Κάποιος να την προσέχει..

κεφάλαιο 47

ΟΡΕΣΤΗΣ

Δεν ξέρω που βρήκα την δύναμη να την αφήσω. Όση ώρα μου μιλούσε ο πατέρας της, εγώ κατέγραφα χιλιάδες πληροφορίες στο μυαλό μου. Από την ώρα που εξαφανίστηκε, κατηγορούσα τον εαυτό μου και εκείνη δεν μπόρεσε να με πάρει ένα τηλέφωνο.. οι προτεραιότητες της ήταν άλλες. Την ώρα που κατέβηκε κάτω το κατάλαβα αμέσως, την ένιωσα. Δεν διέκοψα την Φιλίπ, έτσι και αλλιώς και εκείνη θα έπρεπε να γνωρίζει. Όσο προχωρούσε η ιστορία τόσο σιγουρευόμουν για το ποιος είναι ο Κοσμίδης και για το τι είναι ικανός να κάνει. Πριν χρόνια, όταν ήμουν στην αστυνομία τον αποκαλούσαμε "χρυσή Αλεπού", είχαμε φτάσει πολλές φορές κοντά του, αλλά πάντα κατάφερνε και ξέφευγε. Απ'ότι κατάλαβα αυτό το έκανε πάρα πολλά χρόνια και είχε γίνει ειδικός. Εξαιτίας του είχα χάσει σχεδόν όλη την ομάδα μου και πάρα πολλούς άλλους αστυνομικούς, που έτυχε να βρίσκονται στο δρόμο του, την λάθος στιγμή. Η Τζορτζίνα προς το παρόν θα ήταν ασφαλής κοντά στον πατέρα της. Ο πόλεμος άρχιζε και δεν θα την ήθελα κοντά μου. Δεν χρειαζόταν να με δει έτσι και ούτε το ήθελα. Οι ώρες του Κοσμίδη ήταν μετρημένες, είχε έρθει η ώρα να πληρώσει.

Την ώρα που κατέβηκα στην αυλή, πίσω μου ερχόταν ο Κώστας. Χωρίς να γυρίσω του λέω:

«Ξέρω που είναι η έξοδος δεν χρειάζεται να με ακολουθήσεις.»

«Κάποιος πρέπει να κλείσει..»

«Μάλιστα..» γυρνάω προς το μέρος του και τον κοιτάω «Άρα να υποθέσω ότι είσαι ένας απλός θυρωρός!»

«Έχω πολλά ταλέντα!» ελπίζω τα πολλά του ταλέντα να τα κρατήσει μακριά από την Τζορτζίνα

«Θα σου πω κάτι, φιλικά... τα χέρια σου μακριά από την Τζορτζίνα αν θες το καλό σου!» κατευθύνομαι προς την εξώπορτα

«Ο Μπάμπης θέλει να περάσεις από το μαγαζί, μου είπε ότι θέλει να σου μιλήσει..»

«Να του πεις ότι έχασε την ευκαιρία του!»

Αρχίζω να περπατάω παράλληλα με το σπίτι, διάφορες σκέψεις με βασανίζουν και μία από αυτές είναι εκείνη στεναχωρημένη. Δεν πρέπει να λυγίσω, όχι τώρα. Βγάζω το κινητό μου..

«Θέλω όλη την ομάδα σε δύο ώρες στην σχολή. Με αθλητικά ρούχα για να μη καρφώνονται.»

«Είσαι καλά;»

«Όχι αλλά θα γίνω!»

Φτάνω στη σχολή και η πόρτα είναι ανοιχτή, μπαίνω μέσα και βλέπω την Ξένια να καθαρίζει τους καθρέφτες.