Cinemates Fanfic.

Peter 31

Bram had beter zijn mond kunnen houden. Natuurlijk is het goed van hem dat hij Ryan heeft gewaarschuwd, maar hij heeft haar zojuist krankzinnig gemaakt. En voor ik het wist, had ze m'n vriend al aangevallen en trok ruw aan zijn haar. Ze kon niet stoppen met schreeuwen en krabde en schopte en sloeg er wild op los. 'JIJ HEBT ME VERRADEN!' waren de enige, échte woorden die uit haar mond stroomden met al dat gekrijs. Bram kon niks anders doen dan smeken en zeggen dat het niet zijn schuld was, maar Ryan luisterde niet. Dit keer was zij veel te sterk voor hém. Ryan was nu niet meer dat kwetsbare meisje van deze laatste dagen. Er was niks meer van overgebleven. Ze was veranderd in een genadeloos monster.
Ik stond geschrokken te kijken naar het tafereel, mijn voeten als vastgekleefd aan de vloer. Toen ik mijn lichaam eindelijk weer onder controle had, sprong ik voor de tweede keer die avond tussen de twee, maar dit keer om Bram te beschermen in plaats van Ryan.
Ik trok Ryan voorzichtig van Bram af, en toen dat niet werkte trok ik wat harder. Met al mijn kracht lukte het me om ze van elkaar af te krijgen, waardoor ik en Ryan op de grond vielen. Ryan maakte een mooie schouderrol en kwam weer op haar voeten terecht. In tegenstelling tot mij, want ik lag plat op mijn buik. Toch had ik het voor elkaar gekregen om haar net op tijd vast te grijpen voordat ze weer op Bram kon af duiken.
Bram was er zelf niet zo best vanaf gekomen: hij zat onder de schrammen van Ryans nagels en had rode plekken over zijn armen en gezicht. Hij zag er wat toegetakeld uit. Ik was stomverbaasd, maar hield me sterk om Ryan in de houdgreep te houden.
Het ging ook allemaal zo snel. Wie die Mauro ook mocht zijn, hij werd niet bepaald gelieft.
'Bram, wie is die Mauro en waarom is het zo'n ramp dat hij hier is? Vertel het me!' Ryan gromde, maar ze was gestopt met schreeuwen. Bram kwam ook op adem. 'Hij... hij is een bedrieger en een slechte vriend. Hij heeft Ryan... je weet wel...' Hij keek even vragend naar Ryan, alsof hij eerst toestemming wilde vragen om het hardop uit te spreken. Toen hij geen reactie kreeg, praatte hij verder. 'Hij heeft haar... aangeraakt. Betast, zeg maar. Ik ben er vel op tegen wat hij allemaal heeft gedaan, natuurlijk! Dat is waarom ik je waarschuwde. Ik had veel eerder al in moeten grijpen,' bekende Bram. Hij leek zijn verwondingen te negeren, het niet eens door te hebben dat er een paar seconden geleden nog een meisje op hem had gezeten.
Ik draaide mijn hoofd naar Ryan, zodat ik met de mijne boven haar hing, zodat ik haar onderste boven kon aankijken. 'Is dat waar?' vroeg ik. Ik geloofde Bram allang, daarom vroeg ik het ook niet. Ik was gewoon van stomheid geslagen, en wilde even kijken of het geen flauw grapje was, of zo. Dat is nou eenmaal wat je hoopt als je zoiets als dit te horen krijgt. En ja, ik had het uiteraard over het betast-gebeuren.
Waarom had Ryan hier niet eerder over verteld?
Omdat ze zich ervoor schaamde, fucking sukkel dat je bent, beantwoordde ik mijn eigen vraag in gedachten.

Ik had het niet eens doorgehad, maar Ryans kracht om los te komen uit mijn houdgreep was totaal verdwenen. Haar armen hingen slap langs haar zij, en ik liet het meisje los.
Ik dacht even dat ze op de grond ging vallen, maar ze bleef stevig op haar benen staan.
'Nee,' zei Ryan toonloos, 'Ik had eerder in moeten grijpen. Ik zélf.'

Ik weet niet meer of ik ooit zoiets krankzinnigs heb meegemaakt. Echt, hoor. Wat was dit allemaal voor waanzin?
Ik denk dat de verbaasde uitdrukking op mijn gezicht genoeg zei, want ze keken me beide verschuldigd aan.
'Peet, het spijt me. Je snapt hier vast niks van, maar je hoeft het ook niet te snappen. Deze shit is allemaal mijn schuld-'
'Ryan, nee,' zei Bram, even kalm als altijd.
'Ja, toch wel. Zoals ik al zei, ik had veel eerder in moeten grijpen, maar ik had er simpelweg gewoon het lef niet voor. En nu denken mensen dat ze me snappen, me steunen, maar nee. Dat doen ze niet. Ze zullen al de shit dat is gebeurd in de laatste weken, nooit begrijpen. Niet zoals ik dat doe.'
Bram en ik staarde haar aan, niet wetend wat we nu moesten zeggen.
Maar wij steunen je, wat er ook gebeurd!
Nee, dat was te zoetsappig.
Nou, misschien stel je je nu een beetje aan, want er zijn best mensen die om je geven!
Neh, te boos had dat geklonken.
Laat ons je helpen! Wij zijn ook wel eens een beetje depressief...
Nee, Peet. Gewoon niet.
Ik gaf het op en keek naar Bram, hopend dat hij wél wat zinnigs wist uit te brengen. Jammer voor mij was mijn vriend al even geschokt als ik.

'Maar dat is hartstikke oké! Ik bedoel, ik heb er mee leren leven dat niemand me begreep. Tot ik Josh ontmoette. Hij was de enige die me begreep, voor mijn gevoel. Doe hem de groetjes maar van me.'
Wat had dit alles met Joshi te maken? Het was alsof Ryan wílde dat ik verward werd, en er niks van kon begrijpen. Gewoon, om me te pesten.
Oké, wacht heel even. Zei ze nou de groetjes?
'Ik zal hem missen. En Kelvin ook, natuurlijk. Oh, en dan hebben we Peter.'
Het interesseerde me niet eens dat ze mijn naam noemde. Ze ging ons missen zei ze. Dat betekent dat ze weggaat. Toch? Waarom dat? Ik voelde de paniek opkomen, en opeens werd ik zenuwachtig. Zenuwachtig voor wat er over een paar seconden zou gebeuren. Het zweet stond op mijn voorhoofd, en ik zou heel graag nu iets hebben om op te slaan.
'Peter was als een broer voor me. Een broer die ik net drie dagen ken.' Ze keek me niet eens aan. Ze had al die tijd naar buiten zitten staren, door het raam over het water. Het prachtige kanaal waar we aan woonden. Ze keek ernaar alsof dat het mooiste was wat ze ooit had gezien.

Toen gebeurde iets wat ik niet helemaal aan zag komen. Eigenlijk had ik deze hele avond niet aan zien komen. Verwarring dwaalde door mijn hele lichaam en ik voelde dat ik elk moment iets krankzinnigs kon doen, zo verward was ik nu. Was het nog wel menselijk, om zo verward te zijn? vroeg ik mezelf af.
Hoe dan ook, Ryan maakte een schijnbeweging, en rende, hoe een wild dier op een prooi af zou rennen, naar de deur van de gang, weg van het raam. Voordat ik of Bram ook maar iets konden zeggen, hoorden we de voordeur dichtslaan.