Cinemates Fanfic.

Kelvin 20

(Het viel me btw op dat ik echt korte hoofdstukjes heb, maar dat komt door het feit dat ik de hele tijd vanuit een ander persoon beschrijf. Dat, maar ik vind het ook zó lelijk staan als je ergens midden in je verhaal hebt staan: RYAN POV. Idk ik vind het gewoon  superlelijk toedels)

Ik bleef alleen achter met Josh.
'Dude, ze heeft gelijk. We gedragen ons als kleine kinderen,' zei Josh even later.
'Inderdaad,' zuchtte ik.
'Alles weer goed?'
Het duurde even voordat mijn vriend antwoordde.
'Alles is weer oké.'
Aan Josh' stem kon je merken dat hij dit vooral zei omdat hij hier vanaf wilde zijn en geen zin meer in ruzie had.
Maar toch.
'Gelukkig maar,' zei ik opgelucht, 'ik maakte me al zorgen.'
Ik was serieus bezorgd. Gelukkig vatte Josh dit soort dingen altijd ligt op. Hij heeft altijd vrij weinig zorgen over het leven.
Had ik dat ook maar.
We keken elkaar aan en stonden op, gaven elkaar een high five en sloegen elkaar om de rug.
Ik was zó opgelucht.

Ik zag Peters hoofd om het hoekje gluren, maar werd snel ruw weer terug getrokken. Waarschijnlijk door Ryan, want ik hoorde haar boos wat naar Peter fluisteren.
'Volgens mij hebben ze het al goedgemaakt...'
'Shhh, hou je mond... Je lijkt wel een kikker, je houdt niet meer op met stuiteren!'
Ik lachte.
'Het is weer goed, hoor! Kom maar tevoorschijn.'
Peter kwam opgelucht achter de muur vandaan. 'Poeh, ik dacht al dat het nooit meer goed zou komen,' zei Peter.
Ryan en Peter hadden intussen de vaatwas al gedaan, dus gingen Ik en Peter aankleden, want Josh had zijn kleding nog aan van gisteren en Ryan haar kleding was nog in de was.

Het was nu bijna elf uur 's morgens.
Maar wat Josh en Ryan niet wisten was dat Peter en ik een hele brigade hadden verzameld om haar zusje te vinden, die hier zometeen zouden komen. Omdat zij zelf niet ver naar buiten kon met haar enkel, besloot ik om hulp te vragen. Quinten, Joost, Mel en Lies, Mert, Samantha, Dylan, Jard, Sophie, en nog wat mensen. En natuurlijk Peet en ik. Josh zou met Ryan nieuwe kleding kopen van mijn geld, zodat ze niet in onze kleding hoefde rond te lopen.

Het was allemaal mijn idee. Gisteravond kon ik niet meer slapen, dus was ik maar achter de computer gaan zitten en had iedereen gemaild - dit had ik wel vaker, midden in de nacht van die ingevingen. De meesten skipten mijn verzoek, maar sommigen hadden wel geantwoord en kwamen rond 13.00 uur 's middags.

Ik wist niet precies waar mijn ingeving vandaan was gekomen. Wat ik wel wist was dat ik me nog steeds schuldig voelde tegenover Josh. Misschien dat ik hem daarom wilde helpen...?
Ik wist het niet.

Toen ik mijn idee aan hen vertelde, kreeg ik gelijk zwaar protest van Ryan. Ik snapte het wel, want het ging tenslotte om háár zus. Maar ik vertelde haar dat wij dat zouden doen en zij zich geen zorgen hoefde te maken.
'Ik vind het echt superlief dat je mij zo wilt helpen, maar luister. Het maakt me echt niet uit hoe ik eruitzie op straat. Desnoods ga ik naakt naar buiten, I don't care! Ik wil gewoon meehelpen met zoeken!'
Na een lange discussie hadden we haar toch overgehaald. 'Je kunt ook ondertussen een beetje rondkijken,' zei Josh op het eind, en ik dacht dat ze uiteindelijk door die zin ermee akkoord was gegaan.

Na half één werd het steeds drukker in de woonkamer. Ik ging op de stoel staan die ik midden in de kamer had gezet.
Ik verhief mijn stem om boven de stemmen uit te komen.
'Oké, luister allemaal! Bedankt dat jullie er allemaal zijn! Dit betekend veel voor Ryan... Maar ook voor mij,' begon ik mijn toespraak.
'Maar goed, we gaan vandaag een zoektocht houden naar het zusje van deze kleine jonkvrouw, hier. Ze ziet eruit als...' Ik keek vragend naar Ryan.
Het meisje ging nu ook staan. 'Ten eerste ben ik geen jonkvrouw... Dus noem me niet steeds zo, wil je? En ten tweede... Jullie zien mijn gezicht hè?' - ze wees naar haar gezicht met haar beide handen - 'Nou dat dus. Euhm, ik weet eigenlijk niet precies hoe ik haar anders kan omschrijven.'
Ze ging weer zitten en ik nam het weer van haar over, dit keer met een grijns. 'Nou, je hoort het... We zoeken dus een kopie van deze kleine jonkvrouw!' Ryan keek me geërgerd aan en rolde met haar ogen. Er klonk wat gelach door de kamer. 'Wat heeft ze precies aan qua kleding?' vroeg Quinten serieus. Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen en was naast me komen staan.
Dit keer bleef Ryan zitten waar ze zat en krabde op haar achterhoofd. 'Ze heeft waarschijnlijk een donkere spijkerbroek aan en een paarse jas,' zei ze na even nadenken.
'Oké mensen. We gaan allemaal op verschillende plekken in Amsterdam zoeken. En ik heb gisteravond laat nog indelingen gemaakt,' zei ik, en ik gunde mezelf heel even een adempauze en pakte het papier waar ik het had opgeschreven van het bureau.
'Quinten, Mel en Lies, jullie zoeken bij het vondelpark. Teske, Dylan en Sophie, jullie doorzoeken het gebied bij het station. Mert, Jard en Samantha, jullie doorzoeken de woonwijken in het zuiden. Anne, Michael, Joost, jullie kijken rond dit huis en de buurt er een beetje omheen. Monica, Friss Chicks en Jasper, jullie kijken rond de grachten. Ik had Bram ook nog bij jullie ingedeeld, maar hij heeft nog niet gereageerd. De rest doorzoekt met mij en Peet de binnenstad.' Ik keek op van het papier. 'Nog vragen?'
Ik zag Josh naast Ryan op de bank een beetje bleek in zijn gezicht worden toen ik over Bram begon, maar hij zei niks.
Ik wilde net wat bemoedigends tegen hem zeggen, toen Sophie haar hand op stak. 'Waar moest ik ook al weer heen? Ik ben het weer vergeten, volgens mij.' Na deze vraag ben ik me af gaan vragen waarom ik de kluns van een Sophie nou eigenlijk had gevraagd. Dat wijf weet nog niet eens hoe een koffiezetapparaat werkt.
Maar goed.
Alle hulp was welkom, hield ik mezelf voor.

We overlegden even en ik, Peter en Ryan beantwoorde nog wat vragen. De meeste vragen waren uiteraard voor haar.
Rond half twee gingen we allemaal weg, onze eigen kant op.