De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 4: Uit de Greep (deel 2)

"De bronzen Maagd..." Sprak vrouwe Ilene.

"Een teken." Fluisterde Orryn.

"Iwan, hoeveel man heb je nodig om aan touw te komen?" De wind in zijn moeders stem was volledig gekeerd. Ze had een knoop doorgehakt.

Een karrenvracht steen gleed van Iwans schouders. Zijn moeder, de gravin, stond achter zijn plan.

"Liefst zo weinig mogelijk." Hij moest een uitschuiver in zijn stem verbergen.

"Duboys zou gek zijn om de Waterveste op te geven." herstelde hij zich. "De kade en de toren zullen nog steeds in zijn greep zijn."

Iwan voelde zijn wangen rood worden. Hij had de controle weer door zijn vingers laten glippen. Zoals altijd, zou Throvan zeggen...

'Houding en Retoriek zijn een werkpunt. Blijf kalm en resoluut.'

"Bij de stapper. Waarom kon hij nooit naar goede raad luisteren..."

Uren hij had doorgebracht met het staren naar kaarten, het bedenken van strategieën om ze vervolgens stap voor stap uit de doeken te doen. Het leek niets op de wurgende druk van werkelijke noodzaak. Geralfs eeuwig luisterend oor dwong hem zijn woorden te wegen.

Nu moest hij kalm blijven.

Alle zijn ingestudeerde kennis was zinloos gebleken. Passie, zekerheid, wilskracht en controle. Ze hadden niets met kennis te maken. Hoe meer hij nadacht, hoe meer hij zijn postuur voelde verglijden in angst. Hij moest wijsheid in zijn stem leggen. Zelfs wanneer zijn benen trilde, zelfs wanneer alles om zich heen in elkaar stortte. Als hij dat niet kon leren waren jaren van boeken, wetten en kunsten waardeloos geweest.

Thorvan had het hem proberen uit te leggen. Slechts nu begreep hij het.

"Allemaal achtergrond." Had Geralf zijn studies beschreven "Bezigheidstherapie en achtergrond tot je zelf de momenten zoekt."

Iwan haalde adem.

"Ikzelf en niet meer dan twee helpers.", besloot hij. "Dat moet voldoende zijn."

Er kwam geen weerwoord.

Vier schimmen traden naar voren. Boris, Marcus en Dank, drie sergeanten elk met jaren ervaring en Anya, Gawans melkmeisje. Ze had de vervelende gewoonte zich te moeien met mannenzaken.

"Anya?" flapte hij er uit. "Dit is een uiterst gevaarlijke taak. Ik wil dat je bij Gawan en de vrouwen..."

"Dat was een slecht idee."

Iwan wist het nog voor zijn woorden zijn mond uit waren.

"Iwan!" snauwde ze, de fury van de Zilveren Bergen achter zich, zelf zonder haar stem te verheffen. Haar woorden klonken niet luider dan de zijne. Toch ze leek te schreeuwen.

"Denk je dat ik bang ben? Denk je dat ik minder ben dan één van die zogenaamde sergeanten hier?Ik zweer je, ik ben minstens zo dapper als elke soldaat hier aanwezig. Kom, ik daag je uit. Wie hier heeft meer lef dan ik? Vechten ervoor met de blote vuist."

"Anya, kalmeer. Ik probeer slechts..."

"Probeer slechts wat, Iwan? Me opzij te schoppen als een zoveelste lichtekooi. Een waardeloze wilde die geluk heeft dat ze een adellijke baby te voeden krijgt."

Haar ogen schoten vuur. Er was niemand die er aan dacht haar uitdaging aan te nemen.

"Ik ben een dochter van de Zilveren Bergen, geboren en getogen aan de voet van de Orthmus. Mijn handen kunnen meer, veel meer dan een zuigeling verzorgen. Hoe dankbaar ik daar ook voor ben."