Cinemates Fanfic.

Ryan 7

De jongen naast me stond in dubio, al was me nog niet helemaal duidelijk waarom.

De jongen had blijkbaar een keuze gemaakt, want uit het niets veranderde de jongen weer in een beleefde jongeman. Hij ging paal naast me zitten en keek me aan met een gezicht van een en al vrolijkheid.
'Ik heb tijd,' zei die.
Even was ik verbaast. Ik keek hem nu ook aan.
'Meen je dit? Wil je serieus mijn levensverhaal horen?' stootte ik verontwaardigd uit.
De jongen glimlachte en knikte.
'Tot in de puntjes.'
'Denk je soms dat dit een grap is of zo?' vroeg ik. Ik snapte er echt niks meer van. Wie is er nou zo stom dat hij naar een meisje, die hij net heeft gevonden op de stoep, gaat luisteren?

Het gezicht van de jongen werd weer serieus, maar hij keek nog steeds niet onvriendelijk.
'Nee, ik weet heel goed dat je geen grap maakt. Anders zou je hier toch niet zitten? Hoor eens, ik voel ergens dat jij gewoon je hart moet luchten aan iemand. Heb ik gelijk?'
'Nou... Weet je, eigenlijk boeit het me allemaal niet zo veel meer. Al zou ik nu ter plekke dood neervallen. Het interesseert me eigenlijk geen reet.' En ik sprak honderd procent de waarheid. Dat mocht deze jongen best weten.

Hij boog zich naar voren en keek me recht in de ogen, en zei: 'Doe het toch maar.'

En toen... Toen deed ik dat. Ik snapte niet waarom, of hoe, maar ik deed het. Ik vertelde hem alles "tot in de puntjes".