Cinemates Fanfic.

Ryan 22

'Is het nog ver?' vroeg ik buiten adem naar boven. Waarom nam Josh me mee naar een café helemaal op de bovenste verdieping? Hij wist toch van mijn enkel?
Maar ik zei maar niks, want hij rende als een klein kindje de trap op: ik wilde zijn pret niet verpesten.

Hij stopte met rennen en keek achterom. 'Kun je niet meer?'
'Om eerlijk te zijn... Nee. Een pauze zou superfijn zijn.'
'Ik heb een beter idee,' zei Josh.
Hij liep naar me toe, ging op de trede voor die ene waar ik op stond staan, zodat hij boven me uit stak. Hij keek me even aan maar keerde toen de rug naar me toe. 'Spring achterop.' Ik deed wat hij zei en hield me vast aan zijn schouders. Hij was al groter dan ik, maar blijkbaar ook veel sterker.
Na een paar treden vroeg ik, 'Ben ik niet te zwaar voor je? We kunnen ook gewoon even stoppen...'
'Nee hoor, hoeft niet. Je bent zo ligt als een veertje. Ik red het wel, we zijn er toch al bijna.'
En hij had gelijk, want de trap hield opeens op bij een oude deur. Ik stapte af en Josh deed de deur open. Met een krakend geluid bewoog het ding naar voren. Van een donkere trap gingen we naar een ruimte met alleen maar licht, dus ik bedekte de eerste seconden mijn ogen. We liepen maar binnen. Ik zag nu dat er niks anders was dan ramen. We keken over heel Amsterdam uit en het uitzicht was adembenemend. Het was erg hoog en als je hoogtevrees had, was dit absoluut niet jouw plek, maar ik vond het fantastisch.
De rest van de ruimte was niet zo groot. Precies in het midden stond een bar en er stonden wat houten tafels en stoelen aan de raamkant. Op de achtergrond hoorde je zachtjes het liedje Hello, alsof zelfs Adele ons hier een warm welkom wilde geven.
Het hele vertrek was verder leeg, op een oude man en een waarschijnlijk getrouwd stel na. De man zat een krant te lezen en het stel zat zachtjes met elkaar te praten. Maar ik keek met open mond naar buiten. Josh kwam naast me staan.
'Kelvin heeft me deze plek voor het eerst laten zien toen ik net in Amsterdam woonde. Ik reageerde precies hetzelfde,' zei hij met een zucht. Ik besefte dat al die duizend treden het helemaal waard waren.
We gingen zitten aan het tafeltje die aan de zonkant stond. Ik kon niet stoppen met naar buiten staren.
Al snel kwam de ober.
'Nou Josh, dit moet wel een hele bijzondere dame zijn die je hier mee naartoe neemt,' was zijn openingszin. 'Wat mag het zijn?'
Josh werd een beetje rood, maar ik deed alsof ik het niet door had.
'Jules, het is niet... Laat maar. Twee cappuccino's alsjeblieft,' zei Josh, starend naar de grond.
'Komt eraan,' zei de ober die blijkbaar Jules heette, breed grijnzend. En hij liep met een hupsje weg.
'Dat was Jules. Hij is... een oude vriend van mijn vader. Hij is hoe ze dat noemen "Prettig Gestoord". Dus let er maar niet op. Trouwens, de cappuccino's hier zijn echt heilig. Echt fantastisch.' En hij sloeg zijn handen ten hemel, om zijn woorden kracht bij te zetten.
Ik trok mijn wenkbrauwen op, maar knikte. 'We zullen zien, dude.'

Even later kwam Jules met de koffie. In beide mokken zat een hartje van koffiemelk gemaakt. 'Bedankt,' zei Josh tegen Jules met een scherpe blik in zijn ogen. Het bleef even stil toen de oude man weg was. Ik staarde naar mijn koffie.
'Riley zou dit fantastisch vinden,' zei ik uit het niets.
'Wat, dit uitzicht of de koffie?'
'Allebei. Alles,' zei ik, nog steeds starend naar mijn koffie.
Ik keek op.
'Riley is zo'n iemand die dit alles op de foto zou zetten met haar telefoon, en vervolgens op Instagram zetten of zo,' zei ik grijnzend.
'Jammer dat ze gisterochtend haar telefoon uit het raam van de trein heeft gesmeten. Dat moest echt moeilijk voor haar zijn geweest,' besefte ik opeens.
'Vond je dat niet irritant? Dat ze alles zo nodig op social media moest zetten?' vroeg Josh, alsof hij dat laatste niet had gehoord.
Ik keek hem aan. 'Nee? Dat mag ze toch zelf weten?'
Josh zuchtte. 'Kelvin, Peter... Bijna al mijn vrienden zetten alles op social media. Echt álles. Ik snap het ook wel, want het is belangrijk voor de fans, of kijkers. Of... Cinemators. Dat ze blijven kijken en zo. Maar het is zo irritant! Je kunt niet één keer met ze uit eten zonder dat ze er foto's bij maken en ze op social media zetten. Wat is er ooit gebeurd met deze generatie?'
Ik haalde mijn schouders op. 'Geen idee. Het is iets wat mensen gewoon leuk vinden om te doen, denk ik. Ik doe het zelf niet; ik heb daar geen verstand van. Ik heb ooit Twitter geprobeerd, maar het feit dat je erop zet wanneer je gaat scheiten, vind ik nou niet het allerleukste idee van de wereld. Maar weet je, ik laat mensen gewoon lekker zoals ze zijn. Zou jij ook eens moeten doen.' Ik bleef hem uitdagend aankijken, terwijl ik een slok van mijn koffie nam, waar ik prompt mijn tong aan verbrande. Ik deed m'n best om het te verbergen, wat maar half lukte.
Josh zuchtte.
'En, heb je nog andere hobby's dan dat YouTube gedinges?,' vroeg ik om van onderwerp te veranderen.
'Ik houd van films kijken, vooral oude films. Of oude boeken. Dingen van vroeger interesseren mij vooral,' zei Josh.
Ik schoot in de lach. 'Gelukkig is YouTube natuurlijk ook van "vroeger" hè?'
Josh keek weg, met een gebaar van stop-maar-weer-Ryan. Dus ik switchte voor de zoveelste keer vandaag van onderwerp. 'Maar eh, je zei dat Jules een vriend van je vader was. Waar woont je vader nu? En je moeder? Je weet al zoveel over mij en ik nauwelijks over jou. Vertel me eens wat,' zei ik geïnteresseerd, en ik leunde wat naar voren.
Maar Josh had hier duidelijk geen zin in. Hij keek naar beneden en daarna weer naar mij. De uitdrukking op zijn gezicht was totaal veranderd. Hij keek me apart aan. Een beetje nep, alsof hij iets achterhield. Toch werd ik een beetje bang. 'W-wat... Wat is er? Wil je er niet over praten? Is ook goed... Ik wist niet dat er...' Maar Josh onderbrak me.
'Ik moet even naar de wc.' En hij liep in een snel tempo van de tafel weg.
Ik bleef verward achter.