De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 5: Pugnata (deel 2)

"We wisten allemaal dat dit kon gebeuren," sprak Wilfred.

De lijfwachts stem mistte zijn gewoonlijke brom. Wilfred kon nooit verbergen wanneer hij probeerde niet door zijn neus te ademen.

"Ik heb dat knaapje nooit gemogen, weet je? Ik kon het aan mijn ellebogen voelen dat hij problemen zou brengen."

"Wat doen we met hem?" vroeg Zeedolf niet goed wetende of hij Wilfred moest bijtreden dan wel tegenspreken in schaamteloze veroordeling van de dode jongen.

Hij probeerde alleszins niet naar beneden te kijken.

"We kunnen hem hier niet zomaar laten liggen."

"Morgenvroeg brengen we hebben naar de lijkensnijders. Die mannen zijn altijd opzoek naar verse lichamen om te 'onderzoeken'."

"Zeker dat je dat wil riskeren? Wat als de judicares terug komen voor ons? Die houden ons zeker in de gaten, nu."

"Zeedolf had gelijk," dacht Salina. "Welands arrestatie had al genoeg opschudding veroorzaakt."

"We moeten hier weg," besloot ze.

"Met Weland gevangen is het slechts een kwestie van tijd voor ze ons uit dit appartement zetten, of erger. Ze geven ons een kans om te ontsnappen, we zijn hier best niet wanneer ze terugkomen."

"Weland is wel vaker voor de Iudicares verschenen, Salina. Die lui hebben nooit iets aan hem kunnen hangen." Sprak Wilfred.

"Precies," kinkte Zeedolf instemmend. Hij had de gewoonte altijd akkoord te gaan met de stem die zei dat er niets aan de hand was.

"Onze meester is niet voor niets de Spreker van Gilde der Koopvaarders. Voor de zon weer onder gaat, is hij vast weer op vrije voeten."

Er knapte iets in Salinas. Hadden die twee echt geen benul van wat hier aan de hand was?

"Wilfred, Zeedolf, zijn jullie achterlijk?" schreeuwde ze. "Waarom zouden de Iudicares Weland niet gewoon op straat arresteren? Dat lijkt toch simpeler, niet? Onze meester is niet zo moeilijk te vinden, toch? In de plaats daarvan trappen de 'heren Judicares' in het midden van de nacht de deur in."

Haar klemtoon op die 'heren Judicares' maakte duidelijk wat ze over hen dacht. De Slangentrekkers van het door en door rotte rechtssysteem van Jalwah's heilige wetten.

"Ze hadden kunnen kloppen, of niet soms. We leven per slot van rekening als gast in de Khans eigen paleis." Ging ze verder.

Zomaar een deur intrappen is toch overdreven, of niet soms? En alsof dat niet genoeg is steken ze Joren neer omdat hij niet snel genoeg opzij gaat en lichten ze de Spreker van de Gilden van Koopvaarders naakt uit zijn bed. Zelfs voor de Judicares is dat niet normaal, zou je denken. Niet?"

Weland had haar geleerd 'haar eenvoud uit te buiten'. Ze kon nooit geloven waarom de meest simpele gedachten nooit bij anderen opkwamen. Het was de kracht van 'eenvoud' had Weland gezegd. Het was de reden dat hij haar toe liet te spreken wanneer hij andere het zwijgen zou opleggen.

'Salina is speciaal, ze heeft nu eenmaal wat vrijheid nodig' had hij ooit eens gezegd toen een van zijn zakenrelaties vroeg om haar te laten afranselen.

Mensen die zomaar andermans domheid aanvaarden waren te dom om zelfs de meest elementaire feiten voor ogen te zien. Dat was wat Weland haar geleerd had: 'haar eenvoud uitbuiten'.

Wilfred en Zeedolf begonnen heen en weer te schuifelen.

"Ooh, en als dat normaal is doden ze het knaapje waarmee hij in bed ligt. Hup, bewijs hebben ze niet nodig."