ryan zuchtte schouderophalend. 'Veel succes.'
Ryan liep langs me heen, recht op de koelkast af. Ze pakte een pak melk en draaide de dop eraf. Het meisje nam niet de moeite om een glas uit de kast te pakken en bracht de opening naar haar mond.
Ik opende mijn mond en onderdrukte de neiging om er wat van te zeggen, aangezien het niet bepaald een fris gezicht was, maar ik zei niks. Het enige wat ik deed was lachen.
Toen het pak leeg was, stopte ze met drinken en keek me even aan. 'Wat nou? Hij was toch al bijna leeg...'
Nou, ergens is dat een goed teken: ze voelde zich hier in ieder geval al helemaal thuis.
'Ik heb nog nooit een meisje zo gulzig uit een pak zien drinken,' grinnikte ik.
Haar reactie was slechts een klein lachje. Je kon het nauwelijks een lachje noemen, maar toch.
'Je lach is schattig,' zei Ryan.
'Echt niet.' Ik stopte abrupt met lachen, wat haar op haar beurt weer aan het lachen maakte.
Mijn lach was niet schattig. Gewoon niet.
'Echt wel.' Ze keek me uitdagend aan.
Ik deed een stap naar voren om mijn woorden kracht bij te zetten, en om al even zelfverzekerd over te komen als de jonkvrouw tegenover mij. Ik torende boven haar uit en keek op haar neer.
'Echt niet,' zei ik nog eens.
Weer dat lachje.
Ze liep zwijgend weer naar de kamer toe, waar de muziek inmiddels even een pauze had gehad. Maar zodra de deur tussen de keuken en de woonkamer open was, hoorde je weer muziek. Shawn Mendes.
Zelf had ik niks met die gast. Muziek maken kon 'ie wel, maar het was gewoon niet mijn smaak. Al vond ik één liedje van hem wel heel nice, maar dat was ook gelijk de enige. Imagination heette die. Het was een vrij droevig lied, wat ook helemaal niks voor mij was. Maar elke keer als ik het ergens hoorde, raakte het me weer. Recht in mijn hart.