Κάποιος να την προσέχει..

κεφάλαιο 48

ΤΖΟΡΤΖΙΝΑ

Έφυγε και πήρε μαζί του ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής και της καρδιάς μου. Με τη βοήθεια της μητέρας μου επέστρεψα μέσα στο σπίτι και περάσαμε στην τραπεζαρία, όλοι μας, χρειαζόμασταν να πιούμε κάτι για να συνέλθουμε. Προσπάθησα να αφήσω τα δικά μου προβλήματα απ'έξω και παρακολουθούσα τους γονείς μου... ναι! Ήταν οι γονείς μου! Τους παρακολουθούσα, να μιλάνε, να γελάνε, σα να μην είχαν μείνει ποτέ χώρια. Όλη την ημέρα της έλεγε τι έκανε τα χρόνια που ήταν χώρια. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και πάντα στο μυαλό του είχε εμάς και τον τρόπο που θα μας προστάτευε. Πάντα μάθαινε για εμάς αλλά δεν μπορούσε να έρθει σε επαφή γιατί ο "θείος" καραδοκούσε. Υπήρχαν πολλές ερωτήσεις που έπρεπε να απαντηθούν και ένιωθα πως ζούσα ξανά τη ζωή μας, μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα... 

Κάθε λίγη ώρα τον έπαιρνα τηλέφωνο, το είχε συνέχεια κλειστό. Μέχρι το βράδυ τον καλούσα αλλά εκείνος συνέχιζε να το έχει απενεργοποιημένο. Όταν βράδιασε τους είπα ότι αισθανόμουν κουρασμένη και ανέβηκα στο δωμάτιο μου. Η μαμά μου κατάλαβε τι είχα και μου έδινε κουράγιο. Όταν βρέθηκα μόνη στο δωμάτιο το είχα πάρει απόφαση, αν δεν τον έβρισκα θα πήγαινα αύριο από την σχολή. Δεν γινόταν να μου κρατάει άλλο μούτρα! Το ήξερα ότι με αγαπούσε, όπως τον αγαπούσα και εγώ.. Του έγραψα ένα μήνυμα.. "Σε αγαπάω και μου λείπεις... αν δεν μου απαντήσεις, αύριο θα έρθω να σε βρω!" του το στέλνω και ξέρω ότι δε θα το λάβει. Τα λεπτά περνάνε και εκεί που είμαι σίγουρη ότι δεν θα μου απαντήσει ακούγεται ο ήχος ότι το έλαβε. Το κρατάω στα χέρια μου και περιμένω, μετράω τα δευτερόλεπτα... το νιώθω να χτυπάει, διαβάζω και το κινητό μου πέφτει από τα χέρια...

"Μην κάνεις τον κόπο να έρθεις. Ότι είχαμε τελείωσε. Για εμένα ήσουν απλά μια δουλειά που έφτασε στο τέλος της. Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς δεν θα είχα μπλέξει ποτέ μαζί σου. Καλά να περνάς. Ξέχνα με όπως σε ξέχασα και εγώ."

Τα δάκρυα μου, ποτίζουν το μαξιλάρι και προσπαθώ να κρύψω τους λυγμούς που με πνίγουν. Νιώθω ότι η καρδιά μου δεν χτυπάει πια... είχαμε τελειώσει.. ήμουν μια δουλειά για εκείνον... ήθελε να τον ξεχάσω όπως με ξέχασε και εκείνος. Πως μπορούσε να είναι τόσο σκληρός, πως μπορούσε να πετάει έτσι την αγάπη μου; Έκλαψα μέχρι τα ξημερώματα, κάποια στιγμή τα μάτια μου στέγνωσαν και ο ύπνος με αγκάλιασε. Τα όνειρα μου ήταν γεμάτα από τα μάτια του Ορέστη... του Ορέστη μου..