Cinemates Fanfic.

Kelvin 37

Pijn. Overal pijn. Dat was het eerste wat ik voelde toen ik wakker werd. In plaats van in mijn eigen bed, lag ik op de bank in de woonkamer. Ik had waarschijnlijk de hele nacht in dezelfde houding gelegen, want ik had overal spierpijn.
Oh ja. Gisteren.
Ik had door twee verschillende redenen pijn over mijn hele lichaam. Ik had barstende koppijn, mijn schouder lag waarschijnlijk open en mijn benen voelde ik niet eens meer. En dat alles met dank aan onze harde bank, en - niet te vergeten - Mauro.

Ik keek om me heen. Sinds gisteravond is er weinig veranderd. Iedereen lag nog op dezelfde plek in dezelfde houding. Nou ja; als je Ryan even wegdenkt. Ze lag niet meer bij Jard. Als ze weer weg was, dan... godver, ik snapte niks van dit meisje.
In paniek doorzocht ik het huis, maar de kleine jonkvrouw was nergens te bekennen.
Ik wierp een blik op de klok. Het was tegen elven in de morgen. Dit betekende dat ik maximaal vijf uur had geslapen. Dat was nog netjes. Aangezien we allemaal deze nacht niet bepaald goed hadden geslapen, maakte het feit dat de rest nog sliep niet onlogisch. Iedereen was moe. Wat ik me wel afvroeg was waar Bram opeens vandaan was gekomen. Had hij eindelijk besloten om zijn excuses aan te bieden? Nou, hij had werkelijk geen beter moment uit kunnen kiezen.
Toen ik de woonkamer weer in liep, zag ik buiten iets bewegen in het raam. Ik liep gelijk met grote passen richting het raam. Gelijk zag ik Ryans donkerblonde haar wapperen in de zachte wind. Door de zon leek het wel licht te geven. Ze zat in de kleermaker zit en keek over het water uit. Ik maakte een zucht van opluchting - maar wel zachtjes, zodat mijn slapende vrienden niet wakken werden. Wat ik ook zachtjes deed, was het raam open duwen. Ik klom er behendig doorheen, zodat ik soepel op onze stijger belandde. Toen ik zwijgend naast haar kwam zitten, liet ik mijn voeten over de stijger bungelen, sloeg ik mijn handen achter mijn hoofd en leunde tegen de muur aan.
Het water was mooi. Er was geen moment geweest dat ik zat werd van dit stukje water aan ons huis. Ik denk dat ik dit ook het leukste vond aan ons huisje. Het was de beste plek om na te denken, zelfs beter dan onder de douche. Wanneer ik geen inspiratie had voor een nieuw filmpje, ging ik wel eens hier zitten. Of, gewoon, wanneer ik even alleen wilde zijn.
Ryan had de hele tijd nog geen vin verroerd, en ik ook niet. We zaten daar in rust en stilte. Totdat ik die verbrak.
'Je weet dat hij het deed om je te beschermen, toch?' Het was een doelbewuste vraag, maar Ryan wist wel waar ik het over had. Het duurde even voordat ik een antwoord kreeg. 'Beschermen waartegen?' luidde de tegenvraag. Ze klonk rustig en beheerst, alsof haar woorden aanstroomden vanuit het water voor ons, in plaats van uit haar mond. 'Je gevoelens,' probeerde ik al even kalm te antwoorden. Het mislukte half, en je merkte gelijk dat serieuze gesprekken niet mijn ding waren. Maar goed, dat wisten we natuurlijk al.
'Ben je... boos op hem?' vroeg ik even later aarzelend. Bij die woorden, veranderde Ryan van houding. Ze liet één been over de rand bungelen, de ander trok ze op. Het haar arm leunde ze nu tegen haar opgetrokken been aan. 'Nee, niet boos. Teleurgesteld is ook niet het juiste woord, maar ik kan tegelijkertijd ook geen betere bedenken,' vertelde ze. 'UGH! Ik weet het even niet meer, dude. Het ging allemaal zo snel gisteravond.' Gefrustreerd leunde ze naar achteren en haar achterhoofd lag nu op mijn borst. Mijn smerige witte - dat inmiddels niet meer zo wit was - T-shirt dat onder de vlekken zat, daar lag Ryan nu op. Fris was anders, laat ik het zo zeggen. Ach ja, wat maakte het nu nog uit?
Ik sloeg een arm om haar heen, zodat ze nog dichter tegen me aan kwam liggen. Zo bleven we een tijdje zitten, zonder ook maar iets te zeggen.
'Hij houdt van je, ik weet het zeker,' zei ik op haar neer kijkend.
Ryan zuchtte. 'Denk je?'
'Ik zei niet "ik denk". Ik zei "ik weet het zeker",' zei ik koppig. Ik wist dat ik gelijk had. Ryan keek me niet begrijpend aan, met een blik die schreeuwde; "en hoe weet jij dat nou weer?" Ze hoefde niet lang te wachten voor een uitleg.
'Josh kijkt naar je op een manier hoe hij naar geen enkel meisje kijkt. Een manier die me nog niet vaker opgevallen was, tot jij opdook in zijn leven,' legde ik uit. 'Sinds jij hier bent, is hij een ander mens geworden, lijkt het. Nou ja, tot die avond dat hij Riley zag, dan. Toen werd hij weer de oude, maar hij kijkt nog altijd op dezelfde manier naar jou.'
Ryan schoot los van mijn greep. 'Dus jij wist het al die tijd ook al? Heeft hij het serieus aan iedereen verteld in dit huis, behalve mij? Ongelooflijk, dit,' bromde Ryan verontwaardigd. Ze wilde opstaan en weglopen, maar ik hield haar tegen. Het was ergens ook wel erg dom van mij dit te vertellen, ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. 'Ryan, zo zit het niet,' zei ik, en duwde haar zacht weer terug naar de plek waar ze net zat. Ze stribbelde niet tegen, waarschijnlijk had ze daar de kracht niet voor. Ik had medelijden met Ryan. Dat had ik sowieso al, maar het leek te groeien met de dag.

Ik wou dat Nina hier was, zij wist altijd precies wat te zeggen en wat te doen. Vooral in dit soort ongemakkelijke
situaties wist zij zich altijd prima te redden, en ik was daar altijd jaloers op geweest.
Wat zou Nina op dit moment hebben gezegd, als ze in mijn schoenen stond? Ik rechtte mijn rug en dacht even na. "Meid, je voelt je nu vast gekwetst. Maar weet dat we dit deden om jou te helpen. We dachten dat haar woorden jou zouden kwetsen, en dat had het zeker gedaan."
Man, ik kende haar zó goed. Ik besloot Nina's woorden - die ik eigenlijk zelf bedacht had - letterlijk over te nemen en tegen Ryan te zeggen.
Dank je, Nina. Je bent mijn redder in nood.
'Dus wees niet boos op Josh, maar op mij. Ik heb hem verteld dat het niet handig was te vertellen,' voegde ik eraan toe.
Ryan zuchtte geïrriteerd en sloeg haar armen over elkaar. 'Zoals ik al zei: ik ben niet boos.' Je kon aan alles merken dat ze daar niks van meende. Haar hart was dezer dagen te vaak gebroken geweest, en ik begreep dat. Ik vond het niet leuk voor haar, maar begreep het. Ze had veel geleden, en dat gun je niemand.

~

Beide hadden we een tijdje naar het water gestaard alsof het ons kracht op zou opleveren, maar in plaats daarvan had het me moe gemaakt, en ik zakte al bijna weg. Zo kalmerend waren het water, de zachte zon en het lichte briesje geweest. Het was nog aardig warm voor het seizoen.
Er werd onverwachts op het raam achter ons geklopt, en ik schrok op uit mijn trans. Ryan deed hetzelfde.
Het was Josh, hij had geklopt. Hij keek me aan met een veelbetekenende blik; hij wilde dat ik wegging zodat hij met Ryan kon praten. Ik begreep het direct, en twijfelde niet. Voordat ik opstond en naar het lage raam wilde lopen, keek ik nog een laatste keer om naar Ryan. 'Vergeet niet dat hij van je houdt,' herinnerde ik haar. Toen duwde ik het raam open en sprong met een mooie beweging mijn huis weer binnen. Achter me deed Josh precies het tegenovergestelde.