Cinemates Fanfic.

Josh 38

'... Hey.'
Ze groette me niet terug. Niet eens een knikje, ze keek niet eens mijn richting op. Niet dat ik het van haar had verwacht, of zo. Ik had het heel stiekem gehoopt, maar absoluut niet verwacht. Als ik in haar schoenen had gestaan, was ik met die schoenen gillend weggerend. Gewoon, om weg te kunnen komen van de persoon die mij keihard had voorgelogen.
Josh als een meisje...
Niet belangrijk. Ryan was nu belangrijk.

Ik stapte nu met twee benen op de stijger, en moest me vasthouden aan de vensterbank om niet in het water te vallen. Ik struikelde half over mijn eigen voeten en voelde mezelf al bijna onderuit gaan. Gelukkig kon ik mijn evenwicht nog behouden, maar het ging maar net goed.
Ryan was de hele actie niet eens opgevallen, want ze keek nog steeds naar het water voor haar.
Ik kwam langzaam naast haar zitten en zuchtte vermoeid. 'Goed geslapen?'
Weer geen reactie. Ze negeerde me alsof ik nu niet naast haar zat, alsof ik lucht was.
Dit ging zo niet werken. Ik had een manier nodig om haar aandacht op mij te richten, zodat ik tenminste iets tegen haar kon zeggen. Zoals een excuses.
Was er maar een manier om...
Ik wierp een blik op het water, en opeens schoot me een geweldig idee te binnen. Krankzinnig, maar werken zou het wel. Ik kreeg gelijk een glimlach op mijn gezicht. Ik hoopte dat het haar op zijn minst aan het lachen zou maken. Zo niet, dan was een blik in mijn richting ook wel genoeg.
Ik stond langzaam op, en trok in stilte mijn schoenen uit.
Drie, twee, één...
PLONS!
Het water was diep en koud, maar het deerde me niet. Ik had het net ontzettend warm gehad van de zenuwen, ik zag dit als een verkoeling. Daarnaast voelde dit fijn aan de wonden die ik gisteren had opgelopen; het voelde alsof het water de schrammen en blaren schoonmaakte.
Luchtbelletjes dansten naast mijn gezicht en de rest van mijn lichaam. Het kriebelde. Het deed me denken aan het gevoel wat Ryan mij soms gaf, maar dan wat minder hevig. Dit voelde meer aan als kleine knuffeltjes van kleine diertjes. Ik kwam boven, en blies mijn longen weer vol.
'Dude!' Ik draaide me om, en zag het verontwaardigde gezicht van Ryan. Haar broek was helemaal doorweekt en haar t-shirt zat onder de spetters. Oeps.
'Waar the fuck ben jij mee bezig?!' riep ze. Ze was inmiddels ook gaan staan.
'Dit noemen we nou een frisse ochtendduik. Gezonder dan je denkt,' zei ik met een serieuze stem, maar ik grijnsde als een gek waardoor het niet zo geloofwaardig over kwam als ik had gehoopt. Ryan schudde langzaam haar hoofd. 'Dat zal best, maar niet in de smerige kanalen van Amsterdam. Kom eruit voordat je nog kouvat!' riep ze bezorgd. Ik ging er al van uit dat ze zoiets zou zeggen. De grijns op mijn gezicht werd nu zo groot dat mijn mond nu van mijn ene oor naar de andere liep.
'Make me,' zei ik op een geheimzinnige toon. Momenteel was mijn hoofd in de vorm van die pedo-smiley van whatsapp, ik wist het zeker. Zó scheef was mijn hoofd op dit moment.
Even keek ze me niet-begrijpend aan, maar niet veel later kwam daar toch een glimlach. Zo'n schuine, wat "Je bent gek in je hoofd" betekend. Zoals alleen Ryan dat kon. Na twee seconden was het al weer verdwenen, maar dat maakte mij niet uit. Mijn missie was al volbracht: ik had haar aandacht, én ik had haar laten lachen.
Ik zwom weer naar de stijger toe, maar bleef nog even in het water watertrappelen. Ryan knielde voor me neer, maar reikte geen hand naar me uit. Ze wist wel dat ik nog even niet uit het water zou komen, wat ze ook zou zeggen. Ik keek met een serieuze blik naar haar op; Ryan keek al even serieus op me neer. 'Het spijt me,' zei ik, wetend dat ik zojuist het moment had verpest. En nee, ik bood geen excuses aan voor het feit dat ik zojuist in het water was gesprongen. Dat zou raar zijn, zou het niet?
'Het spijt me van alles. Ik wilde je niet kwetsen en ik wist niet wat ik moest doen, oké? Ik heb nog nooit zo'n rare en ingewikkelde situatie meegemaakt en...' Ik had snel gepraat, zo snel dat het leek alsof het allemaal één woord was. Ik had het in één adem gezegd, en was nu al uitgeput. Maar dat was niet de rede waarom ik mijn woorden afhaakte. Wat ik haar wilde vertellen, was niet iets wat ze zou verwachten. Daarnaast was het onbelangrijk; het kon wachten. Ik wendde mijn blik van haar gezicht af, en werd rood. Ik had het ijskoud in dit water, en toch had ik nu vuurrode wangen.
Ryan ging met haar hoofd wat naar achteren, maar hield haar ogen nog steeds op mij gericht.
'Het... Het is oké,' bromde ze. Dit maakte me boos, wat ik niet helemaal snapte. Ik moest juist blij zijn dat ze zoiets zei. Maar je merkte aan alles dat ze er geen barst van meende: ze was nog steeds niet van die pijn in haar hart af.
'W-wat? Nee, dat is het niet! Ik heb je gebroken, ik heb je pijn gedaan. Ik ben een verschrikkelijke vriend...'
Nu was het Ryans beurt om boos te zijn, en ze stond op.
'Ja hoor eens, hoe wil je dan dat ik reageer? "Goh, Josh, je bent de stomste jongen die ik in mijn hele leven ben tegen gekomen op de stoep voor een willekeurig kantoor." Zo beter, dan?' Ze zuchtte geïrriteerd. 'Ik ben niet boos, hoe vaak moet ik dat nog zeggen? Ik weet niet precies wat ik hiervan moet denken, geef me gewoon wat ruimte, oké?' Ze schreeuwde het bijna, en ik wist zeker dat als de rest van ons nog sliep, ze nu zeker wakker waren geworden. Ik wierp een blik op het raam achter Ryan, en zag Kelvin verbaast opkijken van zijn telefoon. Geen idee of zijn blik kwam van het feit dat ik het water lag te baden, of door Ryans woorden. Het deed er ook niet toe. Ryan deed er nu even toe, nogmaals.
'Ryan, ik...' Ze viel me in de rede.
'Jezus, waarom is het voor jongens zo moeilijk om een meisje een beetje ruimte te geven?' Ergens zou ze wel gelijk hebben. Misschien pushen we haar allemaal wel te veel, en had ze simpelweg wat tijd nodig om al deze dingen te verwerken. Gewoon, zodat haar hoofd weer tot rust kon komen.
Ryan wilde weglopen, maar ik zette me af uit het water en pakte haar arm vast. Mijn beweging maakte dat ik Ryan bijna het water in trok, maar het ging nog net goed en ze bleef gelukkig op haar benen staan.
'Wacht nou even,' zei ik, wat ze tot mijn verbazing deed. Ze keek me afwachtend aan, en ik trok mezelf de stijger op. Ik draaide mijn lichaam behendig en ging zitten met mijn voeten nog steeds in het water. Ik had het koud, maar ik probeerde het niet te laten merken.
'Zit,' beval ik haar. Ze trok een wenkbrauw op, en liet aan haar houding merken dat ze bleef staan waar ze stond. Eigenwijs, net als altijd. 'Nee, ik ben serieus,' zei ik, en keek haar bijna smekend aan. Opeens vond ik dit een heel goed moment om mijn woorden af te maken, waar ik voorheen was afgehaakt. Ryan bleef nog steeds staan, en keek me fronsend aan.
'De waarheid is...' Godsamme, wat was dit toch lastig. Ik keek haar diep in de ogen, en zij in de mijne. Ik verdronk er voor de zoveelste keer in, zoals ik dat altijd deed. Het was alsof Ryan een gemeen spelletje met me speelde, en dat elke keer als we oogcontact maakten ik prompt mijn woorden vergat. En niet alleen mijn woorden, maar ook de rest. Alles.
Ik was ook al bijna weer vergeten wat ik nou eigenlijk wilde zeggen, tot Ryan voor de duizendste keer haar wenkbrauwen optrok, en ongeduldig wachtte op mijn woorden. Ik schudde nog even mijn hoofd om mezelf weer wakker te maken, voordat ik mijn woorden eindelijk uitsprak. Hardop.
'Ik denk dat... Ik denk dat ik je leuk vind.'

DUM DUM DUUUUUUMM