Cinemates Fanfic.

Josh 10

Ze keek naar boven, alsof ze het zich herinnerde als de dag van gisteren.
'Je glimlacht, dat betekend dat het een mooie herinnering was,' zei ik droog.
'Wat deed ze dan?'
Weer dat lachje.
Dat schattige lachje.
'Als ik weer eens met haar was en een peuk stond te roken, weet je wat ze dan deed?'
Ik lachte nu ook. Ik werd er blij van dat dit vreemde meisje nog kon lachen. 'Wat deed ze?'
'Ze rolde met haar ogen, staarde me een tijdje met een fel gezicht aan, voordat ze de peuk onverwacht uit mijn hand slaat en zegt chagrijnig: "Het stinkt." Dit deed ze elke keer.
Het hielp ook nog, ik ben namelijk al anderhalf jaar clean.'
Ik glimlachte nog steeds. Dat een meisje er zo uitgeput uitziet en rond half twaalf nog kan lachen...
Half twaalf...
HALF twaalf?!
Ik schrok op en keek snel op mijn telefoon. Het was al bijna half één 's nachts! Dat, maar ik had ook heel veel gemiste oproepen en whatsappjes.

Kelvin: "Josh waar ben je ooit? We maken ons zorgen, man!!!"

Peter: "Joshi, waar hang je uit?"

Bram: "Gast reageer verdomme!"

Shit...
Ze maakten zich zorgen. Dat was ik al wel gewend, ik was een van de jongsten uit de groep en men had het snelst medelijden met mij.
Maar dit was anders...
Natuurlijk was dit anders! Ik was al anderhalf uur weg!

'Fuck, fuck, fuck,' mompelde ik tegen mijn telefoon.
'Wat is er? Ooh,' zei ze, want ze had het al snel door. 'Je hebt natuurlijk ook nog vrienden! Sorry, ik praatte te uitgebreid... Ga snel! Ik wil niet dat ze zich zorgen maken om je,' zei ze.
Ik keek haar aan, maar wist niet wat ik moest zeggen.

Ik kon haar toch niet zomaar achterlaten...

Ze keek me aan, met haar grote ogen keek ze me recht aan.

Ik had mijn besluit genomen.
Ik laat je hier echt niet achter op een fucking stoep,' zei ik.
'Wat moet ik anders,' zei het meisje,'ik kan nergens anders heen. En ik ben hier maar voor één rede, en dat is mijn zusje. Dat, plus mijn enkel.'
Ik keek naar haar enkel, die nog niet minder dik was geworden.
'Nou en,' zei ik koppig,'ik ga je niet achterlaten. Kom anders achterop mijn fiets! Dan kun je bij het huis van mijn vrienden uitrusten en gaan we je helpen met je zus vinden - al weet ik nog steeds niet hoe je haar bent kwijtgeraakt. Kom mee,' zei ik, en ik pakte mijn fiets al.
'Maar...' Ze wist het duidelijk even niet meer. Het ging misschien ook wel opeens wat snel.
'Ik ken je niet eens.'
'Maar ik jou wel. Althans, je verhaal.'
'Correctie, een deel van mijn verhaal. Ik ben nog niet klaar.'
'Wil je liever op straat slapen?' Na die uitspraak begon ze écht na te denken.
Het duurde even voordat ze een keuze had gemaakt, maar mompelde even later een "oké".

Ik deed geen moeite om mijn opluchting te bewaren en liet een harde zucht ontsnappen.
'Stap achterop.'
'Maar ik ga over een paar uur wel weer zoeken, hoor.'
'Ja, ja. Is best.' Ik mompelde wat terwijl ik mijn fiets pakte, sleepte hem naar de weg en ging op het zadel zitten.
Mijn vrienden zouden vast erg boos zijn...
Ach ja.
Alleen dit meisje telde nu even. Dit naamloze meisje.

Ze stond op (het viel me gelijk op dat ze niet eens zo heel klein was) en viel vrijwel onmiddellijk weer op haar gezicht.
Ik zette mijn fiets op de standaard en rende naar haar toe. Ik tilde haar op en zette haar achterop mijn fiets.
Ze was heel erg moe, dat merkte je aan alles.

Ik stapte nu ook op m'n fiets en zorgde ervoor dat zij er niet af viel.
We fietsten weg.
Ze sloeg haar armen om mijn middel en legde haar hoofd tegen mijn rug.