De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 26: Korte metten (deel 2)

Ewan liet de sporen van het kamp zo veel mogelijk uitwissen. Ze hadden niet veel tijd te verliezen, Marcus had hen verraaden zonder een mes in de wonden te duwen, maar niemand kon voorspellen wat er zou gebeuren mocht hij in aanvaring komen met troepen op zoek naar Ewan Falclau.

Lans en Keryll schopten aarde over de resten van het vuur en verspreidde het overgebleven hout over de bosrand, ondertussen vonden ze de tijd om te twisten ze over de sierraden van de Bakir. Lans had de meeste gewonnen met zijn spelletje cirkels en stenen, maar dat was niet helemaal naar de zin van Keryll gegaan.

Beide hadden schoppen geïmproviseerd uit gekloven berkenstammen. Mopperend smeten ze assen en bosgrond in een ondiepe put over het nogsteeds geharnaste lichaam van de Doshfaat. Geen van de twee was gelukkig met het karwij. Niet omdat ze gedwongen werden om de Bakir te begraven, maar vooral niet omdat ze een rijkversierde uitrusting van Doshfaatse lamellar in de grond staken.

Ilene kon hun gemopper begrijpen. De prijs van dergelijke uitrusting was genoeg om een reis in luxekoets naar Zilverfort te betalen, maar zelfs als ze een koper konden vinden, waren de overgebleven paarden zo al overbelast. Ewan had hen slechts toegestaan de overgebleven sierraden van de Bakir en de kleinere meer draagbare stukken uitrusting mee te nemen. Dat betekende de helm en handschoenen.

Licht en vlot reizen over weinig begane wegen was de opdracht. De verrader Marcus had het gelukkig niet gewaagd alle paarden te stelen. Schaamte, schuld of angst dat het stelen van één van de strijdrossen de rest van het kamp zou wekken, moesten hem hebben tegengehouden.

Ilene bedankte Mortigena, de Godin met de Ijzeren Vingers, voor dat beetje meeval, en vroeg haar gelijk om hem bij zijn toekomst met een ijzeren greep boven het helste vuur van de onderwereld te houden.

De rest van de dag en de dagen die er op volgde, verliepen in een nevel van angst en vermoeidheid. De Clauwaerts stonden op voor zonsopgang en reden verder tot diep in de schemer. Ilene kon het niet laten om voortduren over haar schouder te kijken. Elk moment verwachtte ze dravende ruiters of vijandige banieren. Door geluk of voorzienigheid, Ergodix zou het weten, kwamen die er niet.

Gesprekken in de groep waren stil gevallen of tot minimale uitwisselingen herleid.

Iwan en Geralf waren de uitzondering. Haar oudste zoon reed voortdurend bij zijn leermeester. Hij moest een boeiend onderwerp gevonden hebben want hij hing voortdurend aan zijn lippen.

Ilene kon niet zeggen waar de plotselinge ijver vandaan kwam, maar het was een welgekomen afwisseling van de misnoegde houding waar Ewan en de rest van het gevolg zich in schenen te bevinden.

Gebrek aan rust, halve rantsoenen en het wisselvallige vroege herfstweer vrette aan hun krachten en hun gemoed. Zelfs Ilene en haar man wisselde nauwelijks nog woorden met elkaar.

Uren reden ze zwijgend naast elkaar.

Ewan was een geweldige strateeg, een aanvoerder door en door. Het verraad van zijn mannen knaagde aan zijn hart. In zijn hoofd was de 'Staalklauw' ongetwijfeld reeds zijn troepen te verzamelen, zijn campagne naar Schildenburg aan het berekenen.

Hij waande zich op een slagveld dat, mocht zij haar zin krijgen, nooit zou verschijnen. Een campagne naar Schildenburg was waanzin. Eerst moesten ze thuis geraken. Troepen verzamelen kost tijd. Tegen die tijd kon veel veranderen. Als de Khan oorlog wou was dat niet wat ze hem moesten geven.

Ewan doolde door gedachten. Hij had een zichtbare vijand nodig. Zonder troepen, zonder basis, met onzekere bondgenoot en zonder betrouwbare informatie raakte hij het noorden kwijt.

Hij bleef echter onverzettelijk, een voorbeeld niet in het minst voor Iwan. Ewans kracht lag in zijn doorzetting, zijn begeesterende manier van leiden en het feit dat hij naar iedereen luisterde. Hij deed niet alsof hij luisterde om vervolgens ja te knikken, maar hij luisterde om informatie te verwerken. Iedereen kon iets nuttigs bij te dragen hebben.