Cinemates Fanfic.

Peter 17

(Bitch kan het nog korter?)

Joshi kwam de kamer weer binnen lopen met een rood aangelopen gezicht.
'Dude... Gaat het wel?' vroeg ik bezorgd en ik sloeg hem vriendschappelijk op zijn rug. Hij ging op de bank zitten.
'Er zijn zojuist twee ruzies plaats gevonden en ze zijn beide door mij veroorzaakt... En nu is Quinten zijn verjaardag helemaal verpest. '

'Ahh, Joshi... Zo moest je niet denken. Ze waren beide niet helemaal honderd procent. Het is al laat en ze waren beide gewoon bezorgd. Dat is toch logisch? Kijk, waarom gaan we niet gewoon allemaal naar huis en er een nachtje over slapen? Morgen zal alles beter zijn, dat beloof ik.' Ik probeerde hem gerust te stellen, maar ik voelde me meer een psycholoog dan een goede vriend.
'Je hebt mijn verjaardag helemaal niet verpest, kleine,' vulde Quinten mij aan, 'dit was de beste verjaardag óóit. Ja oké, er waren eerder op de avond wat kleine incidenten... Maar wat maakt het uit? Voel je niet schuldig tegenover mij, Josh.'
'Ik voel me niet alleen schuldig tegenover jou, maar ook tegenover Bram en Kelvin en de rest van jullie. En voor Ryan! Wat zal zij wel niet denken? "Wat is die Josh een slechte vriend zeg".'
'Zo denkt ze niet... Zo is ze vast niet,' zei Carré rustig.
'Ga maar slapen, kleine,' zei Quinten en hij aaide over Joshi's bol, 'Je hebt het nog nodig.'
'Maar ik kan niet naar huis... Bram heeft de sleutel,' zei Joshi stamelend.
'Dan... Slaap je hier?' zei ik, 'Dan slaap jij op de bank en ik op die matras op de grond.'

Er lag eigenlijk altijd een matras naast de bank, omdat er ongeveer drie keer per week wel íemand bleef slapen. Vaak was het Jard of Bram, en anders Jasper wel.

'Peet, je bent een te goed mens voor deze wereld,' zei Carré lachend.
'Ik ga wel op de grond, dan krijg jij de bank, Peet.'
Joshi wist het altijd zo schattig te zeggen, haha.
Ik besloot het te accepteren en Joshi liep naar de gang.

Carré en ik kletsten nog wat verder en Jard en Quinten praatten rustig mee - Samantha was in de tussentijd al naar huis gegaan -, maar ik merkte dat iedereen een beetje moe begon te worden.
Op een gegeven moment ging iedereen weg en ik zwaaide ze uit.

Toen ik de deur van de woonkamer open deed en niemand zag, besefte ik dat Joshi weg was.
Waar was hij ooit?
Ik keek in de badkamer en wc maar daar zag ik hem niet. Ik deed langzaam de deur van mijn eigen kamer open. En wat ik daar zag, bezorgde me bijna tranen in ogen, zó lief.
Het meisje dat zich Ryan had genoemd, lag in elkaar gedoken op mijn bed, met de armen van Joshi stevig om haar heen. Haar wangen glinsterden, als teken dat ze gehuilt had.
Ik dacht niet dat het Joshi's bedoeling was geweest, maar hij was in slaap gevallen met zijn armen om haar heen.