De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 6: Kruisbogen en Paarden (deel 2)

Het duurde een moment voor Ewan het doffe geluid van staal op leer herkende. Norwin had zich, paard en ruiter tussen zijn lichaam en de schutters geworpen. Drie bouten staken in het massieve traanschild van de jonge schildknaap. Nog twee bouten suisden hen voorbij en troffen levenloze stenen ergens in de duisternis. Een laatste pijl schampte Norwins arm. Ewan en de andere waren ongedeerd.

"Herladen, imbecielen! Sneller!" Krijste een Zuidmarks accent vanachter de blokkade.

Een enkele bout scheerde over Norwins schouders.

"Ze zijn in paniek." Schreeuwde Vydar. "Dit is onze kans."

"Pathos' bloed, Galgenaas!" schold Ewan.

Zijn paard luisterde.

"Aanvallen! La Charge!!!"

Vijf paar sporen rinkelde de flanken van hun rijdieren. Vijf ruiters stormde op de barricade af. Keryll en Norwin schreeuwend als ontketende demonen.

Het handjevol schutters verstijfde. Hun zware armborsten konden volstalen pantsers doorboren, maar waren traag, geschikt voor een belegering niet voor snelle volleys.

De aanvoerder, bleek van angst in zijn open halfhelm, schold zijn mannen vooruit. De soldeniers draaiden aan hun slingers. Het gedonder van hoeven dreunde in hun oren. Paniek geselde hun kelen. Ze draaiden aan hun slingers en schoten.

"Draaien en schieten. Draaien en schieten!"

In paniek was er geen tijd om te richten, geen coördinatie, geen tijd. De ruiters kwamen. Slechts een enkeling slaagde er in een schot te lossen. Zonder wachten, zonder richten vuurde hij naar de aanstormende dood. Ruiters sprongen over de barricade. De verdwaalde bout trof doel.

Lans' paard tuimelde voorover, haar schouder doorboord. Ze wierp haar ruiter tegen de grond ten midden van de mannen van de Zuidmark. Voor Ewan te hulp kon schieten rolde Lans weer overeind alsof hij nooit de grond geraakt had. Als één van de soldeniers hem met een vinger had willen aanraken, had hij schromelijk zijn kans gemist. Sir Lans vocht niet, hij danste. Danste alsof hij geen harnas droeg, zo snel dartelden zijn voeten. Telkens wanneer hij zijn hiel op de grond plantte flitste zijn zwaard vanuit een onverwachte hoek op een nieuwe tegenstander af. Eén, twee, drie keer haalde hij uit. Met volmaakte precisie van een chirurgijn trof hij het zachte vlees tussen de soldeniers wapenuitrustingen.

'De Dansende Dood.' Zo werd hij bezongen door troubadours in Fearrin, al hadden weinigen hem ooit buiten de toernooiweide zien dansen. Weinigen die het konden navertellen, alleszins.

Een derde soldenier zakte door zijn knieën. Een fontein van bloed spoot uit zijn hals. De straal spatte toevallig of niet recht in de manen van Kerylls paard. Lans maakte een diepe buiging naar de wapenmeester die zelf met zijn strijdbijl de schedel van de laatste soldenier doorkliefde. Noch de stalen ketelhelm, noch zijn schedel leken enige weerstand te bieden. Tanden, bloed en hersenen spatten in het rond. Kerylls zwarte molenpaard hinnikte, schudde zijn hoofd in protest tegen de smurie. Een schedelsplinter gleed met tegenzin van zijn neus.

"Uitslover, hou die helm van je maar dicht.", gromde de wapenmeester.

"Ik hoef je grijns niet te zien."

"Welke grijns?"

Lans opende zijn vizier.

"Welke grijns?"

"Die grijns alsof je net de onschuld van een voor het eerst bloedende schoonheid hebt veroverd." mengde Vydar zich.

"Waarom zo nors, mijn vrienden." lachte Lans. "Jullie weten dat dansen met jonge maagden en spelen met slecht getrainde soldeniers mijn favoriete tijdverdrijf is."