De Troon der Helden (Gepubliceerd)

Hoofdstuk 24: Larven (deel 3)

Iwan holde door de velden. Hij droomde. Hij was er zeker van. Toch holde hij voor zijn leven. Een onzichtbare hand dreef hem vooruit. Krachtiger dan hij ooit gevoeld had, maar subtiel, als een holle hand in een tobbe dat een drijvend boomblad naar zich toe roeit.

Grijs kniehoog gras ritselde tegen zijn onbedekte lichaam onder een bloedrode hemel. Hamerslagen, staal op staal klopte in zijn slaap. Steeds luider en dreigender. Aan het einde van de horizon op een heuvel van kreupelen lichamen sloegen twee schimmen in zwarte pij mokerhamers op een altaar. Uitgelijnd in goude kettingen lag een naakte jonge vrouw gewillig op de offersteen. Hamerslag vuurvonkte op haar lichaam dat tot staal vervormde. Hamer na hamer werd een zwaard uit haar gesmeed.

Iwan herkende haar jonge gedaante, oudere haast tijdloze gedaante weerspiegelde in de schaduw van de hamer. Een vlijmscherp lemmet kroop langs haar heupen omhoog, onder watertandende blik van de smeden. Blinkende ogen, zwart als de nacht verlichtten hun gelaat.

Iwan herkende zijn vader. De tweede smid toonde het uitgemergelde smoelwerk van de ridder die hij op de kade om het leven had gebracht.Iwan wilde naar hen toe rennen. Het altaar kwam niet dichterbij. Gras onder zijn voeten leek weg te rennen en veranderde daarna in ijskoude modder modder, glad als smeerolie, koud als de dood. Strompelend trachtte hij de heuvel op te spurten. Jaren van ploeteren gingen voorbij.

Een nieuw gesmeed zwaard lag waar eens Anya's lichaam had gelegen. Het gevest droeg nog steeds Anya's hoopvolle groene ogen, haar rode lippen smaalde onder de garde. Ongepolijste rimpelsvormde haar sproeten, haar gelaat was gevangen in het blinkende staal.

"Iwan," fluisterde ze. "Iwan, help me."

De woorden klonken hol. Hol en ver, als een echo van een echo in een droom. Zijn vader gaf hem de hamer. Zijn gedachten waren leeg. Hij voelde hoe zijn vingers sloten om het ijskoude handvat.

De moker sloeg toe. Anya's gezicht verdween onder de ijzeren hamerkop. Het zwaard versplinterde in een regen van staal, rood als haar vurige haren.

Iwan viel als een ster naar beneden.

De heuvel was een zwart gat. Iwan viel diep, door een tunnel van armen. Reuzen met duizenden armen, zij aan zij rond een bodemloze put met onderaan een ongeboren baby.
Hij viel voorbij het Koninkrijk Daiterra, hij viel voorbij Aventijn, hij viel voorbij aapachtige mensen die met stenen speren elkaar telijf gingen. Hij viel voorbij perfecten wezens in glimmend en gouden staal die vochten op vliegende paarden en strijdwagens van goud.
Toen zijn val eindelijk stopte trachtte hij weer naar boven te klimmen, naar de schouders van de blinde duizendarmige reuzen.
Op zijn weg naarboven klm hij voorbij naakte grijsaard met glimmende stenen op de borst, uitgemergelde krijgsheren in houten, benen, bronzen, ijzeren, en stalen rustingen in alle stijlen van 's werelds windstreken. Hij klauterde voorbij steeds weer vallende priesters in witte kleden, in rode robes van flueel en zijde, bronzen en gouden beelden die trachtten te klimmen maar toch als rotsblokken naar beneden vielen. Iwan klom, hij trok zich op aan handen, aan schouders, hij zocht plaats tussen de ellebogen van de blinde reuzen. Hij uit de put verrees.

Hamerslagen van miljoenen oorlogstrommels vulden zijn hoofd. Elke trom die ooit het ritme van de oorlog geslagen had vuldezijn trommelvlies, maar hij stond weer bij zijn vader die Salina Hamerde. Zijn vaders zwarte pij flapperde om zijn enkels. Hij zat gevangen in een zwart volstalen harnas.

Rijen en rijen soldaten marcheerde rondom hem, hoekige figuren in zware pantsers met gehoornde helmen. Benen verdwenen onder hun middel in zwarte rook. Soldatenlaarzen, los van de lichamen, marcheerde op het ritme van de trommels. IJzeren kettingen ketende enkels waar laarzen verdwenen en rook begon.

Ketens ratelde, duizenden voeten stampten op het ritme van de trommels. Iwan marcheerde geketend. Kettingen en trommels dreven naamloze rijen vooruit. Een reusachtige cobra verscheen in de bloedrode hemel, haar wijde kraag ten aanval. Het beest wiegde op het ritme van de trommels.

Achter de heuvels rees een witte zon uit de aarde, opgetrokken aan de staartveren van een zilveren valk.

Hij marcheerde verder. De valk scheerde door de rode hemel, cirkelde boven de muil van de cobra. In zijn klauwen droeg hij een gouden kroon. De slang toonde zijn giftanden.

Een zwarte hand rees uit de aarde, massief als een berg van miljoenen handen nu versteend in eenopengesperde palm. De hand hief de Cobra ter hemel.

In de hemel was een draak. Blauwe vlammen braakte uit zijn muil naar buiten. De valk liet de kroon vallen. De noorderzon keerde met de vluchtende valk, door duisternis gevolgd.

Draak en cobra werden kop en staart van de zelfde slang. Beide rolde zich op in de kroon, rustend in de reusachtige handpalm.

Een bulderende lach schalde over de horizon. De aarde beefde. Een zwarte kolos, gehecht aan arm en handpalm, rees naakt uit de grond. Zijn vuist sloot zich rond de draak, rond kroon en rond de cobra. De lach weergalmde glorieus in Iwans borst, een macht zo krachtig dat ketens van zijn voeten vielen.

Het was zijn eigen lach, besefte hij. Hij was de kolos. Een nieuwe kroon, eens zo stralend, eens zo machtige als het verpletterd stuk metaal in zijn vuist verscheen om zijn voorhoofd.

Hij opende zijn vuist. Noch slang, noch kroon, noch draak waren waar hij dacht dat ze zouden zijn. Slecht een ster rustte in zijn hand.

"Zoek de macht van Steen en Ster, jonge heer Iwan. Breek de ketens van duizend armen en tienduizend generaties, voorbij de leugens, voorbij de namaak, waar de dood leert delen met de levende en nieuwe goden opstaan uit het klei." fluisterde een stem.

Iwan opende zijn ogen. Hij was nog steeds de kolos voor hem stond een schim in rode kapmantel. Een bleke hand, drukte een puntig voorwerp in zijn vooruitgestrekte handpalm.

"De ster uit mijn droom." Dacht Iwan.

"De macht die je zoekt is de sleutel tot Fysimancie." Sprak de stem

Iwan voelde zijn ogen weer zwaar worden. Slaap overmande hem.

Ditmaal droomde hij zwart.