De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 19: De Hinderlaag (deel 1)

"U bent er zeker van dat we uw gevolg in Leerveld zullen vinden? De Stuhl was expliciet in zijn orders. Ik kan u ervan verzekeren hij is geen geduldig man."

Ewan grijnsde bij de aarzeling in de Bakir's stem. Dat arrogante stuk lakei likte de hielen van zijn meester. In de schaduw van de Stuhl was hij het parvenu het even vergeten, maar hij was en bleef een hond.

"Zekerheid is belangrijk in deze gevaarlijke tijden, weet u. En u moet bekennen dat er geen veiligere plaats in Schildenburg is dan het Paleis van de Stuhl. De jongeheer Iwan zal er goed ontvangen worden. Voor hij presentabel gemaakt kan worden voor de Stuhl's persoonlijke schilders. Ik kan u garanderen de damens van Hassans' Keep zullen in de rij staan voor een jongen als uw zoon Iwan. Toch als hij opleeft aan de repatutatie die hij heeft bij uw gevolg."

"Leerveld, is de afgesproken ontmoetingsplaats, heer Bakir."

"Dat heeft u al vertelt heer Falclau. Ik twijfel niet aan uw afspraken. Ik..."

"Ik heb het volste vertrouwen in Valbert en Geralf. Zij zullen op de afspraak zijn."

Het was een bluf. Een bluf gesproken met zelfvertrouwen, maar dat deed bitter weinig tegen de knagende holte die rond stuitte in zijn maag. Ewan kon niets anders doen dan in zijn wenst te geloven. Zijn wens dat de Larven woord hielden. Dat was een band van wederzijdse moord-economie. Niet veel banden waren sterker, maar niet veel banden sloegen harder in het gezicht wanneer zij hun doel niet bereikte.

Bovendien had hij geen enkele garantie dat Ilene, Iwan en de rest van zijn gevolg de stad uitgeraakt waren.

"De Wisselende God, sta me bij",bad Ewqn "laat hen veilig zijn. Laat hen alstublieft veilig zijn."

Leervelds stormtoren liet zich voor het eerst zien boven de boomrand van het Kroonwoud. Zijn bekanteelde puntdak verscheen voor enkele passen boven het bladerkruin, om bij de volgende glooiing in de weg weer achter het dikke bladerdak te verdwijnen.

De aardeweg naar het dorp lag geflankeerd door velden, weilanden en de occasionele boerderij. Een Braakliggende strook strograssen omlijnde de bosrand. Hier en daar werd het landschap doorbroken door kabbelende beekjes glinsterend in de vroege middagzon. Ze stonden gezwollen met nazomerregen. Modder spatte op uit de vele plassen op de weg en droogde daarna weer in dikke grijze vlekken op de onderbuik van de rijdieren.

Lans werd er gek van. Voortdurend leunde hij voor en achteruit in het zadel om de huid van zijn nieuwe hengst zo goed als hij kon moddervrij te houden. Het beest knoop zijn ogen genotvol toe bij de streling van Lans' vingers.

"Het is belangrijk zo snel mogelijk een goede band met je rijdier op te bouwen", predikte hij.

"Een paard is niet zomaar een stel benen en een sterke rug om je rond te dragen wanneer je het uitkomt. Het is een vriend die je draagt en voor je vecht, als je dat niet apprecieert zal hij nooit voor je door het vuur gaan. En dat kan je letterlijk nemen."

Keryll gaf hem zijn gebruikelijk woordloze antwoord, een stille moorddadige blik met een hint van verveling in zijn ogen. Het was voor Lans genoeg om het gesprek verder te zetten.

Ewan probeerde het gesprek over zijn schouder te volgen om zich niet met de Bakir in conversatie te hoeven voeren.

"Wat ik niet begrijp, heer Falcau," zanikte de Bakirs nasale stem, " is waarom u uw gevolg niet gewoon in Schildenburg kon laten. De Stuhl, zou meer dan blij geweest zijn om u allemaal te ontvangen."

"Die plannen waren gemaakt voor wij uw meesters intenties kenden."

De Bakir zuchtte.

"Een gebrek aan vertrouwen, het probleem van de wereld. U hebt geen idee hoeveel problemen vermeden zouden kunnen worden met een beetje vertrouwen in Hassans' Keep. De Stuhl is in de eerste plaats een diplomaat, weet u? Geschillen tussen bondgenoten oplossen, is wat hij doet. Maakt niet uit hoe groot de geschillen, zijn banier staat gelijk aan ontastbaarheid.