De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 7: De Wachttoren (deel 2)

Zijn moeders tranen werkte altijd aanstekelijk. Gawan was wakker geworden. Krijsend trachtte de jongste Falclau duidelijk te maken dat huilen vooralsnog zijn wapen was, en hij dulde geen competitie. Hij schreeuwde niet alleen het pakhuis maar de hele straat bij elkaar.

"Stil nu maar. Stil nu maar."

Anya en Ilene probeerde hem samen stil te krijgen. Ze kuste hem, streelde zijn voorhoofd tot Geralf een drankje uit zijn mauw produceerde. Na enkele druppels staakte Gawan zijn beklag.

In babytaal mokkend stak hij uiteindelijk zijn duim in zijn mond om vervolgens met een laatste verongelijkte blik op iedereen rondom terug te glijden in een diepe slaap.

Iwan bleef stokstijf staan. Elke beweging kon het hoorngehuil opnieuw laten beginnen. Pas toen Gawan zich weer tegen zijn moeders borst had gedraaid durfde Iwan weer adem te halen.

"Dat was veel te luid." dacht hij.

Anya bleef Gawans gezicht strelen tot ze er zeker van was dat hij slaapte. Ze glimlachte naar haar oogappel. Zelfs met zijn belofte dacht Anya 'haar Gawan' nooit terug te zien.

Iwan zei niets. Anya geloofde hem niet. Het minste dat hij kon doen was haar de kans geven om afscheid te nemen. Het was Anya die de stilte doorbrak. Ze rechtte haar rug.

"Ik ben klaar..."

Haar gezicht was ijs. Niemand die er aan dacht haar tegen te houden. Zelfs zijn moeder zweeg. Vrouwe Ilene weigerde nog aandacht te schenken aan iemand anders dan haar Gawan.

Iwan knikte.

De Feárranen begonnen zich in groepjes te organiseren, om één voor één richting de kar te sluipen, sergeanten en hofhouding samen. Geralf ging vooruit om Boris en Dank te waarschuwen. De twee waren niet op de hoogte van Anya's plan om de toren af te leiden. Beter dat ze niet probeerde tussenbeide te komen...

Een grijns verscheen op Iwans gelaat. Zonder veel tamtam had Geralf zichzelf weer op een cruciale plek gemanoeuvreerd.

"Ouwe vos." smuilde hij.

Geralfs breedgeschouderde schim verscheen in het duisternis.

Hij telde honderd hardslagen voor hij het eerste groepje Clauwaerts toestemming gaf te vertrekken. Dat was voor Anya het signaal om haar act te beginnen.

Ze scheurde zich de kleren van het lijf.

Iwans mond viel open top op zijn kin. Hij wist niet wat hij verwacht had, maar dit was nergens bij hem opgekomen. Hij kon niet anders dan staren.

Anya nam haar mes. Zonder aarzelen trok ze strepen over haar armen en haar buik. Diep genoeg dat druppels bloed over haar huid liepen. Iwan sloeg zijn hand voor zijn mond. Hij was niet de enige. Anya nam een hand vol aarde en wreef door haar gezicht en haren. Ze zag er uit alsof ze aan iets verschrikkelijks was ontsnapt.

Furie brandde in haar ogen. Ze wist perfect waarop ze zich voorbereidde. Ook bij Iwan groeide het besef.

Besef was niet het enige dat groeide. Een haast magische aura lag als een sluier over het macabere ritueel. Marcus en de andere staarde haar aan met respect in hun ogen. Niemand zei een woord. Niet Anya bij haar eigen verminking. Niet Iwan, niet Marcus, niet Vrouwe Ilene, niet iemand anders. Allen staarde terwijl Anya transformeerde.

Naakt, op vuile lappen na en haar lichaam besmeurd met bloed en slijk, stapte ze op Iwan af. Zijn wangen gloeide als een smidse.

"Ik kan mijn vaders mes nergens verbergen, "fluisterde ze.