Cinemates Fanfic.

Ryan 19

Ik werd wakker met Josh naast me, die me gebruikte als een levende teddy beer. Ik probeerde me los te rukken, maar tevergeefs.
'The fuck, man,' mompelde ik.
Ik probeerde het nog een paar keer, maar met hetzelfde resultaat.
Dit werkte zo niet.
Ik draaide ruw heen en weer, waardoor Josh eindelijk wat losser werd qua greep. Het laatste stukje lukte al en ik was eindelijk los. Ik stond naast het bed, viel bijna weer op mijn smoel, en herinnerde mijn enkel.
En de rest van deze avond.
Ugh, waar was ik ooit aan begonnen.
Maar het gene waar ik me nu het meest zorgen over maakte is waarom een jongen naast me in bed had geslapen.

Ik zag Josh langzaam wakker worden.
'Goedemorgen, schoonheid,' zei hij en hij wreef in zijn ogen. Ik sloeg mijn armen over elkaar.
'Waarom sliep je in het zelfde bed als ik? Is er iets gebeurd...' Ik klonk een beetje boos.
Josh werd eindelijk helemaal wakker en sloeg zijn ogen wijd open. Hij schrok blijkbaar van mijn reactie.
'Nee joh, maak je geen zorgen, dat zou ik nooit doen. Maar je schreeuwde in je slaap, dus ik dacht... Ik probeerde je te kalmeren. Maar ik ben blijkbaar in slaap gevallen... Sorry, het was goed bedoeld.'
'W-wat schreeuwde ik in mijn slaap dan?' vroeg ik twijfelend, ook al had ik al zo'n vermoeden.
Hij aarzelde even, maar ik drong aan.
'Wat heb ik gezegd in mijn slaap?' vroeg ik nog een keer, dit keer zekerder.
Josh krabde achter zijn hoofd.
'Je... Je schreeuwde Riley's naam.'
Ik kon me niks meer van mijn droom herinneren, zoals gewoonlijk. Riley kon dat wel altijd en vertelde me elke ochtend over haar bijzondere dromen.
Riley...
Vandaag zal ik dat wijf vinden. Koste wat het kost.

Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en zuchtte nadrukkelijk. 'Hoe laat is het?'
Josh haalde zijn telefoon uit zijn broekzak.
'Geen idee, mijn telefoon is leeg.'
Zonder nog wat te zeggen, hinkte ik de kamer uit.

Ik kwam de woonkamer binnen en het eerste wat me opviel was een naakte Peter, springend op de bank.
Zo, die had goed geslapen.
Toen hij mij zag stopte hij met springen, keek naar zijn onbedekte bovenlichaam, en toen weer naar mij. 'Fuck...'
Ik lachte wat droogjes, en Josh kwam nu ook de kamer binnen. Peter werd rood en Josh moest nu ook lachen. 'Ga wat aantrekken, sukkel,' riep hij vrolijk naar zijn vriend.
Peter liep vlug naar zijn kamer en kwam terug met een Cinemates shirt aan. Het enige verschil tussen zijn shirt en de mijne, was dat hij Peter wel paste en mij totaal niet.
Peters vrolijkheid was blijkbaar nog steeds niet gezakt en hij danste de kamer rond.
'Hebben jullie ook zo goed geslapen?' vroeg hij opgewekt.
'Ja wel,' zei ik aarzelend, 'Maar ik denk dat jij nóg beter hebt geslapen dan... wij.'
'Ja, ik zag jullie liggen samen... HET ZAG ER ZO SCHATTIG UIT, AAAAH! Maar goed, willen jullie ontbijt? Een eitje? Gebakken of gekookt? Of gewoon een boterham, mag ook. Ik kan ook wentelteefjes maken. We hebben heel veel...' Peter ratelde wat door en danste ondertussen naar de keuken.

'Heeft hij drugs gehad of zo?' vroeg ik droog.
'Nee. Peter is gewoon een van de weinigen op deze wereld die écht een ochtendmens is. Maar dan écht,' zei Josh met een lach, 'Dit is één van de grootste verschillen tussen Kelvin en Peter. Kelvin is meer een avondmens en heeft een zwaar ochtend humeur. Een van de redenen dat ik hier bijna nooit blijf logeren, trouwens.'

Peter maakte voor ons beide een tosti met kaas, zonder dat we daar om gevraagd hadden. We aten het op de bank op. Kelvin kwam ook binnen, grappig genoeg ook met een onbedekt bovenlichaam. Hij zette één stap de kamer binnen, en ging toen toch maar weer naar de gang. Hij had een wit t-shirt aangetrokken toen hij weer binnenkwam. Hij liep in stilte naar de keuken. Niemand zei wat, zelfs Peter hield zijn mond.
Kelvin kwam terug met een kale boterham met een plakje kaas erop. Hij ging paal naast Josh zitten. Ik keek Josh vragend aan en ik zag dat hij niet goed wist wat hij nu moest doen.
Het bleef nog steeds ijzig stil en iedereen wachtte op wat er nu ging komen.
Totdat Peter de stilte eindelijk verbrak. 'Goed geslapen, Kel?' Kelvin knikte maar zei nog steeds niks.
'Kelvin, kijk, ik...' begon Josh.
'Je hoeft je excuses niet aan te bieden, Josh. Dat moet ik. Ik zat fout. Je deed wat juist was, maar... Ik was gewoon bezorgd,' onderbrak Kelvin hem.
Josh knikte. Hij had niet zoveel zin dit gesprek, had ik door.
'Je hoeft je excuses niet aan te bieden aan mij, maar wel aan Ryan. Ik vond het niet leuk wat je deed en-' Dit keer was het mijn beurt om Josh te onderbreken.
'Ja hoor eens, het is niet zijn schuld. En ook niet jouw schuld. Het is de mijne, maar dat had ik al veel eerder door dan jullie, blijkbaar. Gaan we nu allemaal zielig zitten doen omdat ík er een zootje van heb gemaakt? Maak het nou maar goed op de fucking mannenmanier en draai er niet omheen, wil je? Man, wat kunnen mannen zeiken, zeg.'
Ze staarden me alle drie aan, niet verwachtend dat Vulkaan Ryan nu eindelijk zal uitbarsten.
Ik liep weg en sleepte Peter met me mee. 'Kom mee, ze kunnen dit wel met zijn tweeën, hoop ik,' zei ik overdreven zuchtend.
We liepen samen naar de keuken en namen de inmiddels lege borden met ons mee. Josh en Kelvin bleven verlaten achter op de bank.