Cinemates Fanfic.

Josh 41

Met mijn neus in de lucht fietste ik door de binnenstad en genoot in stilte van het warme weer. Het was inmiddels al bijna lente, en je kon het bijna aan alles merken. De bloemetjes begonnen voorzichtig weer te bloeien op plekken waar je nooit bij stil had gestaan dat daar überhaupt planten konden groeien. Langs de weg en in bloempotten en bakken. Maar je merkte het niet alleen aan de planten en de aangename temperatuur; de mensen in Amsterdam keken ook veel vrolijker. Zelfs de toeristen leken met een beter humeur door de stad te bonjouren en maakten meer foto's van oude en lelijke gebouwen dan gewoonlijk.

Het was inmiddels al twee weken geleden dat Riley en Ryan samen naar Taxas zijn gevlogen. Dat betekende dat het vier weken geleden was dat ik midden in de nacht met Mauro had gevochten. Die dag daarna kwamen hij en Riley samen aan de deur en hadden hun excuses aangeboden. Ik weet nog goed dat ik net onder de douche vandaan stapte, en de deurbel hoorde. Met nat haar dat nog in mijn nek droop, was ik de woonkamer binnengestormd en Mauro, Kelvin, Riley, Ryan en zelfs Bram en Jard zaten aan tafel. Het grappige was dat je  aan alles kon merken dat Ryan verreweg het hoogste woord had, en dat was niet vaak zo. Ze was ontzettend eigenwijs net als haar zus, maar het hoogste woord had ze nooit. Zelfs niet wanneer Ryan alleen met mij was.
Eigenlijk leek de volle woonkamer net een rechtzaak. Ryan was de rechter, Riley en Mauro de verdachten; Kelvin de getuige; Bram de aanklager en Jard... Jard was gewoon Jard. Je kon hem het beste beschrijven als het "publiek", want het enige wat hij deed was zwijgend luisteren. Geen grapjes, niks.
Ryan was de eerste geweest die mijn kant opkeek.
Ze glimlachte. 'Hi.'
De anderen keken nu ook op.
Ik negeerde ze allemaal, zelfs Ryans lieve "hi". Iedereen, op Mauro na. Ik staarde de gespierde jongen koud in de ogen. De jongen had uitdrukkingloos teruggekeken.
Iedereen was stil. Iedereen wachtte op wat er nu ging gebeuren.
Maar wat er werkelijk was gebeurd, had ik nooit kunnen voorspellen.
De jongen stond op en kwam doelgericht op me af. In een reflex deinsde ik achteruit. Zijn reactie bestond slechts uit een lachje. Zo eentje waar alle meisjes als een blok voor zullen valle, zelfs een moord zouden plegen of van een ravijn springen. Alleen al voor dat lachje.
'Ik bijt niet, hoor,' zei hij grijnzend, en voegde er even later aarzelend aan toe: 'en ik wil je ook niet slaan.'
Hij keek aarzelend om zich heen, ik kon zien dat hij het moeilijk had. Ik keek hem verward aan. Huh?
Toen stak hij zijn hand uit. 'Het spijt me.' Ik was zo verrast geweest dat ik hem even stomverbaasd aan bleef kijken. Ik dacht even dat dát het enige was wat hij ging zeggen, maar na enkele seconden en een luide zucht ging hij verder met praten. 'Bet spijt me van... alles. Dat ik je aanviel en tussen jou en Ryan ben gekomen. Dat je nu waarschijnlijk een litteken door je wenkbrauw hebt zitten door mij, dat er overigens nog best stoer uitziet... Maar dat was niet mijn punt. Ik wilde gewoon zeggen dat het me spijt. Van alles... En zo.'
Ik was inmiddels met mijn armen over elkaar gaan staan en keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Was het de bedoeling dat ik dit zou geloven?
Hij keek me een fractie van een seconde in mijn ogen aan, en keek vervolgens afwachtend naar Ryan. Ze zei niks, maar kuchte even. Het was duidelijk een teken voor iets. Maar waarvoor?
Mauro zuchtte, deed toen een stap naar voren en opeens stonden we heel dichtbij elkaar. Hij gaf me een knuffel en sloeg me een aatal keren vriendschappelijk op de rug. De jongen stonk verschrikkelijk naar alcohol en zweet, en ik vroeg me af wanneer hij voor het laatst een echte douche had genomen. Over zijn schouder keek ik naar Ryan, die goedkeurend zat te knikken, net als de rest dat deed. Riley lachte met haar hoofd in haar nek, zoals ik haar wel vaker had zien doen.
Toen Mauro me had losgelaten en weer terug liep naar de stoel waar hij net op had gezeten, bleef ik hem stomverbaasd nastaren.
Toen kwam Peter binnen met een dienblad waar iets op lag dat op noedels leek. Peter hield van koken, maar dat hij zo uitgebreid bezig was geweest had zelfs ik niet zien aankomen.
'Ah, Joshi! Goed dat je er bent. Mauro wil iets tegen je zeggen, volgens mij,' en hij knipoogde overdreven naar Mauro. Mauro keek naar Peter alsof hij zojuist aan was komen rijden op een eenhoorn in plaats van noedels in zijn handen.
'Je bent net te laat, Peet,' zei Ryan. 'Je hebt het nét gemist.' Peter zette het dienblad op tafel. 'Niemand gewond geraakt?' Iedereen lachte. Iedereen behalve ik. Ik was nog niet helemaal in de stemming on te lachen. Maar toen we met zijn allen de noedels van Peter gingen eten, kwam daar al snel verandering in. Er kwam op de een of andere manier een gezellige sfeer aan de tafel, en ik praatte met iedereen alsof gisteravond nooit gebeurd was. Alsof het allemaal maar een toneelstuk was geweest en het bij ons werk hoorde. We praatten samen en lachten samen. Mauro vertelde verhalen over vroeger van hem en Ryan samen, Ryan deed hetzelfde. Riley vertelde dingen, Kelvin vertelde zoals altijd dingen over hun werk. Zelfs ík was vaak aan het woord. Peter liet zijn kikkers zien en een uur lang hadden we alleen maar lol.
'Dus,' zei ik toen het eindelijk wat rustiger werd aan tafel, 'hoe wisten jullie eigenlijk waar we woonden?' Iedereen keek me aan alsof ik zo juist het moment had verpest.
'Simpel.' Riley dronk het laatste slokje van haar melk op en zette de beker met een klap op de tafel, alsof ze zojuist een shotje in de kroeg had genomen. 'Ik weet wie jij bent.' Ze wees naar mijn voorhoofd. 'Ik bedoel natuurlijk van jullie YouTube kanaal, Cinemates. Ik was een grote fan, en een vriendin van mij had op de een of andere magische wijze jullie adres opgespoort. Ze had het me ook verteld, en ik ben het nooit meer vergeten. Nooit geweten dat het nog van pas zou komen ook.' Ze lachte luid, maar niemand lachte mee. Ze stopte abrupt toen ze dat doorkreeg en praatte verder. 'Op die ene avond toen ik Josh tegenkwam, wist ik ook al wie hij was. Ook wist ik dat Ryan in goede handen was, wat me die avond erg geruststelde.' Ze keek naar haar zus, die met een scheve glimlach terug keek.
Opeens schoot me een vraag te binnen die me al heel lang dwars zat. 'Maar waar was jij al die nachten, dan? Wij waren al die tijd hier, maar je hebt nooit verteld waar jij verbleef,' zei ik, en de anderen knikten instemmend.
'Overal en nergens,' luidde het antwoord. Riley haalde haar schouders op. 'Sommige studenten hier zijn super aardig als je zegt dat je zeventien bent, mee doet aan een youtube filmpje of een programma op TV en je een gratis overnachting aanvraagt.'
Nu lachte iedereen wél mee. En zo hebben we nog best veel gelachen, maar ook serieuze gesprekken gevoerd. Zo vertelde Mauro dat hij naar een afkick klinick wilde gaan in Amsterdam, en Riley en Ryan naar Texas konden verhuizen, want daar woonde Mauro's tante. Het was een groot plan, maar het bleek dat Ryan de tante al kende, en wilde altijd al naar Amerika. Riley stemde ook in. Met één telefoontje was alles geregeld, met vliegtickets en al. Twee weken later vertrokken ze al.  Niemand had gevraagd wat ik er nou precies van vond, maar ik had wel een aantal keren met Ryan gepraat. Ik was zelfs meegeweest naar het vliegveld, en voordat ze met zijn tweeën in het vliegtuig sprongen, had ik mezelf overgehaald om Ryan nog een laatste keer een zoen te geven. Het was geen intens moment geweest, maar het was meer dan genoeg voor mij. Toen ik het vliegtuig zag wegrijden, zag ik Ryan nog "ik hou van je, Josh" articuleren door het kleine raampje. Dat was voor mij het laatste zetje geweest, en ik liet de tranen die ik die hele dag al had proberen in te houden, eindelijk hun gang gaan. Kelvin kwam uit het niets links van me staan, Peter rechts. Beide sloegen ze een arm me heen. Zo liepen we met zijn drieën omarmd het vliegveld uit.

Maar ik liet die ontroerende gedachtes aan Ryan deze prachtige dag niet verpesten.
Natuurlijk miste ik Ryan. Elke dag miste ik haar. Er kwam geen dag voorbij dat ik niet aan haar heb gedacht. Sinds ze een telefoon had gekocht, appten en facetimden we elke avond en elke ochtend, want dat waren de enige momenten dat we beide wakker waren. Ik was al aan het sparen voor een reis naar Texas, en om haar stiekem te verassen.
Ondanks alles, was Mauro een soort vriend van me geworden, en ik kwam minstens één keer in de twee dagen even kijken hoe het net hem ging. Anders Kelvin of Peter wel.

Ik zette mijn fiets op de plek waar ik hem altijd neerzette: naast die van Bram, half over die van Peter heen. Ik heb nooit geweten waarom, maar het was een soort gewoonte van mij geworden om mijn fiets op deze manier te parkeren.
Ik pakte de sleutel en stak die in het sleutelgat. Met de bekende klik ging de deur open, en de grote letters van "CINEMATES STUDIO" verwelkomden me hartelijk. Voor heel even was ik Ryan vergeten. Heel even maar.
Ik glimlachte breed.
Het voelde goed om weer terug te zijn.