De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 8: Jalwah's Hand (Deel 2)

Salina moest een geeuw onderdrukken.

"In Jalwah's naam, waarom?"

Waarom moesten processen altijd beginnen met het voorlezen van die hele reeks, titels, verzen en gebeden, psalmen, schoenmaten, wat nog allemaal? Hadden die rijke stinkers echt niets beters te zeggen?

Zo'n bende elkaars-rugkrabbende-piefen met centen moest ondertussen toch alle titels van alles in iedereen uit hun hoofd kennen. Ze waren de enige die er om geefden. Voor een normale mens maakte het niet uit of ze veroordeeld werden door een zeer verheven Bakir, zijn heiligheid de Hogepriester, een doorluchtige Judicaris, of de Khan zelf, zolang je in hoger beroep nog maar eens kon proberen en dat won je toch nooit als je geen geld hebt, maar het was een dagje langer om te leven.

Salina was uitgeput. De harde rand van dakpannen drukte door haar pantser. Het hield haar wakker. Als ze zichzelf liet gaan kon ze hier op het dak van de gallerij in slaap vallen.

"Geen goed idee..." dacht ze.

Het dak was een degelijke verstopplaats en gaf haar een goed zicht op het getater beneden, alleen dat wakker blijven... Dat deed pijn.

Dat deed behoorlijk pijn. Haar spieren jankten van onverwerkte inspanningen. Drie nachten na elkaar was ze op pad gegaan. Inbreken bij vroegere vrienden en vijanden, op zoek naar iets dat ze konden gebruiken.

Buiten bevestigen van wat ze al vermoedde, had haar werk had nauwelijks wat opgebracht. Oude 'vrienden' waren eerder bereid om het bestaan van een relatie met Welandt e ontkennen, dan te riskeren met zijn gevolg gezien te worden. Zelf als daar heel wat geld van afhing.

Het was haast lachwekkend hoe snel schulden vergeten werden met Weland in de kerker. Hele ladingen, wijn, linnen, wol en alle andere producten waren heel snel uit de boeken verdwenen.

Zakenlui hadden hun eigen regeltjes in de omgang. Vriendschap kon je altijd herstellen met de juiste kadootjes, een korting hier en daar, een uitnodiging naar een evenement. Geld en handelsbelangen liepen niet weg, ze kregen gewoon een ander gezicht. Uit de klauwen van de judicares ontsnappen. Dat was moeilijker...

Mocht Weland plots op miraculeuze manier vrijkomen zouden al zijn zogenaamde vrienden in het rijtje aanschuiven om claimen hoe goed zijn belang verdedigd hadden. Gebeurde dat niet, tja... iedereen had wel eens een verkeerde belegging gemaakt...

Het stonk langs alle kanten. Iedereen wist dat connecties met de iudicares essentieel waren. Niemand wilde er voor uit komen wat ze deden om die connecties te behouden.

Het proces ging zijn gang.

"Bij Jalwah, dit is zoooo saai."

Salina begreep niets van het rechtssysteem. Ze probeerde het te begrijpen, misschien kon ze iets vinden om Weland te helpen.

Weland had haar verteld dat het uiterst vernuftig was, aangepast aan de handelsklimaat van de regio. Blijkbaar was het zelfs mogelijk om onder bepaalde geballen compensatie te bekomen van een erfenis, zelfs van een veroordeelde crimineel. Taxatie was niet min, natuurlijk.

De handelaars die erover bezig waren zeiden dat het geen goed idee was in Welands geval. Zijn val was te goed georkestreerd. Wanneer de Khan plannen had was het 'praktischer' om niet te rekenen op de rechtvaardigheid van Qutorable.

Dat was het meest interessante dat Salina had onthouden. Dat, en dat hetzelfde hoofdstuk in de Qutorable ook een middel tegen kaalheid beschreef enkele passages verderop. Je kon de heilige tekst beter niet te letterlijk nemen...

Geen idee waarom ze dat had onthouden. Tweeëndertig inbraken en drie slapeloze nachten hadden haar verder niets dan hoofdpijn opgebracht.

Ook overdag had ze nauwelijks de kans om bij te komen. Wilfred en Zeedolf hadden een schuilplaats gevonden in een open opslagplaats op het dak van een bordeel. Comfortable was het allerminst. Ze sliepen op een bed van stro en geitenvellen onder een rieten dak met gamelle steunen, nauwelijks beschermd tegen de Thesireinse zon, laat staan tegen het stof en het lawaai van de straten beneden.