De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 7: De Wachttoren (deel 3)

De tonnen volgden elkaar in snel tempo op. Geralfs liet net genoeg tijd tussen het lossen en inschepen dat ze zonder opvallen tussen het normale wrakhout in de stroming konden verdwijnen.

Iwan hielp hen met afvaren. Het ging vlotter als hij een hand toestak bij het instappen. Sergeanten groetten hem, de dames van zijn moeders hofhouding dankten de goden voor zijn plan en kusten zijn handen.

Iwan vroeg zich af of ze zijn vader op dezelfde manier zouden bedanken. Eén voor éen vertrokken zet tot slechts vier mannen op de kade overbleven. Dank, Boris, Geralf en hijzelf.

Voorzichtig als ze konden lieten ze de laatste tonnen in het water zakken. Dank maakte ze vast aan een metalen ring boven het water.

"Weet u zeker dat u hier wilt blijven, mijn heer?" fluisterde hij.

Hij kon zijn zenuwen nauwelijks verbergen.

"We hebben lang genoeg gewacht. Niemand zal het u verwijten als u met ons mee komt."

Hun eed aan zijn huis maakte het moeilijk om de erfgename van Falclau achter te laten.

"Ga!" mompelde Iwan.

Hij was vastbesloten om samen met Anya te ontsnappen.

Boris en Dank schuifelde ongemakkelijk op hun voeten.

"Graaf Ewan zal hier niet blij mee zijn, Iwan."

Geralf had gelijk zoals altijd. Zijn vader was nooit opgezet met zijn roekeloze gedrag.

"Mijn vader is hier niet." verklaarde Iwan

Zijn leermeester gaf hem een nietszeggende staar maar een alleszeggende stilte.

"Een klauw laat niet los, Geralf. Ik heb beloofd met Anya te ontsnappen en ik hou mijn woord. Vooruit. Vertrekt. We hebben meer kans te ontkomen als jullie ton al uit het zicht is."

Geralf stapte de zonder iets te zeggen de ton in. Boris en Dank volgden. De drie worstelden om plaats te vinden, het geïmproviseerde vaartuig stak nog amper een duim boven de waterlijn uit. Als Boris zijn maliën met vrouwe Ilene had meegegeven zouden ze waarschijnlijk gezonken zijn. Ze gingen een oncomfortable nacht tegemoet.

Iwan staarde hen na terwijl ze in de mist verdwenen. Hij bleef alleen achter op de levensloze kade.

Verscholen in de schaduw probeerde hij te luisteren naar wat er binnen in de toren gebeurde. De muren maakten de gesprekken onverstaanbaar, maar vaker dan hij kon verdragen klonk een oerkreet over de kade.

Iwan klemde zijn hand rond het gevest van Anyas mes. Zijn vingers drukte de houten beeltenis van een gems in zijn handpalm. Hij moest kalm blijven. Hij loste zijn grip en streelde over de afdruk in zijn handpalm.

"Vervloekte bloedkikkers," Hij wilde ingrijpen, Anya redden. Hij kon niet anders dan wachten.

De nacht kroop voorbij, alsof de zon er een jaar nodig had om weer aan de horizon te verschijnen. Iwan had alle besef van tijd verloren. Twijfel sloop door zijn hoofd.

"Hoelang was Anya al binnen? Was het bijna ochtend? Neen, dat kon niet, de maan en de sterren stonden nog te hoog aan de hemel. Geen spoor nog van het morgenrood."

Hij friemelde aan zijn mantel.

"Wat als het te laat was? Zou de Yser hen nog wel ver genoeg kunnen brengen voor het ochtendgloren? Wat als de stroming te sterk was en alle tonnen waren omgekanteld?"

Een klap van een ijzere deur deed hem opspringen. Snelle voetstappen holde weg van de toren.

Iwan dwong zichzelf te focussen. Hij telde zijn hartslagen.