Κάποιος να την προσέχει..

κεφάλαιο 15

ΟΡΕΣΤΗΣ

Εδώ και δέκα μέρες η Τζορτζίνα είχε εξαφανιστεί. Κάθε ώρα της ημέρας ήξερα που ήταν, απλά δε την έβλεπα. Στη σχολή δεν ξανά πάτησε και ούτε ειδοποίησε. Η Έλσα συνέχιζε να έρχεται στα μαθήματα και κάποια στιγμή που τη ρώτησα μου είπε ότι έχει εξεταστική και διαβάζει. Το σκίτσο που είχε φτιάξει ο Αλέξης, ήταν αρκετά καλό αλλά μέχρι τώρα δεν μπορούσαν να το ταυτοποιήσουν με κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Μαζί με δύο δικούς μου, πήγαμε στο σημείο που έγινε το περιστατικό και το κάναμε φίλο και φτερό, δεν βρήκαμε τίποτα αξιόλογο, κάποιες γόπες από τσιγάρα και μια απόδειξη από σούπερ μάρκετ, το οποίο βρισκόταν πολύ μακριά από την περιοχή.

Το ίδιο βράδυ έκατσα και κατέγραψα ότι είχε πει η Τζορτζίνα για αυτούς τους τύπους. Είχα αριθμήσει όλα τα σημαντικά και κάθε μέρα τα διάβαζα ξανά και ξανά.

Πρώτον, της είπαν ότι έχουν εντολή να μη την αγγίξουν. Άρα κάποιος τους είχε στείλει για εκείνη..

Δεύτερον, έψαχναν κάτι, ίσως κάποιο κλειδί, η φράση "Κλειδί του Παραδείσου" μπορεί να ήταν τυχαία η όντως να έψαχναν κάποιο κλειδί.

Τρίτον, την παρακολουθούσαν και είδαν ότι ήταν μόνη της, άρα δεν πρέπει να ξανά μείνει μόνη... και

Τέταρτον, συμφώνησε ότι το φιλί που ανταλλάξαμε ήταν λάθος και μου δήλωσε ότι το έχει ξεχάσει ήδη.

Το τελευταίο ήταν άσχετο με την υπόθεση, απλά το είχα σημειώσει επειδή είχε ειπωθεί... καλύτερα που το είχε ξεχάσει, σε καμία περίπτωση δε έπρεπε να μπλέξω με τη μικρή! Το γεγονός ότι την είχα συνέχεια στο μυαλό μου, οφειλόταν στο ότι αυτή την περίοδο ήταν η δουλειά μου! Η πόρτα του γραφείου μου χτυπάει και στο άνοιγμα εμφανίζεται ο Άγγελος, μου λέει ότι έχει έρθει κάποιος για να με δει, του λέω να τον αφήσει να περάσει και το κάνει. Ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενα να δω ήταν ο Κοσμίδης..

«Καλημέρα Ορέστη!» σηκώνομαι όρθιος

«Καλημέρα... σε τι οφείλω την επίσκεψή; Νόμιζα ότι θα τα λέγαμε μόνο από το τηλέφωνο..»

«Έμαθα κάτι και ήθελα να σε ρωτήσω από κοντά... κάποιοι επιτέθηκαν στην Τζορτζίνα..» αυτός πως το ξέρει;

«Ναι, συνέβη πριν μερικές μέρες, δεν θεώρησα ότι ήταν κάτι σοβαρό, παιδαρέλια που είχαν όρεξη για παιχνίδια, ανέλαβα αμέσως δράση και το έβαλαν στα πόδια.»