Κάποιος να την προσέχει..

κεφάλαιο 1

ΟΡΕΣΤΗΣ

Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω για πιο λόγο έπρεπε να βρεθούμε εδώ πέρα. Θα προτιμούσα ένα χώρο πιο σκοτεινό και με λιγότερο κόσμο, κατά προτίμηση βράδυ. Άτομα σαν εμένα όταν γυρίσουν την πλάτη στην αστυνομία δεν θέλουν να τους βλέπουν μπροστά τους ούτε ζωγραφιστούς. Και να που τώρα στέκομαι έξω από το γραφείο ενός υπουργού στο σπίτι του, που είναι πνιγμένο από μπάτσους και περιμένω να με δεχτεί. Από την στιγμή που με έχει ανάγκη θα έπρεπε εκείνος να έρθει να με βρει. Όταν μπήκα στο τεράστιο μέγαρο οι μπάτσοι στην είσοδο με κοιτούσαν καλά καλά, πέρασα από τον ειδικό ανιχνευτή και μπορώ να πω ότι απογοητευτήκαν όταν κατάλαβαν ότι δεν έχω όπλο πάνω μου. Δεν ήμουν πρωτάρης, τους έβλεπα πως στεκόντουσαν, παρακολουθούσαν τα πάντα... κάποτε ήμουν και εγώ στη θέση τους, έχουν περάσει χρόνια από τότε αλλά δεν έχω ξεχάσει τίποτα. 

Μπορεί εδώ και τρία χρόνια να μη φοράω την στολή του αστυνομικού, αλλά πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται και να ενεργεί σαν μπάτσος. Τα τατουάζ, τα σκουλαρίκια, τα δερμάτινα και τα γένια δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία στολή... η στολή που φοράω για να τους κρατάω μακριά... όλους! Βάζω το ένα πόδι πάνω από το άλλο και τεντώνομαι πίσω, ο αστυνομικός στην πόρτα δεν θα είναι πάνω από εικοσιπέντε χρονών, τον κοιτάω από πάνω μέχρι κάτω και ιδρώνει, χαμογελάω και σκέφτομαι ότι η δικιά μας η γενιά ήταν πολύ πιο άγρια, πιο σκληρή. Επιτέλους η πόρτα ανοίγει και ο Δημήτρης μου κάνει νόημα να περάσω. Σηκώνομαι αργά αργά, βαδίζω προς το μέρος του, τον προσπερνάω και μπαίνω μέσα. Κοιτάω γύρω μου και παρατηρώ όλες τις λεπτομέρειες, τα παράθυρα είναι αλεξίσφαιρα, στις γωνίες βλέπω δύο κάμερες και πρέπει να υπάρχει και μια τρίτη στο φωτιστικό, πίσω από το γραφείο που κάθεται ο κουστουμαρισμένος άντρας, η μία βιβλιοθήκη είναι ελαφρώς πιο έξω σημάδι ότι ανοίγει, μάλλον πίσω της υπάρχει άλλο δωμάτιο ή τρόπος διαφυγής... κάθομαι στην μία πολυθρόνα και ο Δημήτρης στην άλλη.

«Κύριε Κοσμίδη, όπως καταλάβατε αυτός είναι ο Ορέστης Αρώνης! Όπως σας είπα είναι ο καλύτερος για τη δουλειά που θέλετε.»

«Σε ευχαριστώ πολύ Δημήτρη. Θα ήθελα να μιλήσω για λίγο ιδιαιτέρως με τον κύριο Αρώνη, μπορείς να περιμένεις έξω..»

«Βεβαίως!» ο Δημήτρης σηκώνεται αμέσως και βγαίνει από την αίθουσα. Με παρατηρεί και μάλλον δε του γεμίζω το μάτι