Cinemates Fanfic.

Josh 33

'RY-' verder kwam ik niet. Er kwam geen geluid meer uit mijn mond. Het duurde een paar seconden voordat ik doorkreeg wat er gebeurde. Kelvin had zijn hand om mijn mond geslagen en hield de vinger van zijn andere hand tegen zijn eigen mond, om aan te geven dat ik mijn mond moest houden. Hij duwde me achter een auto, ik was als verdoofd. Waarom konden we niet naar Ryan? Wat was dit voor rotactie?
'Waar the fuck ben je mee bezig?!' siste ik, zodra ik zijn hand weg had kunnen duwen.
Kelvin keek me dissend aan.
'Waar ik mee bezig ben? Kan ik beter aan jou vragen! Hoor eens, ik heb geen idee waarom Ryan daar loopt, maar gezien het tijdstip, kan het niet veel goeds betekenen. Ik wil weten wat hier aan de hand is,' siste hij terug. Inderdaad, waar was ik ooit mee bezig? Wat dacht ik wel? Vond ik het niet eens een béétje raar dat Ryan rond deze tijd buiten was? 'Misschien was ze wel op zoek naar ons...' opperde ik, maar we wisten beide wel dat dat niet het geval was. Daar hoefde je geen expert voor te zijn. Er was iets aan de hand.
Ik keek vanachter de auto naar Ryan. Ze keek even bang om zich heen, waarschijnlijk omdat ze ons had horen praten - al wist ze niet dat wij het waren geweest, dat wist ik zeker.
Ryan zag er bang en gespannen uit. Mijn hele lichaam riep dat ik naar haar toe moest rennen en een stevige knuffel moest geven. Dat ik haar gerust moest stellen en vertellen dat ze niet bang hoefde te zijn, want ik zal haar beschermen. Maar mijn benen weigerden, waarschijnlijk door een overdosis nieuwsgierigheid. Ik móést weten wat hier gaande hand was.

Kelvin naast me, verstarde. Ik keek hem vragend aan, maar hij reageerde niet. Hij bleef maar Ryans richting opkijken.
Ik keek nu beter, en toen zag ik het ook. Er kwam een jongen achter haar aan gerend. Hij had bruin haar, was groot en gespierd, en vergeleken met Ryan was hij een reus. In zijn gezicht had hij wat sproetjes, wat hem toch wat jonger deed lijken. Verder gokte ik door zijn manier van doen, dat hij Turks was. Ik hoefde niet lang na te denken voordat ik wist wie het was, en aan Kelvins vertrokken gezicht te zien, merkte ik dat hij precies hetzelfde dacht.
Mauro.
Godver, wat deed hij hier?
Toen schoten de woorden van Riley van een paar avonden geleden weer door mijn hoofd.
"Ze had een vriendje, zonder het mij te vertellen dat het haar vriendje was. Hij heette Mauro, hij was drie jaar ouder dan ons. Ze vertelde me dat ze bij hem introk toen ze weg wilde van haar gelukkige pleeggezin.
Maar, en nu komt het grappige, het blijkt dus dat hij haar al die tijd al leuk vond. Hij begon dingen van haar te vragen, je weet wel, seksistische dingen. Het bleek dus dat hij allemaal shit bij haar uithaalde, en hij hielp haar soort van de drugskant op. Of heeft ze daar ook niks over verteld? Ze zat aan de drugs. Ze was een junkie. Als ik er niet was geweest, was dat wijf inmiddels nog steeds waar ze nu was."
Oh mijn god. Hij was hier voor haar. Fucking stomkop, natuurlijk was hij hier voor haar! De woede borrelde steeds meer in me op, en ik vouwde mijn handen tot vuisten.

Je kon zien dat Ryan doodsbang was. De angst stond bijna op haar voorhoofd geschreven. En als het je nog niet was opgevallen, zeiden haar gepijnigde ogen wanneer ze haar voormalige vriend aankeek meer dan genoeg. Ik had Ryan nog nooit zo bang gezien.
'We moeten ingrijpen!' siste ik gespannen, en keek naar Kelvin.
'Doen we ook...' zei mijn vriend kalm, 'als hij te ver gaat, grijpen we in.'
'Beloofd?' vroeg ik, alsof het mijn vader was waar ik tegen sprak in plaats van mijn beste vriend. Hij keek me aan. 'Beloofd,' en hij vertrok zijn gezicht.
Ik richtte mijn aandacht weer op de twee. Ik kon niet goed horen wat ze precies zeiden, maar met alles wat Mauro zei, maakte hij Ryan meer gespannen. En mij ook; ik trilde over mijn hele lichaam van de spanning.
Ze liepen steeds verder weg, en Kelvin en ik liepen vanachter de auto's achter hen aan. We probeerden wat dichterbij te komen zodat we wat van het gesprek konden opvangen, maar die pogingen mislukten. Ik kwam niet verder dan een paar onbelangrijke woorden die uit Mauro's mond stroomden. En dat stromen stopte niet. Mauro's mond kon je nog het beste vergelijken met een waterval: het hield maar niet op met stromen.
Hij probeerde Ryan een paar keer tevergeefs aan het lachen te maken, waarop ze vervolgens zenuwachtig teruglachte, maar de andere kant op keek. Je merkte wel dat ze het niet naar haar zin had, en ik had steeds meer zin om die jongen in elkaar te slaan.