Cinemates Fanfic.

Josh 21

'Bijna klaar?'
Ryan stond op me te wachten in de gang. Ik stond nog in de badkamer mijn haar te doen. Mijn krulletjes wilden nooit goed zitten. Echt nóóit. Ik probeer het altijd wat naar achteren te doen met gel, maar het ging toch altijd weer terug naar de huidige positie.
'Josh, schiet op! Jezus man, je lijkt net een vrouw,' riep Ryan chagrijnig.
Ik lachte naar mezelf in de spiegel.
Dat heb ik vaker naar mijn hoofd gekregen.
Ik liep de badkamer uit en vond Ryan aan het eind van de gang. Ze had nog steeds het Cinemates shirt aan, maar had nu een andere joggingbroek aan, een zwarte. Ze stond met haar benen over elkaar, leunend tegen de muur. Toen ze mij zag veerde ze op. 'Eindelijk. Kunnen we gaan, pronker?'
Ik keek haar even vragend aan.
'Pronker?'
'Ander woord voor snob, oftewel een ijdel persoon. Nederlands was wel mijn goedste vak op school.'
Er kwam een geluid uit mijn keel dat ooit een lach moest worden, maar meer weg had van het blaffen van een klein hondje met een asma aanval.
'Grappig, je hebt zojuist het tegendeel bewezen,' zei ik, en besloot verder even mijn mond te houden.

We liepen naar buiten. We namen de tram naar de binnenstad. Ik merkte dat Ryan niet bepaald aanspreekbaar was.  Ze was een beetje afwezig en had bijna de hele rit naar buiten zitten staren.
Even later stonden we in de binnenstad.
'Zo, waar wil je als eerst heen? Je bent tenslotte in dé winkelstad van Nederland.'
Ik wachtte even voordat ik reactie kreeg. Maar ik denk dat ze de vraag niet eens gehoord had. Ze keek nog steeds zoekend om zich heen, alsof ze een detective was en een belangrijke zaak moest oplossen. In feite zocht ze alleen maar naar haar vermiste zus - nu ik erover na zat te denken, was dit minstens zo belangrijk voor haar.
'Luister,' begon ik, en ik trok haar in één beweging naar me toe, zodat ze wel naar me móést kijken. 'Ze zal hier ongetwijfeld zijn. Maar doe eens rustig aan! Mijn vrienden gaan er alles aan doen om je zusje te vinden. Maak je geen zorgen en ontspan. Oké?'
Ze keek me recht in de ogen aan, maar de uitdrukking op haar gezicht zei niks. 'Is goed,' mompelde ze.
'Mooi zo.' Ik liet haar schouders los.
'Kom, we gaan lol maken!' Ik rende als een debiel over de eerste gracht die we tegen kwamen. 'Wacht even, je weet dat ik niet zo snel kan!' Ze hinkte wat achter me aan, maar ze moest wel lachen. En dat was de bedoeling. Ik lachte terug naar haar en rende weer naar haar toe. Steunend op mijn schouder liepen we verder. 'Dus, waar wil je als eerst heen? Jij mag het zeggen,' zei ik, misschien iets te vrolijk.
'Hm, ik heb eigenlijk geen idee. Ik ben nog nooit in Amsterdam geweest. Nou ja, als je gisteravond niet meetelt. Jij bent hier toch bekend? Laat me maar de eerste de beste kledingzaak zien.'
En dat deed ik. We stopten bij de eerste in de straat. Maar aangezien we in een hele chique straat zijn gestopt, was de winkel gelijk een van de duurste. Toch gingen we naar binnen. Na een minuut of twee gingen we er weer uit, aangezien dit totaal geen winkel was voor Ryan. Dat had ik al snel door, en zij gelukkig ook. We liepen verder, even de straat uit. De binnenstad in. Ik liet haar een stukje cultuur zien, en we kletsten aan een stuk door. Op een gegeven moment kwamen we bij een simpele H&M, waar ik voor haar allemaal dingen had gepakt. Zij zou het allemaal aantrekken en kijken of het zou staan. Ik had allemaal verschillende dingen gepakt, van een willekeurige, veel te grote BH, een leren broek tot een Pyjama en schoenen. Ik kwam met een hele stapel naar haar toe lopen en sleepte haar mee naar het kleedhokje.

Nu zat ik te wachten voor het kleedhokje en stond Ryan zich om te kleden. 'Bijna klaar?' vroeg ik. 'Ja, wacht nog heel even.' Ze schoof het gordijn aan de kant en kwam naar buiten. Ze had een knalroze hoed op, en een truttige zonnebril met poezen ogen. Verder had ze een vreemde jurk aan met hoge hakken en een knalgele panty eronder. Ze zong luid: "I'm a single lady" van Beyoncé en bewoog wild met haar heupen. Ik lag helemaal dubbel van het lachen en had tranen in mijn ogen.
Even later verdween ze weer in het kleedhokje en kwam weer tevoorschijn met een andere creatie. Ze liep alsof ze op een catwalk liep naar een kleedpop, en ging er mee dansen. 'Ah, Justin Bieber, ga je niet een beetje te ver?' gilde Ryan. Ik moest nog meer lachen.

We waren er denk ik al wel anderhalf uur, toen we eruit werden gezet door een bewaker, dat we hadden te danken aan Ryan die de arm van een pop - Justin Bieber had ze de pop genoemd - eraf had getrokken.
'Ik heb nog nooit zo veel gelachen in een kledingwinkel!' riep ik buitenadem.
Ryan schudde haar hoofd, want ze had geen kans om wat te zeggen, ze kon alleen maar lachen.
We hadden beide de slappe lach.
Toen we eindelijk uitgelachen waren, besloten we ergens in een café bij te komen.
'Volg mij,' zei ik, en ik ging haar voor, een oude flat in, een eindje verderop. Ik stapte de eerste paar treden op en keek achter me. Ryan had het voor mekaar gekregen om niet op haar linkervoet te hoeven staan en steunde aan de leuningen. Ik liep verder, maar keek telkens achterom.