Cinemates Fanfic.

Ryan 30

(Lol, ik moet even kwijt dat ik niet echt tevreden ben met dit hoofdstuk, want idk het klinkt zo irritant en typisch voor een fanfic... Ya feel meh? Maar hij is te benlangrijk om te skippen dusja. Achja, vertel me maar in de comments wat je ervan vind ly xx)

Vandaag was een mooie dag. Er waren geen wolken, alsof de zon over haar kin had gekrabd en dacht: vandaag niet, vandaag zetten we Amsterdam in het zonnetje. De afgelopen dagen was het namelijk vrij regenachtig geweest, en we zijn de deur niet vaak uit geweest. Tenminste, ik en Peter dan. Peter was degene met wie ik de laatste dagen het meest mee was opgetrokken. Hij was voor nu even de enige die niet apart deed.
Eerst was het alleen Josh, maar nu doet Kelvin ook wat afstandelijk. Alsof ze iets voor me achterhielden, voor mij en Peter. Ik had Peter verschillende keren gevraagd of hij ook had gemerkt dat de jongens raar deden, maar hij zei van niet. Toch had ik het vermoeden dat hij het zelf ook wat vreemd vond, maar gewoon dacht dat het niks was, of zo. Wist ik veel, ik kon ook niet in Peters hoofd kruipen.

Met Josh had ik al dagen geen echt gesprek meer gehad, en het gevoel dat ik een goede vriend kwijt was werd steeds groter. Hetzelfde verhaal bij Kelvin. Vertrouwden ze me eigenlijk nog wel? Praten met Peter deden ze beide nog wel, waardoor ik me niet meer af kon vragen of het gewoon iets anders was.
Het lag aan mij.
Het lag allemaal aan mij.
Peter vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken, dat het vast niets was en vanzelf weer over zou gaan. Toch baarde het me zorgen.

En nu liepen Peter en ik terug van de supermarkt, een paar straatjes verderop van het huis. We hadden een paar ovenpizza's gekocht voor vanavond. Kelvin en Josh gingen vanavond met Joost en Jard naar een of ander feest. Joost en Jard waren hier beide vanmiddag gekomen. Jard zou hier blijven slapen vannacht, maar Joost zou die avond weer naar huis. Ik mocht ze beide wel, al kende ik ze nog niet heel goed. Beide waren ze blond, maar Jard kwam overduidelijk uit Brabant en Joost ergens uit Friesland. Dat hoorde je aan de lichte accenten in hun stemmen. Beide vonden ze het niet eens een beetje raar dat ik hier nu soort van woonde met Josh. Ze deden er heel koel over, waardoor ik ze gelijk wel aardig vond. Verder zaten ze vol met humor, net als Peter en Kelvin. Vaak wat flauwe humor, maar wat maakte het uit? We hadden het naar ons zin.
'Waarom ga jij niet naar dat feest vanavond, Peet?' verbrak ik de stilte tussen ons.
Ja, dat klopt: ik noemde hem Peet. Iedereen noemde hem zo, dus deed ik dat automatisch ook. Toch ben ik niet zo van de bijnamen. Ironisch, want mijn eigen naam vond ik verschrikkelijk en als iemand me zo noemde, vermoordde ik die. Maar dat even ter zijde.
Peet keek me aan en lachte scheef. Hij had een aanstekelijke lach. Hij had wat kleine lach rimpeltjes naast zijn ogen en op zijn voorhoofd. Ik vergat altijd dat deze jongen al tweeëntwintig jaar oud was, acht jaar verschil dus. Maar qua gedrag kon je hem makkelijk inschatten van de leeftijd van mij en Josh. Misschien wel jonger. Maar dat vond ik juist zo leuk, dat maakte Peter nou tot Peter. Hij was gewoon honderd procent zich zelf, altijd.
'Ik weet het niet,' zei hij schouder ophalend. 'Ik hou niet zo van feestjes, drank en dat soort dingen. Het is gewoon niet mijn ding.'
Toen hij dat zei, besefte ik ineens iets. Riley had precies hetzelfde gezegd, ik zweer je. Misschien was dat wel de reden waarom ik Peter zo mocht: hij deed me denken aan Riley. Ik had me er allang bij neergelegd dat het contact tussen Riley en mij voorgoed verbroken was, maar dit verklaarde best een hoop: ik miste haar gewoon.
'Nope, het mijne ook niet echt,' loog ik. Waarom loog ik hierover? Het floepte er gewoon uit, alsof het niks was. Het was wél mijn ding. Feesten waren fantastisch. Je voelde je vrij. Een van de weinige dingen die ik miste aan thuis. Maar dat hoefde Peter niet te weten.

Anyways, we kwamen weer bij het huis. De jongens waren zich al aan het omkleden, aangezien het al avond was. Ik, als enige meisje, moest mijn mening geven. Misschien was het feit dat ik een meisje was nog niet eens de belangrijkste rede. Waarschijnlijk was het omdat ik altijd eerlijk zei wat ik vond bij dit soort dingen. Ik kon er niks aan doen, maar zodra iemand mijn mening vroeg, kreeg hij mijn mening te horen. Ik snapte ook nooit waarom anderen er zo omheen draaiden. Ik vond dat je, als iemand je mening vroeg, je die gewoon moet geven. En niet moest vertellen wat die persoon nou wilde horen. Anders moest die maar vragen "Hey, kun je even zeggen wat ik wil horen? Dat ik mooi ben?". Ja, sorry hoor. Peter maakt zichzelf tot Peter met zijn flauwe humor, Ryan maakt zichzelf tot Ryan door eerlijkheid. En zo is 't.