Cinemates Fanfic.

Ryan 15

Ik wist dat dit nogal onbeschoft was, maar ik kon mijn lach bijna niet inhouden. Waren dit Josh' vrienden? Het leek meer op familie, en de familiedrama er gratis bij.
De jongen met de blonde kuif rende langs mij en Josh door de deuropening. Toen hij langs mij moest, keek hij me even aan. Heel even maar.
Ik wist niet wat ik moest zeggen dus ik hield eerst maar mijn mond. Zo verstandig was ik wel.
Ik keek de woonkamer weer in. Er was een eettafel waar iedereen waarschijnlijk samen aan had gegeten. Er was een bank aan de kant geschoven en in de hoek stond een soort glazen bak met slangen en... volgens mij kikkers?
De jongen met bruin haar en de bretels onderbrak mijn gedachte.
'Meid, wat is er met je enkel gebeurd?'
'Gevallen,' antwoordde Josh voor mij.
'Ik kan wel voor mezelf praten, hoor.' Het klonk botter dan ik dat wilde, en ik merkte dat ik een beetje rood werd.
Er viel een awkward stilte, totdat het meisje naast Bretels Jongen die onverwachts verbrak.
'Hi, Ryan,' zei ze met een lieve stem, en ze stak haar hand uit. 'Ik ben Carré.' Bretels Jongen nam snel het voorbeeld over en deed hetzelfde. 'Ik ben Peter. Onze excuses voor ons maatje Kelvin. Hij... Ik heb eigenlijk geen idee waar zijn gedrag vandaan kwam. Ik denk dat hij wat overstuur was omdat we Joshi even kwijt waren. Ik ga zo wel met hem praten.'
'Dat is niet nodig hoor,' zei ik, 'ik ga denk ik toch zo weer. Ik heb hier ook niks te zoeken.'
'Absoluut niet,' zei Josh die hier duidelijk niet mee eens was, 'Jij blijft bij ons totdat we een echt onderdak voor je hebben gevonden.'
'Het is lief dat je zo om me denkt, maar het enige wat ik nu wil is Riley... Dat heb ik je toch al verteld? Ik had nooit mee moeten komen, ik zorg alleen maar voor onrust,' zei ik hard, en ik was blij dat ik zo vastberaden klonk.
'We gaan je helpen met zoeken naar haar, dat beloof ik! Maar morgenochtend, oké? Blijf alsjeblieft hier!' Josh smeekte bijna.
Ergens had hij wel een punt. Waar moest ik anders heen? Ik had geen slaapplek en ik kon elk moment flauwvallen van de honger. Ik zuchtte luid.
'Oké dan,' zei ik,'maar op twee voorwaarden. De eerste is dat ik hier morgenochtend vroeg weer weg ben. De tweede is dat ik nu echt verga van de honger dus ik zou graag een beetje te eten willen.' En met een beetje bedoelde ik een boel. Een hele boel. Ik had het gevoel dat ik een hele boerderij kon leegeten.
Josh deed geen moeite om zijn opluchting te verbergen.
'Deal.'
Josh en ik liepen naar de bank in de hoek en gingen erop zitten, hij zorgde ervoor dat mijn linkervoet op een tafeltje kwam te liggen.
Het meisje dat zich voorstelde als Carré, Peter en nog een meisje kwamen er ook bij. De rest ging onverstoord verder met het feestje.
'Oke, laat me eens naar je enkel kijken,' zei Carré. Ze was klein van stuk, had bruin maar kort haar en had een simpel zwart jurkje aan met pumps.
Ik trok mijn kapotte All Stars langzaam uit. Het was er niet beter op geworden deze avond.
'Oei. Dat ziet er niet best uit,' zuchtte Peter,' maar ik ga m'n best doen. Ik heb dit vaker gedaan dus maak je maar geen zorgen. Ik ga er alleen een zalfje op smeren en daarna verpakken met verband. Hoop eerst dat dat genoeg is.'
Het meisje naast Carré schoot in de lach en riep, 'Dokter Peter in da house!' Dit leverde gelach op uit de kamer, maar Peter deed alsof hij het niet hoorde en voelde voorzichtig aan mijn enkel. 'Doet dit zeer?'
'Een beetje. Ah fuck ja, dát deed wel pijn!'
'Oké dan...' Peter deed wat hij zei dat hij deed en Carré hielp hem. Josh was even naast een vriend van hem gaan staan die er niet zo vrolijk uit zag.

Intussen raakte ik aan de praat met het meisje met lang bruin haar, die Nina heette. 'Dus... Die Kelvin is jouw vriendje?'
'Ja, al minstens vier jaar. Zelf woon ik in Groningen, dus heel vaak zie ik hem niet, want hij en Peter hebben het vrij druk. Maar we zijn zo vaak mogelijk bij elkaar in de weekenden,' zei Nina.
'That sucks,' zuchtte ik.
'Nahh, het kan erger. Ik heb tenslotte het beste vriendje van de hele wereld!' We moesten samen lachen en we kletsten nog wat door, tot ik van een donkere jongen een bord met noodles kreeg voorgeschoven. Ik vergat Nina en ons gesprek meteen en begon zonder bedankt te zeggen te eten. Ik was ongeveer op de helft met mijn bord toen ik mijn tong weer terug kreeg. Ik begon met volle mond te praten. 'Trouwens... Wat zijn die Cinemates nou eigenlijk? Josh zei dat jullie er werkten dus ik dacht -'
'Jij kent de Cinemates niet?!' Carré keek me geschokt aan.
'Ja... Ik snap niet waarom iedereen er zo raar over doet...'
'Zal ik het je uitleggen? Oké ik ga het je uitleggen.' Peter stond op en ik zag dat hij bijna klaar was met mijn enkel, waar ik blij om was. 'Cinemates begon als een YouTube kanaal van mij en Kelvin. We maakten er kleine sketches en dingen die we leuk vonden, in het engels. Toen onze hit Boybands Are Cliché uit was gekomen, werden we met de dag beroemder en steeg het aantal views. Inmiddels is het gestegen naar een paar miljoen en is Cinemates een internationaal bedrijf geworden. We are The Next Generation Filmmakers!' Dat laatste zei hij met een overdreven Amerikaans accent. Er klonk wat gejuich door de kamer en er hing een leuke sfeer. Ik slurpte mijn laatste noodles op. 'Cool,' was het enige wat ik kon bedenken. Ze praatten nog wat door over Cinemates en het was een leuk gezicht dat iedereen er zo enthousiast over was.

Uit het niets voelde ik me weer heel erg moe. Nina merkte dat blijkbaar. 'Wil je anders even douchen? Je ziet eruit alsof je wel een flinke poetsbeurt kan gebruiken.'
'Als het kan, dan, ja graag.' Carré en Nina liepen mee naar de badkamer. Ze lieten zien waar alles lag en hielpen me met een plastic laag om mijn enkel te binden.
'Moeten we je nog ergens mee helpen?' vroeg Nina even later. 'Nee, hoor. Maar bedankt. Voor alles. Ik red me wel, ga maar weer terug naar de anderen.' Ze knikten en liepen samen de badkamer uit. Ik hoorde ze nog wat zeggen op de gang, maar ik deed alsof ik het niet hoorde. Ik was nu even heel zielig, besloot ik.
Vol met zelfmedelijden kleedde ik me uit en zette de douche aan.