Cinemates Fanfic.

Bram 29

(Sorry Brammetje, ily)

Monteren, monteren en nog eens monteren. Dat was waar deze laatste drie dagen uit bestonden. Ik was bezig met een nieuwe video, voor de verandering niet voor Cinemates, maar voor mijn eigen kanaal. Maar het lukte niet echt.
Het was begin van de avond; het was nog vrij licht voor dit tijdstip. En ik zat nu thuis. Achter mijn bureau. Ik had gesprekken met wie dan ook gemeden en hield me vooral koest op mijn eigen studentenkamer. Ik hield ervan om me terug te trekken van de buitenwereld. De momenten dat ik even alleen was, kon ik het meest genieten.
Van Josh, Kelvin en Peter heb ik niets meer van gehoord.
Wacht. Wat zeg ik?
Ik heb juist heel veel van ze gehoord. Ze hielden niet meer op met bellen, ik werd er helemaal gek van. Op een gegeven moment heb ik mijn telefoon maar uitgezet, wat ik eigenlijk nooit deed. Toen kwam die overheersende rust. De rust waar ik naar verlangde.

Natuurlijk was ik niet boos op Josh. Ik was dat nooit geweest. Maar op wie ik wel boos was, was Ryan. Ja, ik kende haar al veel langer. Dit betekende alleen niet dat zij mij wel kende.

Peter en Kelvin hadden geen idee, en Josh waarschijnlijk al evenmin.
Er is shit gebeurd. Shit die ik niet kon waarderen. Ryan had daarmee te maken, maar op die avond wilde ik niet laten merken dat ik haar kende.
Oké, eigenlijk kende ik Ryan helemaal niet. Alleen van verhalen. Verhalen van mijn vriend. Ik zuchtte hardop bij de gedachte aan hem.
Mauro.

Geloof me, natuurlijk had ik spijt. Spijt dat ik het kleine meisje van vijftien jaartjes oud niet had geholpen wanneer ze dat dringend nodig had. Spijt dat ik mijn vriend niet had gestopt toen hij weer eens te ver ging. Dat ik niet vaker naar Groningen was gekomen om te zeggen dat wat hij allemaal uitvoerde, waanzin was.
Maar dat had ik niet gedaan. En nu was Ryan hier. Ze was eindelijk gevlucht voor de persoon waarvan ze had verwacht dat hij haar nooit pijn zou doen, maar toch had gedaan.
Toen ik die avond weg was gegaan, had ik gelijk contact met Mauro opgenomen. En nee, natuurlijk heb ik hem niet verteld waar Ryan uithing. Zo'n slechterik was ik nou ook weer niet.
Maar mijn vriend was overstuur. Hij dacht dat het allemaal zijn schuld was, wat het natuurlijk ook was, maar dat vertelde ik hem niet. Ik vertelde hem niks. Ik luisterde alleen maar, zoals ik altijd deed wanneer hij wat had beleeft. Soms vroeg ik me af of hij ook zo naar mij zou luisteren. En soms vroeg ik me af of hij überhaupt wist dat ik werkte waar ik nu werkte. Soms vroeg ik me af of hij mij wel kende.
Mauro kende mij al vanaf de kleuterschool. Hij woonde naast mij, dus vrienden werden we automatisch. Hij was altijd het stoute buurjongetje, en ik werd altijd maar meegesleept als hij weer eens iets had gedaan wat niet mocht. Ik heb het vaak voor hem opgenomen als zijn ouders hem weer op zijn donder zouden geven. Mijn ouders waren vaak wat liever, zachter en zo. Net als hun straffen. Toen hij met zijn familie verhuisde naar Groningen, belden we nog steeds. Het contact tussen ons is nooit verdwenen.

Maar nu was ik er helemaal klaar mee. Ik had er geen zin meer in. Ik wilde niks meer met hem te maken hebben. Ik had mezelf voorgenomen dat als hij nog eens zou bellen, ik hem eens flink de waarheid zou zeggen. En met de waarheid bedoel ik dat hij te ver is gegaan en dat het allemaal zijn schuld was. Ryan zou ik nog steeds achterwege laten.
Maar Mauro belde niet. Nou ja, eigenlijk kreeg hij niet eens de kans. Ik had nooit mijn telefoon uit, maar had hem altijd aan voor het geval dat er iets ernstigs zou gebeuren, met wie dan ook.
Maar Mauro had wel gemaild. Net als een heel ander deel van m'n vrienden, maar ik had ze niet bekeken. Geen één.

Om heel eerlijk te zijn wist ik zelf ook niet precies waar ik mee bezig was. Ik wilde er denk ik gewoon niet wéér tussen vallen. Ik wilde er niks meer mee te maken hebben. Maar ik had er al wat mee te maken, zonder dat ik daar wat voor had hoeven doen. Want ik kende Ryan. En Mauro.

In die tijd dat ik even na zat te denken, stond het filmpje waar ik mee bezig was zich de hele tijd opnieuw en opnieuw af te spelen. Ik had er maar naar gestaard tot mijn ogen brandden. Ik klikte het filmpje weg en opende mijn email. Misschien was er wel iets belangrijks, zei ik tegen mezelf.
Er zaten een paar mailtjes tussen van een aantal vrienden, waaronder Kelvin en Peter, een hand vol van Josh, maar een hele boel van Mauro.
Peter was bezorgd, schreef die. Kelvin wilde even met me praten en Josh zei dat het hem speet, en zo. Voor mijn gevoel ging het helemaal langs me heen.
Die van Mauro besloot ik niet allemaal te lezen, alleen de meest recente. Ik opende een willekeurige die tussen zijn lijstje stond. Dat had ik achteraf beter niet kunnen doen. Ik had beter geen van allen moeten lezen. Want wat hij had geschreven, benam me de adem. Ik kreeg zowat een hartaanval.
Mauro kwam naar Amsterdam. Ik wist niet waarom of wanneer, want verder dan de eerste regel kwam ik niet. Ik liet me van mijn bureaustoel glijden en ging met een plof op mijn bed liggen, en verborg mijn hoofd in mijn kussen.
Ik haat je, mijn vriend. Ik haat je, ik haat je, ik haat je.

Wanneer had ik hem eigenlijk voor het laatst face to face gesproken? Ik kon het me niet eens meer herinneren. Ik denk een half jaar geleden, of zo.
We belden, face-timeden of appten altijd. Lang leve de social media.

Met een ruk ging ik rechtop zitten. Ik moest Ryan waarschuwen. Wanneer was de mail verstuurd? Ik nam niet de moeite om weer plaats te nemen op mijn bureaustoel. 22:46 gisteravond, las ik.
Ik had al bijna mijn mailbox afgesloten, toen het me te binnen schoot dat het best handig zou zijn als ik de rest van de mail ook even las.
Dom, Bram. Super dom was dat.
Ik liet even mijn hoofd hangen uit schaamte, ook al was er verder niemand in de kamer.
Na die enkele seconden van schaamte rechte ik mijn rug en begon te lezen. Ik liet mijn vingers over de letters glijden om aan te geven waar ik was. Snel lezen was nooit mijn ding geweest.
Er stond onder andere in dat hij naar de stad kwam vanwege mij. Ik geloofde er geen fuck van. Vermoedde hij iets? Was hij er op de een of andere manier achtergekomen dat Ryan zich in Amsterdam schuilhield?
Ik sloot mijn mail af en deed de computer uit. Mijn plan om me er niet mee te bemoeien heb ik totaal van me afgeschud. Ik zal haar helpen. Nou ja, in ieder geval waarschuwen. En wel meteen. Vastbesloten pakte ik mijn fiets en reed weg.
Richting Huize Cinemates.