Cinemates Fanfic.

Kelvin 13

(Ik heb besloten om het ook vanuit ander oogpunten te doen. Dus waarschijnlijk doe ik dat met Kelvin, Peter, Bram en idk misschien meer. Als je daar problemen mee hebt rot je maar lekker op doei 😊)

'Als hij niet binnen een kwartier hier is, ga ik hem zoeken,' hoorde ik Peter zeggen.
'Dat zeg je nu al een paar uur, maar je bent nog steeds niet weg,' riep Quinten.
'Ja echt hè!' Bram schreeuwde het bijna. Omdat Josh 'vermist' is, is iedereen een beetje gestrest en de sfeer is helemaal verpest. Iedereen maakte zich zorgen. Dat snapte ik wel, want Josh was een broertje voor ons allemaal geworden, in de laatste paar jaar.
Er zou van alles met hem kunnen gebeurd zijn... In mijn hoofd zie ik de ergste dingen voor me. Ontvoerd en in een busje gepropt en meegenomen naar Iran en daar onthoofd, dronken meegenomen naar weet ik veel welke plek, of bewusteloos geslagen door een gek en vervolgens ontvoerd... Vooral dingen met een ontvoering. Maar hoe meer ik nadacht, hoe meer ik me zorgde maakte.
Ik zat maar wat voor me uit te staren en ik was inmiddels nog maar de enige die aan de lange eettafel zat, die Peter en ik vanochtend hebben klaar gezet.
'En waar zit jij aan te denken?' Bram kwam op me aflopen met een bezorgde blik op zijn gezicht, en dat was niet vanwege mij.
'Wat denk je zelf?' Het kwam er botter uit dan dat ik bedoelde.
Bram kwam tegenover me zitten, en wreef met zijn handen in zijn ogen. 'Ik maak me zoveel zorgen, man,' zei hij met een bijna bibberende stem, 'wat nou als...'
'Hou alsjeblieft je kop. Ik heb me alle erge mogelijkheden wat hem zou kunnen overkomen al voorgesteld en je hoeft ze niet óók nog hard op te zeggen,' zei ik mopperend.
'Dit is niks voor hem,' ging Bram verder, alsof hij me niet gehoord had. Ik liet een luide zucht horen.

Op dat moment hoorden we allemaal sleutels in het sleutelgat rammelen en het was in een klap stil. Iedereen ging staan en wachtte af wie er zometeen uit de deuropening zou verschijnen. Het leek uren te duren, maar toen ging toch eindelijk de deur van de woonkamer open.

En toen stond hij daar eindelijk. Josh. Peters Joshi. Hij keek een beetje beschuldigt en het zag er bijna zielig uit.

Het was nog steeds ijzig stil en het leek wel alsof iedereen zijn adem inhield, net als ik.
'JOSHI,' gilde Peter uit het niets, en hij rende op hem af. Toen volgde iedereen en het duurde niet lang voordat iedereen om Josh heen stond, behalve ik en Bram. Wij stonden beide nog steeds aan de tafel met onze armen over elkaar met dezelfde uitdrukking op ons gezicht: boos. Als ik Peter was had ik mezelf keihard uitgelachen omdat we er waarschijnlijk uitzagen als twee boze ouders.
Bram barstte als eerste uit.
'Joshua Mason Newton. Waar the fuck ben jij geweest?!' Hij klonk zelf als een ouder en ik zag Peter en Carré vanuit mijn ooghoeken al in de lach schieten. Maar ik was bloed serieus.
'Ja, man, waar was jij? Je nam niet op en beantwoorde onze berichtjes al evenmin. We maakten ons fucking veel zorgen,' zei ik nu.
'Ik... Ik was in gesprek... Met iemand...' Zei de jongen beschaamd. De hele kamer keek hem verbaast aan.
'In gesprek? Ben je serieus?' Dit maakte me alleen nog maar bozer.
Josh zuchtte even en riep toen luid: 'Dames en heren, dit is Ryan,' en hij wees naar achteren.