Cinemates Fanfic.

Ryan 25

'Hé, heb je eigenlijk nog contact gehad met Bram vandaag?' Ik keek Josh vragend aan.

We waren vandaag nog langs een aantal kledingwinkels gegaan en hadden wat simpele kledingstukken voor me gekocht. Het was goedkoop, maar absoluut niet lelijk. Het meeste was zwart, daar hield ik van. In het dorp waar ik vandaan kwam, beschreef die kleur negen van de tien keren op een dag hoe ik me voelde: duister en onbegrepen.
Maar nu was het anders. Voor nog een onbepaalde tijd was het hier anders. Ik was gelukkig, hier, in Amsterdam, vandaag. Ik wist dat het elk moment weer zou kunnen veranderen in een nachtmerrie, maar ik genoot van elk moment.
Van de vrijheid en niks te moeten. Van Riley die van mij betreft wel heel even kan ophoepelen. Van de verschillende mensen in de verschillende winkels. Van de oudjes en van de kleine kinderen. Zelfs van Josh, die ik gisteren pas had ontmoet.
Ik was gelukkig. Gelukkig voor heel even.

Nu liepen ik en Josh weer naar het appartement van Peter en Kelvin, aangezien het al vrij laat was. We hadden gegeten in een simpele tent waar je kleine pizza's kon eten, want ik HOUD van pizza. Pizza was altijd al mijn lievelingseten geweest. Ik denk dat het rond half tien was, en we waren beide doodop. Toch wilde ik niet met de tram. Ik vond ze eng, aangezien ze gewoon midden over de weg reeden, zonder pardon. Maar ik vond ook dat het een teken van luiheid was. In mijn dorp was het heel normaal dat je naar het centrum liep en weer terug, en ik vond dat duizend keer fijner dan in deze mislukte trein zitten.

'Nope, ik heb geen idee. Ik heb hem verschillende keren gebeld, maar hij heeft niet opgenomen en ook niet teruggebeld. Ik heb wel duizend SMS'jes en whatsappjes naar hem gestuurd, maar hij reageert niet. Hij lijkt wel van de aardbodem verdwenen,' zuchtte Josh. 'En jij? Waar ga jij overnachten?'
'Als je vrienden mijn zus hebben gevonden, ga ik met haar vertrekken. Ik weet nog niet waarheen of voor hoelang, maar we blijven hier niet. Ik zat zelf te denken aan het buitenland, maar ik weet niet zeker of Riley daar wel in meestemt,' zei ik opgewekt, 'misschien wil zij liever naar een andere stad in Nederland, zoals Utrecht of Maastricht. Of -'
'Ho, wacht heel even, space konijn. Ik wil geen spelbreker zijn, maar wat als ze haar niet vinden... Wat ga je dan doen?' onderbrak Josh me.
Hij had gelijk...
Wat als ze haar helemaal niet hadden gevonden? Wat als haar iets ergs is overkomen?
Ik had er helemaal niet bij stil gestaan dat ze haar misschien wel helemaal niet zouden vinden.
Maar ik deed alsof me dat allang was opgevallen. 'Dan ga ik naar de daklozen en daar met ze om eten bedelen en hopen dat ze me niet gaan verkrachten in mijn slaap,' zei ik droog.
Josh maakte een afkeurend geluid. 'Fout, dan ga je met mij mee.'
Ik liet een klein lachje horen. 'Met jou mee, hè... Waar naartoe dan wel? Momenteel ben jij even dakloos als ik.'
'Ik kan voor mijn huis gaan staan roepen zodat mijn zogenaamde "huisgenoten" me open gaan doen. Wat, nu ik erover nadenk, nooit gaat gebeuren,' zei Josh met een overdreven nadrukkelijke zucht.
Ik keek van hem weg. 'Nou, dat betekend dat we weer terug bij af zijn,' zei ik afwezig.
'Maar,' begon Josh en hij deed zijn vinger in de lucht, 'ik heb een plan B.'
'Als je plan is dat we weer bij je vrienden Kelvin en Peter gaan logeren, zet het dan maar weer snel uit je hoofd,' zei ik zonder te aarzelen. 'Dude, ik heb ze meer dan genoeg onrust bezorgd in één fucking avond. Ik ben van plan dat niet nog eens te doen. Volgens mij hebben ze het al zo druk, en jij ook.'
Josh schudde zijn hoofd al voordat ik uit was gepraat, zijn krulletjes bewogen lichtjes met de beweging mee.
'Sinds de storing in ons kantoor hebben we allemaal veel te veel vrije tijd. Dus maak je daar maar geen zorgen over,' zei hij dissend.
Het werd weer stil tussen ons. Zo liepen we zwijgend door, totdat we eindelijk bij Huize Cinemates aankwamen.
Toen we voor de deur stonden liet ik Josh' arm los en leunde tegen de muur.
Door al dat lopen was mijn enkel er waarschijnlijk niet beter op geworden, maar ik had het vandaag niet eens doorgehad. Ik had teveel lol gehad om het überhaupt te hebben gemerkt.
Maar nu kwam de pijn langzaam weer terug.
Josh belde aan. Kelvin deed open. Ik keek verwachtingsvol naar de vriend van Josh, die me een standaard glimlach terug gaf.
Dat betekende niet veel goeds.
Kelvin liet ons in stilte binnen, en we kwamen in de inmiddels wel bekende woonkamer. Ik keek snel rond, maar zag mijn zusje nergens plotseling opduiken.
Bullocks.
Maar meid, zei een stemmetje in mijn hoofd, wat had je dan verwacht?
Er waren nog niet veel mensen, althans, niet zoveel als vanmiddag. Dat betekende dat het nog niet te laat was.