Cinemates Fanfic.

Ryan 35

Na een lange tijd had ik Riley eindelijk los gelaten. Het liefst deed ik dat niet, maar ik vond van mezelf dat het wel weer genoeg was geweest. Wat me nog het meest verbaasde, was dat ik niet boos was. Ze is hem keihard gesmeerd en had mij in de steek gelaten, en ik ben alleen maar blij. Was er wat mis met mij, of zo? Mensen vergeven deed ik niet snel. Oké, Riley is mijn kleine zusje, maar veranderde dat de zaak?

Ik draaide me om. De jongens stonden ons maar aan te staren. Jammer dat ik geen camera had om de verbaasde uitdrukkingen op hun gezichten mee vast te leggen. Ach ja, ik maakte wel een tekening met krijt. Of een olieverfschilderij in de stijl van een Hollandse meester van vroeger, met de helft van hun gezichten beschaduwd. En dan een vergulde lijst eromheen.
Een mysterieuze jongen met een rare taste voor humor. Een jongen die ik al te lang kende, een die gespierd was en waar alle meisjes een moord voor zouden doen. En de laatste... die kwam nu op me af rennen. Toen hij eindelijk voor me stond, omhelsde Josh me. Iets zei me dat hij hier lang op had gewacht.
Hij was bezorgd om me geweest, en dat liet hij door deze knuffel merken.

Over Riley en dat pistool... ik wist sowieso dat ze niet zou schieten. Daar had ik niet eens over getwijfeld, zo is ze niet. Toen het ding van plastic bleek te zijn, verbaasde me dat ook niet. Riley is een slimme meid, en waarschijnlijk had ze het ding uit een of andere speelgoedwinkel gestolen, haar kennende. Het was gewoon allemaal een spel voor haar geweest. Maar voor mij was ze even mijn redder in nood. Ik liet Josh na een tijdje weer los, zodat ik Riley weer kon vastpakken.
Toen ik vanaf Rileys schouder om me heen keek, stonden Mauro en Kelvin nog steeds naast elkaar, vlak achter Josh. Mauro snapte er duidelijk geen hol meer van, maar Kelvin leek dit alles prima te kunnen volgen. Wat knap was, aangezien ik dat zelf nauwelijks kon.
'Ik dacht dat je wat tijd voor jezelf wilde,' zei ik na een lange stilte.
'Die tijd heb ik gehad. En ik kan je vertellen dat het een rottijd was,' zei Riley. 'Denk je nou echt dat ik je niet miste? Ik gaf je boyfriend nog even mee dat hij je een kus moest geven van me.'
Ze had me gemist? Ze had me gemist! Alle spieren in mijn lichaam ontspanden. Ze haatte me dus niet. Gelukkig. Een zucht van opluchting kon ik niet onderdrukken. Maar wat ik nog steeds niet begreep, was dat ze al die tijd tóch niet terug kwam, tot nu toe dan. Toen ik dat aan haar vroeg, was haar antwoord: 'Je had hulp nodig, het liep hier uit de hand en ik vond het nodig om dat te stoppen op de-'
'Riley-manier. Ja, ik weet het,' zei ik met een lach door mijn tranen.
Ik had zo veel vragen, maar ik mocht ze van mezelf niet stellen. Ik wilde nog even genieten van het moment, en voor mijn part liet ik Riley nooit meer los.
Dat had ik waarschijnlijk ook niet gedaan, maar toen besefte ik opeens iets wat ik al een tijdje geleden had moeten beseffen. Ik liet Riley met een schok los.
'Wacht... wat zei je net?'
Riley keek me verbaast aan.
'D-dat je hulp nodig had en dat ik-' Ik kraakte haar sussend af.
'Nee, daarvoor. Je gaf mijn "boyfriend" een kus namens jou, voor mij.' Zelf vond ik het nogal jaloers klinken, alsof ik ook een kusje van Josh wilde hebben. Maar dat was niet zo, en daarnaast interesseerde me dat ook vrij weinig. 'Josh... Heb jij in de tussentijd met Riley gepraat?' En tegen mij gezwegen? vroeg ik er in gedachten achteraan.
Ik draaide me naar hem toe en keek hem aan. Ik wou dat ik op dit moment ook zo emotieloos kon kijken als hij eerder had gedaan. Dat was momenteel goed van pas gekomen. Zo van: karma, bitch. Maar waarschijnlijk keek ik gewoon bang, want dat was ik. Bang om weer gekwetst te worden. Maar... Ik was niet de enige: Josh keek ook bang. 'Ryan, ik...'
Ik hoefde al geen uitleg meer. Ik had mijn antwoord al. Voordat Josh of wie dan ook ook maar iets kon doen, was ik de straat al uitgerend.