De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 17: Dobbelen met Inzet (deel 2)

De twee stalknechten kwamen aandraven met vier grijze pakezels. Langs hun schouders en heupen hingen gevlochten manden met drank en gedroogd voedsel voor enkele dagreizen. Dekens, lange mantels en enkele persoonlijke spullen van de Bakir waren in pakken op hun rug gebonden. Als de Stuhl van plan was hen te verraden, wilde hij minstens de schijn van een lange reis ophouden.

Een rilling van twijfel liep door Ewans botten. De Stuhl had alle reden om zich aan de afspraak te houden. De condities van de overeenkomst waren meer dan gunstig voor de Hassans Keep: vrije toegang van Doshfaatse schepen tot alle Feàrraanse havens, de oprichting van een stoel van Hassan's Keep in Zilverfort, steun voor de oprichting van Doshfaatse kolonies in Losha, aan de grens van de Faeraanse gebieden en een belofte van steun voor een nieuwe toekomstige campagne tegen Aventijn, er waren geen details afgesproken, maar verhalen over een nieuwe bestorming van de archipel deden al langer de ronde. Details waren voorlopig niet aan de orde.

De toezeggingen waren ronduit vernederend, maar dat was niet genoeg voor de Stuhl. Hij moest en zou garanties hebben: Ewans zou zich bekeren tot het Doshfaatse geloof en zou Iwan naar Hassans Keep gestuurd worden voor studies aan het hof van de Khan. Zijn zoon en erfgenaam zou een gijzelaar worden, geïndoctrineerd met Doshfaatse propaganda. Tot slot had de Stuhl een huwelijk bedongen tussen Iwan en de dochter van een Doshfaatse edelman gekozen door de Khan, passend bij Iwans status en verdienste op zijn eenentwintigste naamdag. Ewan had geen idee hoe hij de voorwaarden aan Ilene moest uitleggen, maar oog in oog met de Stuhl had hij geen andere keus.

Zijn hand taste naar de larven in zijn buidel. "Nu had hij die wel."

"U bent vertrekkensklaar, heer Falcau?" De Bakir verspilde geen tijd met het bestijgen van zijn paard.

"Nog heel even, beste Bakir."

Ewan trok zijn mantel met bezet met de zilveren valk van Falclau uit. Hij rolde het kleed op onder zijn zadeltas zodat geen tekens zichtbaar waren. De kleuren van het Geslacht Falclau konden voorlopig maar beter niet gezien worden.

"Vydar," beval hij kalm, "geen strijdkleed. Keryll, Lans, Norwin, bedek jullie schilden. Wij verlaten de stad onder banier van Hassans Keep, de valk vlieg vandaag niet."

Vydar knikte. Zijn mannen streken zwijgend hun kleuren.

De Bakir's ogen trokken op, hij opende zijn muil om iets te zeggen, maar Ewan sprak eerst. Hij vijnsde respect.

"Maakt u zich geen zorgen, Heer Bakir. Ik wil me niet dissociëren van Hassans' Keep. Gezien de aanval op mijn huis van afgelopen nacht, lijkt me echter onverstandig om onder mijn eigen kleuren door de straten te rijden. Een kwestie van het noodlot niet verder uit te dagen."

De Bakir grinnikte.

"Een uiterst doordachte maatregel, heer Falclau. Ik prijs u om uw voorzienigheid. Ik kan enkel wensen, en ik denk dat ik hier voor de Stuhl kan spreken, dat alle Daiaanse heren dezelfde voorzienigheid als uzelf zouden tonen. Dit soort nodeloze conflicten zouden zich niet voordoen als er meer heren waren met uw politieke inzicht."

"Als iedereen zou buigen voor de macht van Hassans' Keep bedoelde hij. Maar dan kent hij ons nog niet."

Iwan rolde zijn strijdkleed tot een compacte rol die hij achter zij zadel vastmaakte.

"Mooi zo," sprak de Bakir opnieuw, "kunnen we vertrekken?"

Ewan knikte.

De nacht had Schildenburg geen goed gedaan. Daglicht onthulde de ravage in de straten. Zwartgeblakerde ruïnes besmeurd met bloedrode modder keken neer op lanen bezaaid met gebroken lichamen. De Guldenschutterslaan lag er desondanks nog begaanbaar bij. Dat kon niet gezegd worden van het merendeel van haar zijstraten waar het vuur hele blokken in zijn greep had gekregen. Overhangende bovenverdiepingen waren naar beneden gekomen en vormden barricades die het hele district met uitzondering van de breedste lanen in een puinhoop veranderd.