Cinemates Fanfic.

Josh 11

Het viel een tijdje stil.
Maar als je mij kende, dan wist je dat ik totaal niet tegen lange stiltes kon. Dus ik begon voorzichtig.
'Dus...' Meer wist ik eerst niet uit te brengen.
Ik voelde dat ze haar hoofd losmaakte van mijn rug.
'Wat is er?'
'Nou, je zei dat je nog niet klaar was met vertellen. En om eerlijk te zijn weet ik nu nog steeds niet hoe je hier belandt bent.'
'Oh ja, da's waar. Eh, waar was ik ook alweer gebleven?'
'Je zei als laatste dat je een half jaar clean was,' herinnerde ik haar.
'Oh ja,' zei ze en ze schraapte haar keel.
'Nou, we trokken dus weer naar elkaar toe, ik en Riley. En op een gegeven moment was er geen dag dat we niet héél even samen waren. Jammer genoeg merkten Riley's ouders - eigenlijk onze ouders dus - dat Riley vaak weg was. Te vaak, vonden zij. Dat was een beetje het begin van alles, want ongeveer vanaf toen werd ze een beetje opstandig. Ze wilde steeds minder vaak bij haar ouders zijn, en steeds meer met mij. Ze vertrouwde hen niet meer. Eerst vond ik dat ze zich niet moest aanstellen en ik dacht dat dit gewoon pubergedrag was. Maar later vertelde ze me, dat ze hen niet meer vertrouwde om wat ze mij hadden aangedaan.'
Ze legde haar hoofd weer tegen mijn rug, maar vertelde na een paar seconden weer door.
'Ik had meer met haar te doen dan met mezelf, sindsdien. Het maakte mij inmiddels niet meer uit, het was te lang geleden en ik had het inmiddels wel geaccepteerd. Maar... Op een dag vertelde Riley me dat ze weg wilde. Weg van haar ouders. Ze wilde weglopen. Ik was het daar eerst niet mee eens, want ik vond het wel goed in ons dorp: ik had geen problemen meer. Maar Riley wel met haar ouders. En omdat zij niet genoot van het leven, deed ik het ook niet meer.'

Er ging een rilling door haar heen, voor mij onduidelijk of het kwam door de kou of de flashback aan Riley.

'En ja, een paar dagen later kwam van dat voorstel, een écht plan. We zouden met de trein gaan naar Amsterdam, 's ochtends vroeg. Die ochtend zelf zouden we nog even langs haar -  onze - ouders gaan, om te zeggen dat ze ons hadden verraden of zo, ik weet niet eens meer wat ons idee daarover was.  Dus ja, dat deden we. Ze sliep bij mij, en om precies half zeven 's morgens stonden we voor het huis dat óns huis zou moeten zijn. We belden aan en onze moeder deed open, ze ging bijna naar haar werk en had de telefoon nog in haar hand, maar liet die vallen zodra ze ons naast elkaar zag. Riley begon met praten: "Hallo... Mam,' zei ze emotieloos, 'Hoe gaat het?' Onze moeder kwam eindelijk in beweging, gaf haar een klap in het gezicht en trok mij mee naar binnen, waarschijnlijk denkend dat ik Riley was. Zij schreeuwde, Riley schreeuwde en ik schreeuwde. Pa kwam naar de gang en vroeg wat er was en ik werd ook geslagen door mijn moeder. Wat was dat een feest,' zei het meisje. Haar stem trilde en ik was zo in shock dat ik niks kon zeggen. Volgens mij ademde ik niet eens. 'G-ga verder, 'zei ik met een droge mond.
'Ik was er niet helemaal bij met mijn hoofd, want ik zag half sterretjes door m'n eigen moeders slagen, maar op de een of andere manier was de deur niet helemaal dicht en kwam Riley naar binnen en schreeuwde dat ze moesten stoppen. Even later zaten we met zijn allen op de bank in de woonkamer, maar ik en Riley hadden allang een plan om weg te komen. We zorgden ervoor dat onze ouders in discussie kwamen met elkaar en zijn toen heel erg snel weggerend, het huis uit, de straat uit, met onze ouders op onze hielen, regelrecht naar het station. Ergens onderweg zijn we ze kwijt geraakt en we stapten de eerste trein in die er was. Die ging naar Assen, vanuit Assen gingen we met een trein die regelrecht naar Amsterdam reed. We hadden dingen ingepakt maar we hadden geen tijd meer om die op te halen. We hebben de hele treinrit zwart gereden en we zijn niet één keer opgepakt. Maar goed, eenmaal in Amsterdam hebben we maar wat rondgezwierd, zonder een doel. Ergens eind van de middag viel ik van een stoepje en ging door mijn enkel, althans, ik denk dat ik door mijn enkel ging. Ik weet nog steeds niet precies wat er gebeurde. Dus, half steunend op haar, liepen we verder. Ergens in het begin van de avond... Kregen we ruzie. We waren nogal prikkelbaar, aangezien we moe waren en al de hele dag niks hadden gegeten. Ze zei dat dit alles mijn schuld was, wat me echt heel woedend maakte. We kregen hevige ruzie, en voor het effect ging het ook nog even regenen. "God haat ons" schoot me dat moment te binnen, weet ik nog. We schreeuwden als gekken tegen elkaar, en ik weet honderd procent zeker dat me niks ergers dan dat is overkomen, mijn hele leven.'
'Oh god, wat erg voor je,' stootte ik uit. Ik merkte dat ik heel erg langzaam was gaan fietsen en we bijna omvielen.
'Kun je niet iets sneller,' mokte ze een beetje.
'Ja, ja.' Ik begon met harder trappen.
'Dus... Zij liep van je weg omdat ze boos was en je zoekt haar nu al de hele avond maar kunt haar niet vinden,' zei ik zonder adem te halen.
'Bijna correct. Er kwam opeens een hele meute met zingende studenten tussen ons door (we stonden een paar meter van elkaar), en toen ze weg waren, was Riley ineens ook weg. Ik heb nog steeds geen idee of ze gewoon met hen mee is gelopen, om van mij af te zijn of per ongeluk mee werd gevoerd.'
'Ze werd vast meegevoerd en is nu ook naar jou aan het zoeken. Ik weet zeker dat ze zich nu ook zorgen maakt om jou,' probeerde ik haar gerust te stellen.
Ze liet een brom horen en de stilte kwam weer terug op de fiets.

'Weetje,' begon ik, voor mijn gevoel een paar uur later, wat waarschijnlijk maar vijf minuutjes waren.
'Hm?'
'Ik weet niet eens hoe je heet.'
'Oh, haha, ja dat klopt. Ik ben Ryan,' zei ze.
'Josh.'