Κάποιος να την προσέχει..

κεφάλαιο 27

ΟΡΕΣΤΗΣ

Από το απόγευμα του αγώνα είχαν περάσει περίπου δέκα μέρες και όλα πήγαιναν καλά με τη Τζορτζίνα, υπερβολικά καλά. Κάθε βράδυ το περνούσαμε μαζί, συνήθως στο σπίτι μου, την υπόλοιπη μέρα συνήθως, ή έβγαινε με τα κορίτσια ή ερχόταν στη σχολή. Της άρεσε να με παρακολουθεί να κάνω μάθημα και ιδιαίτερα στα παιδικά τμήματα. Πολλές φορές με περίμενε στο γραφείο μου να τελειώσω και άλλες πάλι, έφευγε για τη δουλειά και την συναντούσα εκεί. Με την Ξένια δεν ήθελε πολλά πάρε δώσε και φαινόταν ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Η παρακολούθηση συνεχιζόταν, αλλά όχι τόσο έντονα. Από τη στιγμή που πήγαινα στο μπαρ αναλάμβανα προσωπικά την προστασία της μέχρι και το επόμενο πρωί. Την κρατούσα στην αγκαλιά μου και με δυσκολία την άφηνα. 

Το σπίτι και τα τσιράκια του Κοσμίδη ήταν υπό συνεχή παρακολούθηση και απλά περιμέναμε. Από την τελευταία επίσκεψη του Κοσμίδη δεν μας είχε ξανά ενοχλήσει, ούτε εμένα ούτε την Τζορτζίνα. Τα στοιχεία που μάζευα για τον Κοσμίδη είχαν αρχίσει να μου δίνουν την πραγματική εικόνα αυτού του ανθρώπου. Φήμες έλεγαν ότι εκείνος οφειλόταν για το τροχαίο του αδερφού του. Για τον τρίτο αδερφό δε μπορούσα να βρω πληροφορίες, σα να μην υπήρξε ποτέ, όποιος τον είχε εξαφανίσει το είχε κάνει πολύ καλά. Συνέχιζα να ψάχνω και ήμουν σίγουρος ότι σύντομα θα μάθαινα τι ήθελε ο Κοσμίδης από την Τζορτζίνα.

Σήμερα είχαμε νωρίς μάθημα και θα κάναμε πάλι εξάσκηση με το τμήμα του Άγγελου. Είχαμε αρχίσει την προθέρμανση αλλά εκείνη δεν είχε έρθει ακόμα, έψαξα στο χώρο και είδα ότι ούτε η Έλσα είχε έρθει. Ενημέρωσα τον Άγγελο ότι δε θα αργήσω και πήγα στο γραφείο για να της τηλεφωνήσω.

«Τζορτζίνα; Που είσαι μωρό μου;»

«Δεν ξέρω!! Με έχουν απαγάγει!!» η φωνή της ήταν ψιθυριστή, στα λόγια της η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει ξέφρενα και κρύος ιδρώτας αρχίζει να με λούζει..

«Μείνε ψύχραιμη και πες μου τι βλέπεις γύρω σου..»

«Καμιά δεκαριά σωματαράδες!!!» αρχίζει να γελάει και καταλαβαίνω ότι μου κάνει πλάκα «Εδώ είμαι στη σχολή..» η ανακούφιση αντικαταστατέ από θυμό, κλείνω το τηλέφωνο και βγαίνω από το γραφείο, εκείνη τη στιγμή βγαίνουν με την Έλσα από τα αποδυτήρια, μου χαμογελάει αλλά εγώ μένω ανέκφραστος. Αυτό που ένιωσα ήταν καθαρός φόβος, αυτό το κορίτσι μου έχει κάνει ζημιά και αυτό με φοβίζει παραπάνω. Την βλέπω να κάνει ζέσταμα, συνεχώς με κοιτάει και περιμένει να της χαμογελάσω όπως κάνω συνήθως, σήμερα όμως δεν πρόκειται... Πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να παίζει με τέτοια θέματα.