Κάποιος να την προσέχει..

κεφάλαιο 56

ΤΖΟΡΤΖΙΝΑ

Το κουδούνι συνέχισε να χτυπάει και εγώ έτρεξα να ανοίξω. Πριν το κάνω κοίταξα από το ματάκι της πόρτας αλλά δεν είδα τίποτα. Σε διαφορετική περίπτωση θα άνοιγα αμέσως.. δεν ξέρω τι με σταμάτησε. Περίμενα λίγα λεπτά και όταν δεν ακούστηκε τίποτα, επέστρεψα στο σαλόνι, πήρα το κινητό μου και τηλεφώνησα στην Έλσα.

«Έλα Ελσάκι μου, που είσαι;»

«Άργησα λίγο... θέλω ακόμα είκοσι λεπτάκια!» άρα δεν ήταν η Έλσα..

«Εντάξει. Απλά όταν φτάσεις πάρε τηλέφωνο γιατί έχω μουσική και μπορεί να μη σε ακούσω.» Ο πατέρας μου, υποτίθεται ότι μου αγόρασε σπίτι σε αυτή την περιοχή για να νιώθω ασφάλεια. Η πολυκατοικία ήταν ολοκαίνουρια και ακόμα δεν είχαμε προσλάβει θυρωρό. Θα έπρεπε να το επισπεύσουμε. Στο παρελθόν, δε νομίζω ότι είχα φοβηθεί ποτέ, τώρα όμως μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει, το μυαλό μου πάει πρώτα στο κακό. Δεν μπορώ να εμπιστεύομαι πια το ένστικτό μου! Τα τελευταία τέσσερα χρόνια με είχε διαψεύσει τελείως, αφού συνέχιζα να έχω για φίλο τον Λοκ. 

Ο πατέρας μου, είχε βάλει ανθρώπους να τον ψάχνουν, θα ένιωθα πολύ καλύτερα αν τον έπιαναν, θα κοιμόμουν πιο ήσυχη. Το μόνο που με φόβιζε σε αυτό το τεράστιο σπίτι, ήταν ότι τα βράδια έμενα μόνη, γι'αυτό τα κορίτσια ερχόντουσαν όσο πιο συχνά μπορούσαν. Αν ήμουν με τον Ορέστη δε θα φοβόμουν τίποτα... τι θέλω και σκέφτομαι τέτοια βραδιάτικα, φιλιόμασταν και αγκαλιαζόμασταν, νόμιζα ότι του άρεσε όσο άρεσε και σε εμένα... εκείνος διέκοψε το φιλί μας, άρα υποθέτω ότι δεν σήμαινε το ίδιο και για τους δύο μας.

Κάθομαι στο μπαλκόνι με τα φώτα κλειστά. Παρακολουθώ τις γύρω πολυκατοικίες και παρατηρώ τους ανθρώπους. Βλέπω τα φώτα σε κάθε όροφο και σκέφτομαι τι άνθρωποι μπορεί να ζουν πίσω από αυτά. Σίγουρα δεν θα είναι μόνοι.. Ακούω το κινητό μου να χτυπάει και βλέπω ότι με καλεί η Έλσα.

«Έλα, που είσαι;» την ρωτάω αμέσως

«Τώρα μόλις μπήκα στην πολυκατοικία σου! Ανοίγω το ασανσέρ και μπαίνω! Άντε άνοιξε γιατί κουβαλάω πράγματα!» Κατευθύνομαι αργά προς την πόρτα και ακόμα αναρωτιέμαι ποιος να ήταν πριν. Ανοίγω και εκείνη τη στιγμή την βλέπω να πλησιάζει.

«Τι είναι αυτό καλέ;» με ρωτάει κοιτώντας στο χαλάκι. Σκύβω το κεφάλι μου και βλέπω μια ανθοδέσμη.

«Δεν έχω ιδέα!» την σηκώνω και μπαίνω μέσα, με ακολουθεί.

«Έχει κάρτα; Ποιος λες να σου τα έστειλε;»