Cinemates Fanfic.

Josh 34

Het feit dat Riley daar zo stond, liet me ondanks alles beseffen dat het best wel raar was dat we hier nu allemaal samen waren, gezien het tijdstip. Het was een hele reünie, oude en nieuwe vrienden bij elkaar. Rond vier uur 's ochtends, weliswaar.
Het meisje waarvan ik, als ik niet had geweten dat Ryan een tweelingzus had, sowieso had gedacht dat Ryan op de een of andere manier een clown had. Dat het allemaal een leugen was geweest waar we om zouden lachen, om vervolgens met zijn allen naar huis te gaan om lekker ons bed in te kruipen. En - het belangrijkste van alles - dat er nooit een pistool getrokken was.

We stonden nog steeds als verstijfd. Ik onderop, daar bovenop lag Mauro die mijn shirt bijna kapot trok, en Kelvin stond er geknield naast. Hij stond nog zwaar te ademen van de woede van daarnet, en met zijn ene hand hield hij Mauro zijn shirt vast, en van de andere had hij een vuist gemaakt, en stond klaar om de gespierde jongen elk moment te klappen in zijn gezicht. Zelfs Ryan stond als vastgevroren aan de grond. Met open mond keek ze naar haar zus, en vroeg ik me voor de zoveelste keer af wat er nu allemaal door het meisje heen ging.

We staarden allemaal naar Riley, wachtend tot er iets zou gebeuren waardoor we weer verder konden gaan met waar we mee bezig waren. Als iemand ook maar één beweging zou maken, zou de rest vanzelf ook in beweging komen. Ik had nog nooit grotere angsten gevoeld dan nu. Ik ben vaak bang geweest voor mijn vader. Ik was bang toen mijn moeder het huis verliet, mij in de steek liet. Ik was vaak bang geweest, soms voor logische, en soms voor onlogische redenen. Maar de angst die ik nu voelde, is om nachtmerries van te krijgen. In gedachten smeekte ik Riley dit niet te doen.
Zou Riley echt het lef hebben om haar zus te vermoorden? Was ze daar wel toe in staat?

'Opstaan. Allemaal een meter van elkaar vandaan staan, met je handen op jullie hoofd,' ging Riley kalm verder. We deden langzaam wat ons was opgedragen. Kelvin stond zwijgend op, en zodra Mauro van mijn buik af was gestapt, hielp mijn vriend me met opstaan. We hadden geen enkel moment een andere kant op gekeken dan de richting van de twee meisjes. De zenuwen waarvoor ik een paar minuten immuun voor was geweest, kwamen nu langzaam weer terug. Als Ryan iets overkwam... Zou ik het mezelf ontzettend kwalijk nemen. Ik zou het mezelf nooit vergeven. Nóóit.

En toen kwam Ryan in beweging. Als ik niet zo ver weg stond had ik haar tegen gehouden, gegarandeerd. Ze stapte op haar zusje af, stopte een paar centimeter voor haar en... omhelsde haar. Ryan verborg haar gezicht in de schouder van Riley, die nog steeds naar de plek staarde waar Ryan net had gestaan. Ze leek wel versteend, met haar pistool nog steeds op dezelfde plek gericht. Maar omdat haar zus daar niet meer stond, was de loop van het pistool nu tussen Mauro en mij gericht. Het enige wat was veranderd was dat haar hand nu hevig trilde, dus ik begon me zorgen dat ze niet per ongeluk nog een schot zou lossen.
Ryan hield haar zus stevig vast, alsof het pistool haar nog niet was opgevallen. Riley knuffelde zelf niet terug. Zoals ik al zei; versteend.
Niemand zei ook maar een woord. We stonden daar maar, allemaal in de war.
Uit het niets liet Mauro een spottend lachje horen. Het was kort, maar voor de lange stilte die hiervoor plaatsvond was het maar al te krachtig. En onverwachts. Niemand wist waar het vandaan kwam, en ik vermoedde dat hij dat zelf ook niet wist. Het klonk dissend, alsof hij dit allemaal al had aan zien komen. Dit was voor mij een teken om mijn handen van mijn hoofd af te halen, en de jongen die zojuist het moment heeft verpest eens een flink pak slaag te geven, voor de tweede keer vandaag. Maar voordat ik ook maar iets kon doen, loste Riley onverwachts een schot. Er klonk een schel knalletje. Ik hoorde ook een gil, maar ik kon niet beseffen van wie het afkomstig was geweest - misschien was ik het zelf wel. Ik zag de kogel in slowmotion naar de jongen tussen Kel en mij in vliegen.
Mauro dook weg.
Kelvin en ik ook, beide een andere kant op.
Ryan liet haar zus verschrikt los en keek achterom.
Mauro bleef liggen waar hij lag en bewoog niet. Dat deden we allemaal. Toen de jongen langzaam en verward opstond, deden Kelvin en ik hetzelfde.
'Wat the fuck?' Mauro haalde me de woorden uit de mond. Er was hier iets vreemds aan de hand. Nergens was bloed, of maar een teken dat er ooit een kogel door zijn lijf was geschoten. Wat was er zojuist gebeurd? Had ze hem gemist?
Riley, die al die tijd geen spier had vertrokken, liet het pistool uit haar handen vallen. Het zwarte ding viel met een gekletter op de straten, en... het ding viel gelijk uit elkaar. Het lag daar maar, in grote en kleine stukjes verdeeld. Het had zwart geleken door de afstand, maar nu zag ik dat het ding grijs was. Nou ja, wás geweest. Ik keek nog wat beter. Wat me toen opviel, benam me de adem. Wat het namelijk ook al die tijd was geweest, was van plastic. Al die stukjes waren van plastic gemaakt. Toen ik mijn blik op Mauro wierp, zag ik dat naast hem de zogenaamde kogel lag. Ik raapte het ding op, en bestuurde het vanaf mijn hand. Het was een klein balletje, maar groter dan ik had verwacht. Het ding was aan de ene helft al donkergroen-blauwig verkleurd. Het was een en al nep-heid. Maar, Josh, klonk het in mijn hoofd, wat had je dan verwacht? Dat een meisje van bijna zestien zonder problemen aan een echt pistool kon komen?
Nee. Ik had er niet bij nagedacht; de druk was te hoog geweest om überhaupt na te denken.
Onbewust werd ik hier boos om. Ik smeet het kleine voorwerp met een harde worp naar de grond voor me. Ze had me zo erg laten schrikken, en alles was gewoon al die tijd een grapje geweest.
Ergens zou ik nu juist opgelucht moeten zijn, besefte ik. Geen doden zouden vanavond nog vallen. Fijn, toch?
Nee. Natuurlijk had ik Mauro niet dood willen hebben, maar ik had zojuist de angst van mijn leven gehad.

Toen ik weer naar de meisjes keek, was er weinig veranderd. Riley bleef boos naar Mauro staren. Ryan had haar zus weer in haar armen, maar dit keer zag ik haar gezicht wél. Het was nat van de tranen, maar ze moest ook lachen. Ze lachte en huilde tegelijk, beide zonder geluid. Althans, ik hoorde het niet. Ik had Ryan nog niet eerder zien huilen, en ik werd er zelf bijna ook emotioneel van.
Ze was mooi als ze huilde. En lachte. Maar de mix... die was prachtig.

Ik was blijkbaar een paar stappen naar voren gelopen, want ik stond opeens niet meer zo ver weg van de tweeling en kon ze bijna horen ademen. Kelvin en Mauro hadden hetzelfde gedaan. We stonden daar maar. Drie sukkels op een rij. Niet wetende wat te doen of wat te zeggen. Had ik ooit een moment meegemaakt die zo awkward was geweest als deze?
Waarschijnlijk niet.
Toen hoorde ik Ryan tussen haar gesnotter door iets in Rileys oor fluisteren. Het was zacht, maar ik had elk woord verstaan. Waarschijnlijk zal ik het ook nooit meer vergeten.
'Ik had soms zwaar de pest aan je. Echt waar. Maar na onze ruzie vond ik het vreselijk dat je weg was.' Er leek iets in Ryans woorden te zitten wat haar diep raakte, want Riley maakte eindelijk een beweging. Een kleine beweging, maar ik had het gezien. Namelijk, ze knuffelde haar zus terug.
'Dat weet ik. Dat is waarom ik het deed. Zodat je me zou missen.'