Cinemates Fanfic.

Josh 36

(Jezus Christus, wat nou fanfic? Dit wordt een heel fucking boek)

'Ik praat wel met haar,' zei ik na een tijdje. Natuurlijk moest ik dat doen, dit was mijn stomme schuld. Ik had het haar gewoon moeten vertellen! Zij wilde maar één ding in haar leven, en dat was haar zusje terug. Ik had haar gevonden, maar had dat niet eens onder woorden gebracht. Riley lachte spottend. 'Daar gingen we eigenlijk al van uit, makker.'
Dat "makker" maakte me boos. Ik was blij dat ze hier was geweest, ze had ons allemaal laten stoppen met waar we mee bezig waren en ons aan het denken gezet. Maar wat mij betreft mocht ze nu wel weer ophoepelen.
'Luister meid, ik heb geen idee waarom je me niet mag, en ook niet waarom je hier nu opeens wél bent. Maar wat ik wel weet, is dat dit deels ook jouw schuld is,' zei ik, en ik voelde de stoom al uit mijn neusgaten blazen. Kelvin kwam naast me staan en legde een arm op mijn schouder, maar zei niks. Hij had al de hele tijd zijn mond gehouden en dat was niks voor hem. Kelvin was een echte prater en kon met iedereen omgaan, als hij dat graag wilde. Maar waar was die prater nu gebleven?
Riley lachte weer op dezelfde spottende manier. 'Jíj liep die avond naar me toe. Jíj hebt haar niks verteld over het feit dat je me hebt gezien. Jíj hebt haar gekwetst,' zei ze en keek me uitdagend aan.
'Wat?! Jíj bent er een paar dagen gewoon niet geweest, Ryan in de steek gelaten, en ík heb haar gekwetst? Jij bent gek, man!'
Ik was razend. Zo ontzettend boos dat ik op haar af wilde stormen om die gemene grijns van haar gezicht te slaan. Maar Kelvin hield me met slechts één hand tegen en keek me doordringend aan. 'Gast, ze bespeeld je als een fucking marionet! Dit is allemaal een spel voor haar, zie je dat echt niet?'
Ik keek weer naar Riley. Het meisje lachte lief en zwaaide, als een klein meisje van zes zou doen wanneer ze een klimrek had beklommen en dat trots aan haar ouders wilde laten zien. Kelvin trok me mee, weg van het meisje, waarschijnlijk richting huis. Dat werd tijd ook, want de zon kwam al bijna op.
'Jij bent Ryan niet waard,' waren de laatste woorden die ik naar het meisje wierp, toen we langs haar waren gelopen.
Ik was oprecht blij toen ik de blik in Rileys ogen zag. Het had haar geraakt. Eindelijk iets wat haar geraakt had.

~

Het was een heel eind lopen.
We waren eindelijk in onze straat, toen we de zon zagen opkomen. Vanaf het perspectief waar we nu uit kwamen lopen, was het een best mooi gezicht, en ik wist zeker dat Kelvin er op een ander moment een foto van had gemaakt. Maar aangezien we deze hele nacht nog geen oog dicht hadden gedaan en bekaf waren, was er eigenlijk nog maar één ding dat we beide wilden: slapen. Zodra we voor het huis stonden, maakte Kelvin met zijn sleutel de deur open. We hadden deze hele loop niks tegen elkaar gezegd. Niet over waar we nu ooit zouden moeten beginnen. Niets over Ryan, niks over de hele avond. Zelfs niet over Mauro. Joost mocht weten waar dat joch was gebleven. Stiekem hoopte ik dat hij en Riley samen in de gracht waren gekukeld.
Kelvin duwde - met iets wat eruit zag als zijn laatste kracht - de deur open. We sjokten naar binnen, beide snakkend naar de slaap. In de woonkamer troffen we een slapende Peter. Waarschijnlijk had hij gewacht tot we thuis zouden komen en was in slaap gevallen. Maar hij was niet alleen. Naast hem lag tot mijn grote verbazing Bram. Aan de andere kant van Peter lag Jard, wat me nog meer in de war bracht. Maar... Jard had zijn armen om... Ryan?
Ze was gewoon híér? Had ik tegenwoordig hallucinaties en zag ik dingen die er niet waren? 

Ik had de puf niet meer om na te denken, opgelucht te zijn over het feit dat Ryan, Jard en zelfs Bram hier nu lagen. Morgenochtend was er weer een nieuwe dag. Dan mocht ik weer blij zijn, verward of jaloers zijn. Morgen mocht ik van mezelf weer emoties voelen. Zonder ook maar iets van een "slaap lekker" naar Kelvin te brommen, ging ik naast Jard en Ryan op de bank liggen. Kelvin en Peter hadden een hoekbank, dus vijf mensen paste makkelijk. Met Kelvin erbij zes, hij plofte naast Peter neer. De jongen viel gelijk in slaap. Hij had er ook voor kunnen kiezen om in zijn eigen bed te gaan liggen, maar dat deed hij niet. Hij koos voor de knusheid. Met mijn laatste kracht perste ik er een slome glimlach uit toen ik een blik over mijn slapende vrienden liet glijden. Met het beeld van Ryan in Jards armen vervaagde alles en viel ik in een diepe, diepe slaap.