De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 3: Gin Rundo Kedrr (deel 1)

Het was donker in de vertrekken. De hitte van de dag was eindelijk min of meer draagbaar geworden. Weland vocht tegen de uitdroging. Een ongelijke strijd, de lucht was droger dan een poederdoos. Bij elke ademhaling greep het stof hem bij de keel. Een wurgende sluier die elke druppel vocht uit zijn lichaam wrong. Weland gaf het op. Zijn gezwollen tong maakte het gewoon weg onmogelijk om verder te slapen. Met tegenzin liet hij zich uit Davids omhelzing glijden.

"Wijn!" dacht hij. "Snel!"

Dommelend verzette zijn bijslaap zich tegen zijn ontsnapping. Droomdronken trachtte David een arm opnieuw rond zijn lichaam te werpen. Na een tweede, ditmaal behendigere poging, wist Weland te ontkomen. Met tegenzin draaide David zich op zijn andere zij. Slaaptaal mompelde warrig over zijn lippen terwijl het vage licht van de sterrenhemel buiten weerkaatste in de kleine zweetdruppeltjes op zijn jonge haarloze borst.

Weland voelde de drang om het zweet van Davids lichaam te likken.

Aanlokkellijk, maar te zout, besloot hij.

Wijn had hij nodig. In de koelste hoek van de kamer bewaarde hij een amfoor zoete Doshfaatse wijn voor een snelle nachtelijke dronk. Het was niet de eerste keer dat die vervloekte wurglucht zijn slaap verstoorde.

Weland dronk de beker in één teug leeg. De wijn smaakte lauw en vooral muf. Op een andere moment zou hij er zijn neus voor ophalen. Nu dorstte zijn tong zo naar vocht dat hij alles zou drinken om die vuile stofsmaak uit zijn mond te wassen. Niets werkte.

Het moment dat hij de beker neerzette greep de schrapende droogte hem weer bij de keel. Tegen beter weten in schonk hij de beker een tweede maal vol. Hoe kon iemand ooit gewend raken aan die vervloekte woestijnlucht. Alsof een onzichtbare hand zijn tong ten droge wrong boven een immer brandend hellevuur in zijn keel. Hoe zeer hij van de stad was gaan houden, dat zou nooit veranderen.

Vijf jaar al vocht hij tegen de dorst. Vijf jaar sinds zijn eerste stappen in Hassans Keep. Alles om hem heen had opwinding en vijandigheid uitgestraald. Donkere Doshfaatse ogen die hem als gieren aanstaarde vanonder kleurige tulbanden, hun zongeblakerde gezichten met littekens verborgen achter fijngeknipte baarden, vreemde gewoontes, harde onverstaanbare taal, de gewillige en indringende geuren van oliën en specerijen, de zoete en brandende gerechten, voedsel der goden dat hem soms dagen misselijk maakte, de obscure en ingewikkelde patronen van slangen, handen en vreemde figuren op de gebouwen, de brandende zon op het witte marmer dat hem verblindde, en die vreselijke droge woestijnlucht die op elk moment zijn keel dicht kneep. Aan alles was hij in de loop de jaren gewend geraakt. Alles had een plaats gekregen in zijn hart behalve die verschrikkelijke dorge lucht die hem maar nooit leek los te laten. Verschrikkelijk!

Weland nipte het lauwe vocht op zijn lippen. Hij liet zijn ogen dwalen over het naakte lichaam van zijn bijslaap. David was één van zijn betere vondsten, de beste sinds zijn eigen jeugdliefde in Cirtre als hij erover nadacht. De Doshfaatste jongen roerde gevoelens in zijn borst die onberoerd lagen sinds zijn eigen jeugdliefde op de rotsige stranden van zijn thuisland; zo'n dertig winters geleden. Weland streek met zijn vingers door Davids' dikke zwarte haar en liet zijn ogen vallen op een goudbruine huid, donkere melancholische ogen sliepen achter zijn oogleden. Salina had hem ontdekt in de haven van Jeras Maedena, waar hij als koordenvlechter werkte. Hij had er die delicate, krachtige tast geleerd. Zijn behendige jonge vingers maakten hem tot een uiterst zeldzame schat. Weland begeerde de jongen als geen ander. Hij kon zijn huid bespelen als een vers gevlochten koord. Bovendien was hij gezegend met een perfecte borst, stevig en toch zacht. Weland kon zo de ribben onder de jongens huid voelen. En de rest, hmmmm!

Lust borrelde op in zijn onderbuik bij de gedachte aan de rest.

"Neen, ik heb genoeg gehad voor vannacht."