Cinemates Fanfic.

Josh 16

'Wat wil je daarmee zeggen?' vroeg ik aan Bram. We zaten tegenover elkaar aan tafel te praten, maar ik had al niet zo veel zin meer om met hem te praten.
'Gewoon, dat ik het er niet mee eens ben dat je iemand gewoon van straat oppikt.'
'Ze had hulp nodig... Dat zie jij toch ook?' Ik keek hem boos aan. 'Hoor eens, kun je stoppen met spelen dat je mijn moeder bent? Jij en Kelvin lijken soms net mijn ouders! Ik kan heus wel voor mezelf zorgen, Bram! Waarom begrijp je dat verdomme niet gewoon!' Ik schreeuwde en precies dat moment stond Ryan in de deuropening. Ze had een Cinemates shirt aan die veel te groot voor haar was en een joggingbroek van Peter waarvan de broekspijpen waren opgestreken. Bram was Ryan nog niet opgevallen of negeerde haar, want hij keek me nog steeds verontwaardigd aan.
'Ik... Sorry,' zei ik en het viel me op dat iedereen in de kamer stil was gevallen. De meeste mensen van het feestje waren al naar huis, maar Quinten (de jarige), Jard, Carré, Samantha, Bram, Noah en Jasper waren er nog. En natuurlijk Peter en... Ik wist eigenlijk niet waar Kelvin was.
Bram stond op en liep naar de gang. Er viel een ijzige stilte toen we de voordeur dicht hoorden slaan.

Twee ruzies op één avond...
En dat beide door mij.

Ik keek achter me en zag dat Ryan daar was gaan staan. Ze zat maar wat naar de tafel staren. Aan haar blik te zien dacht zij waarschijnlijk precies hetzelfde.

'Je moet slapen... Je hebt slaap nodig,' zei ik maar om de stilte te verbreken. Ze knikte en ik ging haar voor naar de gang. Ze mompelde nog een 'welterusten' naar de kamer en liep toen achter me aan. We stopten bij de op één na laatste kamer van de gang. Ik deed de deur open en ik kwam in de vertrouwde kamer van Peter. In de hoek stonden twee fietsen en een kast aan de rechterkant. Aan de linker muur stond een groot bed met een zwart dekbed erop. Er hingen nog wat schilderijen, maar voor de rest was de kamer vrij saai ingericht.
'Van wie is deze kamer?'
'Van Peter. Zelf slaapt hij op de bank vannacht.'
'En hij weet dat ik zelf ook gewoon op de bank kan slapen?'
Ik zuchtte. 'Ga nou maar liggen.'
Ze ging aarzelend zitten en zakte gelijk bijna weg. Ze zag dit niet aankomen en viel met een gilletje opzij. Ik lachte en ik zag ook een kleine glimlach op haar gezicht. 'Hoe zacht kan een bed zijn?!'
'Ik weet het. We zijn allemaal jaloers op zijn bed. Je zakt er helemaal in weg. Peter vindt zijn slaap erg belangrijk,' zei ik, nog steeds lachend.
Ik kwam naast haar zitten en we lieten bijna tegelijk ons hoofd naar achteren vallen. Zo bleven we even in stilte naast elkaar liggen.
'Josh?'
'Ja?'
'Bedankt...'
'Waarvoor? Voor je te ontvoeren tegen je wil? Nou, geen dank hoor,' zei ik zacht.
Ik wachtte op reactie maar die kwam er niet. Ze was waarschijnlijk al in slaap gevallen.
Ik liet me langzaam van het bed glijden, deed het licht uit en sloop zachtjes de kamer uit.

In de gang keek ik nog even naar de jas van Bram, of die er toevallig nog hing. Bram had namelijk de sleutels van mijn huis bewaard, omdat ik altijd alles kwijtraak en vergeet. Maar zijn jas hing er niet meer, natuurlijk. Want hij was al naar zijn eigen huis. Maar had hij míjn sleutels niet even achter kunnen laten hier?
Waar the fuck moest ik nu heen?
In stilte vervloekte ik mijn vriend.
Thanks, Bram. Bedankt voor alles.
Nu hadden we zover ik wist ruzie, en ik kon ook al nergens heen.