De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 22: Troubadoursgoud (deel 2)

"Maar waarom Iwan? Boris, Marcus, Dank hebben stuk voor stuk een karrenvracht meer ervaring dan Iwan. En je weet hoe impulsief hij is."

"Kunnen we er eindelijk over ophouden. Iwan had een plan. Hij was er klaar voor. Geralf en ik hadden er alle vertrouwen in."

"Geralf is Iwans leermeester. Hij behoord in Iwan te geloven, daar betalen we hem per slot van rekening voor. Je weet toch dat overal en altijd een les in ziet. Het zou me niet verbazen Geralf deze verschrikkelijke nacht als een praktijkexamen voor Iwan beschouwde."

"Dan is hij in ieder geval met vlag en wimpel geslaagd."

"Ten kosten van meer dan de helft van mijn mannen."

"Ewan Falclau!"

"Sorry Ilene, ik ben mijn huis kwijt. Thorvan is dood, zo goed als mijn hele gevolg is dood en ik zit met een zoon die held wil spelen. Ik ben moe."

"We hebben onze grootste verliezen geleden nog voor Iwan ook maar iets te zeggen had. Dat kan je hem nu absoluut niet verwijten."

"Pathos' Kringspier. Ik snap gewoon niet waarom dat waanzinnige complexe plan met die tonnen nodig was. Hij moest jullie de stad uit leiden, niet zijn eigen legende stichten."

"Ik kan jou dezelfde vraag stellen? Ging de Stuhl ons geen escorte naar Zilverfort regelen?"

Ewan keek over zijn schouder naar de Keryll en de Bakir. Er bleef niet veel over van de Doshfaats geveinsde waardigheid. Keryll leidde hem vooruit met de teugels van de Bakirs paard gebonden aan zijn zadelknop. De Bakir hobbelde met gespalkte been in het zadel. Ewan betwijfelde of de Stuhl enige inspanning zou doen om zijn slijmerige dienaar terug te krijgen. Al Solomon was uiteindelijk slechts een Bakir. Niettemin zou de Stuhl zich wreken wanneer hij de gebeurtenissen vernam. Hij zou niemand ongestraft zijn zwaard laten heffen tegen Hassans' Keep.

"Hoelang zou het duren voor dat nieuws hem bereikte. Ze hadden de tijd genomen om de lijken te verbergen. Als de Larven echter een dubbelspel speelde...

"Ah Pathos Kringspier..."

"Geen ontkomen aan. Hij moest hen wel vertrouwen..."

De Larven leken over voldoende middelen te beschikken om hen te beschermen. Voorlopig leek het echter een goed idee om de Bakir als gijzelaar te houden. Een ruitergroep onder de standaard van Hassans' Keep zonder enige Doshfaat was verdacht. Dat maakte de Bakir nuttig, voorlopig toch. Ewan moest de Stuhl dankbaar zijn. Ironisch genoeg had de Doshfaatste oppperdiplomaat Ewans gevolg nog steeds van een escorte voorzien, zij het niet onder de afgesproken voorwaarden.

"Niet alles gaat altijd volgens plan, Ilene."

"Precies!"

"Ergodix! Dat had ik moeten zien aankomen."

"Valbert, was dood voor we het Hof van Falclau goed en wel verlaten hadden. Denk je dat we tijd hadden voor een stemming? We waren blind, in paniek en omsingeld door een brandende stad. Iwan had een plan. Gewaagd als het was, hij hield het hoofd koel en we kwamen er mee weg. De mannen dragen hem op handen, nu. Kan je me uitleggen waarom je daar zo'n probleem van maakt?"

Ewan zweeg. Hij kon het niet ontkennen dat hij zich ergens trots op zijn zoon voelde. Iwans plan, hoe krankzinnig ook, had gewerkt. En van wat Ilene hem vertelde had Iwan de voorbereiding van hun hinderlaag van deze ochtend meer dan degelijk aangepakt. Iwans' inzinking in het strijdperk kon hij hem vergeven. Zijn eigen eerste ervaring in het veld was niet veel beter gegaan. Hij was er heelhuids uit gekomen, daar ging het om.

"Omdat hij mijn zoon is... Mijn erfgenaam..."

Hij zuchtte.

"Je weet hoe hij is, Ilene. Zijn hoofd zit vol met die troubadoursnonsens van nobele ridders met wapperende banieren. Een heldenstatus is het laatste dat hij kan gebruiken. Het zal hem zijn leven kosten."

"Hij is niet onze enige zoon, Ewan."

"Hij is onze oudste, op leeftijd bijna. Dat maakt hem onze belangrijkste pasmunt voor een bondgenootschap. En bij de Wisselende God, we hebben alle bondgenoten nodig, iedereen die zich onder onze banier wil scharen tegen de Gouden Cirkel. Ik bescherm hem niet alleen voor zijn eigen goed."

"Je beschermt hem voor zijn eigen goed?" beet Ilene hem toe.

Haar stem bevroor in kalmte dat zijn rug deed rillen.

"Je beschimpt hem voor de mannen, erkent niets van zijn verwezenlijkingen en wijs hem terecht voor het dragen van een veroverd harnas. Je moet me uitleggen, Ewan Falclau, hoe wordt mijn zoon hier beter van?"

Ewans rijdier steigerde. Ilene houding was de kalmte zelf, maar de lucht rondom haar was stijf bevroren. Vlammen van ijskoud staal brandden onder de kap van haar reismantel, grijsblauw als de Dood in de ochtendberglucht.

Ewan streelde de manen van zijn paard. Hij haatte het op zijn woorden terug te komen, maar hij haatte het nog meer om een argument met Ilene op de spits te drijven. Haar wil was sterker dan graniet en haar ogen in dat onbewogen bleke gelaat onweerstaanbaar als ze vuur vatten.

"Akkoord,", gaf hij toe. Ik was te streng voor Iwan."

"Denk je?"

Ewan negeerde haar onderbreking.

"Ik handelde om hem te beschermen, Ilene. Je weet hoe belangrijk hij voor ons is. Jij probeert al een jaar lang een bruid voor hem te vinden. Wat wil je dat ik doe? We zijn meer dan duizend mijl van Zilverfort vandaan, met een handvol soldaten, zonder bondgenoten."

"En de Larven"

"Ok zonder echte bondgenoten. Ik weet nog altijd niet wat ik van zo'n stel struikrovers moet vinden. Het laatste dat ik nu aan mijn hoofd wil hebben is een jonge held met het hoofd vol verhalen. Hij is er niet klaar voor. Hij is nog geen ridder, hij verdient het niet om een ridders harnas te dragen."

Ze keek hem recht in de ogen.

"Pathos' bloed! Al goed. Zodra we in Zilverfort aankomen krijgt hij zijn sporen. Ik maak hem luitenant van de reserve ruiterij onder kapitein Bjor."

Hij keek haar aan.

"Luitenant van de reserve ruiterij, wanneer we terug zijn. Niet hier, niet nu. Hij is te jong, te onstuimig voor het bevel in het veld."

Ilene's ogen lieten de zijne eindelijk los.

"Bij de Wisselende God! Kon ze geen ander moment kiezen om Iwan te spenen? Ze repte er nooit een woord over wanneer Iwan oefende met zwaard of lans, maar elke blauwe plek of kneuzing waar hij mee terugkeerde was een regelrechte ramp. Ze stond erop dat Iwan zijn bekwaamheid bewees, voor alles en iedereen. In het jagen, de krijgs- en ruiterkunst... Al de paraderij om hem een goede partij te maken, maar oh wee als hij met een schram of litteken thuis kwam.

Het sloeg nergens op.

Eerst betuttelde ze hen hem als trouwvee in een gouden kooi en opeens stond ze er op dat hij uit het niets het bevel kreeg wanneer er levens op het spel stonden."

"Luitenant?" Vroeg ze sceptisch.

"Luitenant, met kaptein Bjor om hem in het oog te houden en Norwin om hem te beschermen."