Cinemates Fanfic.

Kelvin 18

Ik hoorde de deur van mijn kamer langzaam opengaan en er kwam een glimp licht naar binnen. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en draaide me om, met mijn rug naar de deur.
Peter.
Hij kwam binnen en ging zonder pardon op de rand van mijn bed zitten.
Dat deed hij wel vaker, want zo is Peter gewoon, maar dit keer wist ik al wat er ging komen. Toch bleef ik liggen en trok de deken verder over me heen.
'Ga weg, Peter,' mompelde ik met een schorre stem.
Het bleef even stil en ik wist zeker dat hij niet weg zou gaan.
'Waarom deed je opeens zo moeilijk, bro,' begon Peet.
Ik ging toch maar op mijn rug liggen en staarde naar het plafond. 'Ik weet het niet, man. Ik weet het echt niet.'
'Je hebt er serieus deze hele avond over na kunnen denken, en je weet het nog steeds niet? Ik ben echt pissed, man. Joshi is helemaal overstuur en denkt dat het allemaal zijn schuld is.'
Ik keek hem aan en trok mijn wenkbrauwen op. Ergens was het ook Josh' schuld, maar ik hoefde niks te zeggen, want Peter begreep het al.
'Verplaats je eens in hem. Wat zou jij doen? Zou jij zo'n meisje laten zitten? Laten lijden? Dat meisje... Ryan, als je recht in haar ogen kijkt, dan zie je... iets duisters. Iets wat laat zien dat ze een niet al te leuke jeugd gehad heeft. Het kan ook mijn liggen, hoor.' En hij haalde zijn schouders op met een ik-denk-dat-ik-toch-echt-gelijk-heb-gebaar, zoals alleen Peter dat kon.
Peter had altijd zijn zinnetjes klaar.
Ik zuchtte en draaide mijn hoofd weer naar het plafond. Ik wist even niet wat ik moest zeggen.
Natuurlijk had ik haar geholpen, op zijn minst een onderdak voor haar geregeld. Maar haar mee naar huis nemen? Ik wist het niet meer. Zal Josh het meisje gewoon leuk vinden, en daarom besloten om haar mee te nemen? Of was hij gewoon een soort Hero? Ik kende Josh nu anderhalf jaar, en zijn verleden was ook niet makkelijk...
Misschien...
Peter onderbrak mijn gedachten en kreeg eindelijk door dat vier uur 's nachts niet de juiste tijd is om een diep gesprek te voeren.
Hij boog zich naar me toe, tot hij met zijn gezicht recht boven de mijne zweefde. Hij fluisterde: 'Oké, volgens mij heb jij op dit moment ook slaap nodig. Ik ook. Ik ga nu slapen, maar als jij nog even wakker blijft, kijk dan even om het hoekje van míjn kamer, wil je.' Met die woorden liep hij de kamer uit en sloot de deur achter zich.

Ik lag nog ongeveer een half uur wat te piekeren, en besloot om maar te gaan plassen. Ik deed de deur open en deed het licht in de gang aan en liep naar de wc. Toen ik klaar was liep ik naar de woonkamer, deed de deur op een kier en zag Peter op de bank liggen. Hij had duidelijk geen moeite gedaan om het bed uit te klappen en een kleedje te pakken. Dus pakte ik een kleedje uit de doos in de hoek, en sloeg het om mijn vriend heen. Daarna sloop ik weer naar de gang. Toen schoot het me te binnen wat Peter net had gezegd. Ik liep naar Peters kamer en deed voorzichtig de deur open. Het meisje lag in Josh' armen en ze sliepen beide vredig. Ik kreeg automatisch een glimlach op mijn gezicht.
Lief.
Ik deed de deur weer dicht en liep naar mijn eigen kamer.

Morgen zal ik mijn excuses aanbieden.