De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 9: Het Paleis van de Stuhl (deel 1)

Hoi Jongens en meisjes, ik denk dat niemand er iets op tegen heeft als Ergodixje nog eens een hoofdstukje inleid. De Wisselende God was ook kandidaat maar die weet dat ik beter kan vertellen dus ik heb mezelelf genomineerd.

Nu waarom wil ik even persoonlijk onderbreken terwijl ik hebt vraag ook zijn normale beloop zou kunnen laten gaan en jullie het hoogtepunt kan voorschotelen van de formidabele race van Iwan en de zijne naar het Paleis van de Stuhl?

Zijn er antwoorden?

Omdat ik mezelf graag hoor praten?
Deels correct, maar dat was niet de hoofdreden.
Omdat we anders iets zouden missen?
Geef die dame ne prijs, zij heeft het geraden.
Als we gewoon zouden zijn doorgegaan met het verhaal had niemand ooit de geweldige architectuur van het Paleis van de Stuhl kunnen bewonderen.

Bon, dus mag ik even. Beeld jullie in Schildenburg, een combinatie van 8ste eeuw Parijs, Aaken, Wenen, Ravenna en Brugge, daarin staat dus een paleis-veste gebouwd door de Gouverneur van Hassans' Keep die daar zijne Stoel laat staan, en de mensen van Schildenburg vonden die Stoel zo indrukwekkend dat zij vanaf dan naar de gouverneur verwijzen als De Stuhls Van Hassans Keep. Als ik niet even tussenbeide gekomen was zouden jullie dat gemist hebben.

Nu, ik was die avond persoonlijk aanwezig in Schildenburg, Samen met Impothep, god van de Architectuur en wij namen de gelegenheid om enkele ongelezen boeken te openen, op zoek naar wat onvertelde verhalen voor mijn collectie. De boeken van de Stenen van het Paleis van de Stuhl, de boeken waar elke steen mee was beplakt, hun oordelen in de blikken en harten van mensen. Deze boeken zijn zo vaak zo veel eerlijker dan de subtiele strepen van letters op papier en perkament, maar om stenen te lezen heb je het geslepen kenners ook van een god nodig, of een archeoloog, maar die waren nog niet uitgevonden.Anyway, voor een god is dat dus een kinderspelletje he.

Het Paleis van de Stuhl was een plek waar de Goden van Verhalen wel vaker rondhing met mijn arm om de stenen en een oor tegen de grond. Telkens weer leek het gebouw weer een hoofdrol te willen spelen. Ik verontschuldigdigde me af e toe buigend bij de stenen hoven van Schildenburg, elk met hun stijl en geschiedenis, maar zelfs ik ben niet meester van elk verhaal, ik ga gewoon waar ik me getrokken voel. Toegegeven, de gele huizen van het Herendisctrict waren mooi, zeker waar, met hun gele steen, houten voeren en beschilderde leemgevels konden ze echter niet tillen aan die bombastische burcht van de Stuhl.

Aan de andere kant, het Paleis vna de Stuhls was niet de Schildenhal, de Waterveste en al zeker niet de Moedercitadel, maar voor een optrekje van een dilplomaat van de overzeide van de Cyaanzee kon het paleis moeilijker bombastischer. Versterkt als een citadel die de Veemarkt beheerste, verrees het gebouw als een parel van Mossaans vernuft (De verregaande splitsing tussen Dosfhaatse en Mossaanse cultuur bestond nog niet bij bouw van de burcht). Het Paleis baadde in overdadige schoonheid maar weerbaar als een Daiaanse burcht.

Brede trappen reikten naar beneden over de gevel van het gebouw. Vier bronzen leeuwen bewaakten de onderste treden vanop en massieve sokkel. Twee zittende, één stappende, en één leeuw die gelijk een dronken kameel niet wist welke voeten vooruit te zetten. De beeldhouder had er niet bij nagedachte dat leeuwen niet galloppeerden. Voor de gevel prijkte een werkelijk fabuleuze zuilengang. Als de aandacht van mijn weldra nier getrokken zou worden door de de gebeurtenissen van mensen zou ik er nog enkele woorden verder aan de stenen willen weidde, jammer, het verhaal moet verder....

Liefhebbers van een mix van Hassans Keepse, Aventijnse en Daiaainse architectuur kunnen altijd mijn sporen in tekst zoeken om de zo de hele waarheid te achterhalen. Waarheid zoals de goden die kennen. Ieder, van u lezers van welke rang of stand, weet hoe vluchtig woorden zijn en hoe dezer tijd verzekeringen hun munten te tellen leggen op details op papier niet bij de speculaties van Het Wisselvallige.

Voor wie de gehele waarheid van de steen niet kent, of nooit geheel zal kunnen kennen gaat het verhaal van woorden verder in de hoofden van de mannen tussen de gallerijën, waar zwaar gewapenende mamelukken in stalen en lamelar uitrusting patrouilleerden tussen zuilen, moordgaten en schuttersgangen, in de gaten gehouden door wakende ogen vanop hogere verdiepingen.