De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 2: Ontsnappen (deel 2)

Ilene deed wat ze kon om haar baby te sussen.

Ewan schonk geen aandacht aan Gawans gekrijs. Hij nam haar in de armen.

"Wat is er in vredesnaam aan de hand, Ewan. Waar is Thorvan?"

Ilene was bleek, lijkbleek. Haar ogen traande. Ewan omhelsde haar, kustte haar, streelde haar blonde haren. Haar lippen en handen waren ijskoud.

"Bij de Wisselende God," vloekte hij.

Hij had haar in doodsangsten laten wachten. Hij hoorde haar te beschermen.

Pas wanneer haar gezicht weer kleur kreeg en Gawan een nieuwe schreeuwpartij begon liet hij haar los.

"De Gulden Cirkel... Yserdoorn en Duboys hebben de kroon verraden. Openlijk, deze keer. Ze hebben de Schildenhal, het Witte Paleis en het Raadhuis in handen. Ze hebben geprobeerd de Raad des Konings te dwingen hun verraad te legitimeren."

"Moge de goden hen vervloeken." Sprak Ilene. Haar ogen straalden blauw vuur.

Zo'n vloek kan je als god niet anders dan beantwoorden, maar ik onderbreek mezelf weer.

"Toen de Raad zich verzette vielen Duboy's bloedkikkers binnen." Ging Ewan verder.

"Iedereen die weigerde hun kant te kiezen werd in de boeien geslagen. Geen idee wat ze met de koning gedaan hebben maar de Koninklijke Garde en de Stadswacht hebben hun kant gekozen."

Ewans handen trilden van woede. Hij had moeten doorzien wat Yserdoorn van plan was. De Zuidmark en de Yservallei zouden zich nooit zonder reden verzoenen. Het huwelijk, het plakkaat van nieuwe privileges, de Gouden Cirkel... Het leek zo doorzichtig allemaal, hij had deze coup moeten zien aankomen.

"Thorvan en ik arriveerde te laat op de Raad des Konings." ging hij verder.

"Rogier van Vrankstad, een goede vriend uit de tijd van de gildenrellen had ons tijdig weten waarschuwen. We waren niet in de raadkamer aanwezig toen de Gulden Cirken binnenviel. Samen konden we de stallen te bereiken en het Raadhuis ontvluchten. Thorvans paard werd getroffen door een bout uit een kruisboog."

De woorden stokten in zijn keel. Voor zijn ogen speelde het tafereel opnieuw in detail.

Ilene zou het niet te horen krijgen maar het zou zonden zijn om het weg te laten, niet?

*******************

Thorvans merrie tuimelde voorover. Haar berijder smakte op het stenen binnenplein. Ewan reed door, racend voor zijn eigen leven. Thorvan probeerde zich op te richten. Ewan keek achterom. Hij schreeuwde een woordloze schreeuw die verloren ging in het tumult.

Thorvan vond geen kracht in zijn rechterarm.

Pijlen schoten langs Ewans oren. Ze verhinderden hem halt te houden.

In zijn ooghoek zag hij hoe Thorvan overeind te krabelen. Hijgend sleepte hij zich, zwaard in zijn andere hand naar de bescherming van het poortgebouw. Lansknechten stormden naar buiten.

Ewan schreeuwde opnieuw. Hij wilde halt houden. Zijn medevluchters reden hem voorbij. Pijn kerfde in zijn keel. Angst, wanhoop, tranen, alles herbeleefde hij. Alsof zijn halfbroer nog steeds steunend tegen de zware poorten zijn moordenaars opwachtte.

**************************

"Terugkeren stond gelijk aan zelfmoord," fluisterde Ewan.

Hij sloot zijn ogen. Tranen rolde over zijn wangen.

"Ik beval mijn mannen door te rijden."

De woorden sneden als messen.

"Martan en Geril negeerden mijn bevel. Zij waren immer Thorvans mannen. Ze konden hem niet achterlaten om geslacht te worden door de beulen van Duboys en Yzerdoorn. De dappere sukkels werden met bouten doorboord nog voor ze hem konden bereiken."