Cinemates Fanfic.

Josh 23

'Stommerd, stop godverdomme met janken!' schreeuwde ik hard tegen mezelf in de wc spiegel van het café. Ik kromp gelijk in elkaar toen ik hoorde dat het weergalmde en hoopte dat niemand het had gehoord. Ik keek weer naar mijn gezicht. Mijn ogen waren rood en er liepen weer nieuwe tranen over mijn wangen, terwijl ik ze net nog had weggeveegd. 'Stop, verdomme,' zei ik, dit keer bijna fluisterend.
Ik had dat toen ik klein was al geleerd van mijn moeder. Als mijn vader weer eens laat thuis kwam, meestal dronken, en hij sloeg haar in elkaar, kwam ze vaak naar haar slaapkamer gerend en schreeuwde net zolang tegen zichzelf in de spiegel dat ze moest stoppen met huilen, totdat het hielp. Ze moest sterk blijven tegenover mijn vader, om mij te beschermen, zei ze me altijd. Maar mij beschermen deed ze allang niet meer. Ze was op een avond weggegaan en liet mij alleen achter met mijn vader. Hij mishandelde me jarenlang, totdat ik via via een eigen kamer in een studentenhuis had geregeld in Amsterdam. Toen was ik nog maar veertien. Het was een wonder dat ik daar op die leeftijd mocht komen.
De mensen daar waren nooit echt aardig en gaven geen zak om me, maar het feit dat ik daar mocht wonen zonder mijn vader was goed genoeg voor mij.

Ik had geen idee waar deze huilbui opeens vandaan kwam, maar het moest stoppen. Het móést. Ik wilde niet dat Ryan me zo zag. Haar verleden was minstens zo moeilijk, en zij bleef ook kalm, dus kon ik het toch ook?
Ik schrok door de deur die langzaam open ging. Ik veegde snel mijn tranen weg.
Het was Ryan.
'Hey,' zei ze. Ze keek me bezorgd aan. 'Gaat het?'
'Ja, hoor,' zei ik zo koel mogelijk. 'Waarom zou het niet goed met me gaan?'
Ze zuchtte en sloeg haar armen over elkaar. 'Serieus? Meen je dit nou? Josh, zelfs een blinde kan zien dat je net gehuild hebt! Wat is er aan de hand? Gaat het over je vader...?' Dat laatste had ze beter niet kunnen zeggen. Ik merkte dat mijn ogen weer begonnen te prikken. Ik keek weg en hoopte dat ze het niet zag.
Ik voelde me echt een loser.
Ik schudde mijn hoofd en ging op de grond zitten, met mijn achterhoofd tegen de muur.
Ryan kwam naast me zitten en sloeg haar arm om me heen, wat me niet echt troostte.
Ze keek me aan.
'Het leven is zwaar, is het niet,' zuchtte ze.
'Het leven is fantastisch. Ik moet me gewoon niet zo aanstellen,' fluisterde ik.
'Zo moet je niet denken. Kijk Josh, het leven heeft ups en downs, en soms zijn de downs wat groter dan anders. En soms herinneren sommige downs van vroeger je eraan dat het leven niet perfect is. Daar kun je niks aan doen. Dan moet het er gewoon even uit. Dat heb ik ook wel eens gehad, heel vaak zelfs. Het laatste wat je tegen jezelf moet zeggen is dat je je niet moet aanstellen, daar wordt je alleen maar depressief van. Begrijp je me?'
'Maar bij mij ligt het anders!' schreeuwde ik.
'Anders? Denk je nou echt dat niemand zich ooit precies zoals jou heeft gevoeld?' vroeg Ryan.
Dit deed me onbewust denken aan mijn moeder. De beelden die ik me nog van haar kan herinneren, worden elke keer als ik aan haar dacht vager. En ik dacht elke dag aan haar. Elke dag.
'Ik was negen toen mijn moeder mij en mijn vader verliet,' zei ik na een lange stilte.
'Mijn vader was alcoholist. Hij was vaker dronken dan nuchter. Hij heeft me erge dingen aangedaan, Ryan. Dingen die niemand verdient. Hoe oud je ook bent,' zei ik, en ik moest bijna weer huilen, maar ik hield me dit keer sterk.
Ryan zei niks. Ze legde alleen haar hoofd tegen mijn borstkas, wat me op de een of andere manier, deze keer wél rustig maakte. Ik begon weer normaal te ademen.
'Life sucks,' zei ze even later.
'Maar nu even niet meer,' zei ik opgelucht. Mijn stem klonk weer normaal, gelukkig.
'Mooi zo. Zullen we dan maar weer naar het café gaan? Het stinkt hier als de neten,' zei ze en ze stond op. Ik lachte en we liepen weer naar het café, ik vlak achter Ryan. Ze kon al zelfstandig lopen, al liep ze wel mank, wat er nogal sneu uitzag. Maar haar interesseerde dat waarschijnlijk niet.
We gingen weer zitten en dronken snel onze inmiddels koud geworden koffie op. Jules kwam de mokken gelijk halen. 'Durf je nu nog steeds te zeggen dat het deze jongedame niet je vriendin is? Nadat jullie samen van de jongens wc afkwamen? Hahaha,' de oude man lachte bulderend, maar het klonk meer alsof hij aan het stikken was in zijn eigen speeksel.
Ik rolde met mijn ogen. Ik voelde tot nu toe geen gevoelens voor haar, ook al waren deze afgelopen... uren, best wel close geweest. Ik nam aan dat Ryan ongeveer hetzelfde dacht over mij, want we kenden elkaar ten slotte nog maar sinds gisteravond.
Maar ik speelde het spelletje mee. Gewoon, om Jules een goed gevoel te geven.
Ik haalde mijn schouders op. 'Oké, Jules, je hebt me. We zijn samen,' zei ik met een glimlach.
Ryan keek me even verbaast aan, maar besefte toen dat ik het niet meende, en moest ook lachen.
'Kom, we moeten verder,' zei ik tegen haar toen we weer voor de donkere trap stonden. 'Het is al half vijf en we hebben nog geen enkel kledingstuk voor je gevonden. Stap achterop.'
Ze deed wat ik zei en sprong op mijn rug en sloeg haar armen om mijn hals, maar zorgde er wel voor dat ik niet stikte.
'Hup hup, paardje,' zei Ryan, zonder enige humor in haar stem.
Zo liepen we langzaam naar beneden, terwijl ik wist dat Jules ons na stond te kijken.