Cinemates Fanfic.

Josh 6

Ze staarde me aan en schudde langzaam van nee, als antwoord op mijn vraag. Ik wist dat ze loog. Het kon niet anders. Wie kent de Cinemates nou niet? Ze zijn een van de weinige YouTubers over de 3 miljoen abonnees in Nederland. Ze zijn bijna hetzelfde als je vroeger André Hazes had, of bijvoorbeeld internationaal One Direction of Lady Gaga: iedereen kende ze. Nu heb je de YouTube generatie. En aangezien dit meisje geen dag ouder dan 15 lijkt, móét ze op zijn minst wel een keertje van ze hebben gehoord...
'Nee man, sorry. Ik heb echt geen idee,' zei ze koel.
'Überhaupt eens gehoord van YouTube?' vroeg ik sarcastisch.
'Ja tuurlijk. Maar ik heb daar nooit echt de tijd voor gehad. Ik had ooit wel een leven, weet je.'

Het viel me nu pas op dat elk woord dat uit haar mond kwam... iets vermoeids had.
Ze zag er ook niet erg opgewekt uit.
Ik wilde nog wat zeggen, maar het meisje was allang niet meer geïnteresseerd in het gesprek. Ze zat maar een beetje naar de stoep te staren.
Wat deed ze hier in vredesnaam?

'Hé, euhm, meid, waarom zit je hier eigenlijk zo midden in de nacht op de stoep van mijn kantoor?' vroeg ik.
Het meisje keek nog steeds mijn kant niet uit, en liet een luide zucht horen. 'Dat is echt een ziek lang verhaal.'

Opeens schoot het me te binnen dat dit meisje waarschijnlijk veel had meegemaakt. Deze avond, maar ook op andere momenten in haar leven?
Ik wist het niet.
Ik had geen idee waar het vandaan kwam, maar de drang om nu op de fiets te springen en weg te rijden was verdwenen.
Ik wilde haar helpen.
Met wat dan ook.
Toen schoten de boze uitdrukkingen op de gezichten van mijn vrienden weer voor mijn geest. 'Waar the fuck ben jij geweest, man?!' Klonk het geërgerd uit de zogenaamde mond van Kelvin in mijn geest.