Κάποιος να την προσέχει..

κεφάλαιο 39

ΟΡΕΣΤΗΣ

Όταν της είπα να πάει κάτω να κοιμηθεί το δέχτηκε αμέσως. Όλο το μεσημέρι συζητούσαμε, της είπα τα πάντα και ότι απορία είχε προσπάθησα να της την λύσω. Της εξομολογήθηκα ότι κάπου στην πορεία την ερωτεύτηκα αλλά εκείνη το προσπέρασε χωρίς να μου πει κάτι αντίστοιχο. Ίσως είχα κάνει λάθος και η Τζορτζίνα δεν ένιωθε έτσι για εμένα. Μέχρι το απόγευμα καθόμασταν αγκαλιά στον καναπέ και αισθανόμουν ότι κάπως έτσι είναι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι. Έπειτα ξεκίνησε να ρωτάει για την παλιά μου ζωή, σαν αστυνομικός. Ένιωσα ένα σφίξιμο και εικόνες από εκείνη την μέρα πέρασαν από μπροστά μου.

Φωνές, πυροβολισμοί, εκρήξεις και στο τέλος κάποιες κραυγές πόνου και αγωνίας. Σχεδόν όλη η ομάδα μου είχε γαζωθεί από σφαίρες. Η ενέδρα που μας είχαν στήσει ήταν καλά οργανωμένη και πιθανότατα να είχα καταλήξει νεκρός και όχι τραυματισμένος, αν τελευταία στιγμή δεν χτυπούσε το κινητό μου. Όλα τα κανάλια έπαιζαν την είδηση για τους αστυνομικούς που χάθηκαν.. Ο πατέρας μου από την ταραχή, δεν άντεξε και έπαθε εγκεφαλικό. Έμεινα τρεις μήνες στο νοσοκομείο, όταν με ενημέρωσαν για το θάνατο του πατέρα μου προστέθηκε και αυτό στη λίστα με τις τύψεις μου. Στην αρχή έψαξα πολύ, μελέτησα όλα τα στοιχεία που είχαμε συλλέξει και προσπάθησα να βρω ποιος μας είχε προδώσει... η ανακάλυψη ότι κάποιος από το σώμα ήταν ο υπεύθυνος με άφησε εμβρόντητο. Εφόσον δε μπόρεσα να παρευρεθώ στις κηδείες των φίλων μου, όταν συνήρθα, επισκέφτηκα τις οικογένειες τους και τους υποσχέθηκα ότι αργά η γρήγορα θα έβρισκα τον ένοχο και θα τον ανάγκαζα να πληρώσει. Το επόμενο που έκανα ήταν να παραιτηθώ από το σώμα και να ανοίξω τη σχολή.

Ο αθλητισμός και η εκτόνωση των πολεμικών τεχνών καθάριζε το μυαλό μου και με βοηθούσε να σκέφτομαι. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα η σχολή γέμισε και εγώ μπορούσα ανενόχλητος να φτιάξω την ομάδα μου. Κάποιοι ήταν παλιοί συνάδελφοι και άλλοι ήταν απλά άνθρωποι με ικανότητες και αξίες. Οι επιχειρήσεις που αναλαμβάναμε στην αρχή ήταν μικρές. Σιγά σιγά οι ικανότητες μας έγιναν γνωστές και μας καλούσαν και στο εξωτερικό. Κανένας δεν ήξερε ποιος ήταν ο αρχηγός της ομάδας. Κάθε τόσο αλλάζαμε τηλέφωνο και τρόπο επικοινωνίας. Λίγοι ήταν αυτοί που ήξεραν τη δεύτερη δουλειά μου και ένας από αυτούς ήταν ο Δημήτρης. Ο συγκεκριμένος ήταν ένας από τους πρώτους που υποψιάστηκα αλλά το άλλοθι που είχε, ήταν ακλόνητο. Από την υπόλοιπη ομάδα, από εκείνους που δε συμμετείχαν στην αποστολή, μόνο για έναν ήμουν σίγουρος, ο οποίος αυτή τη στιγμή ήταν ο αρχηγός των στιλέτων. Εκείνος ήταν, που μου μάζευε πληροφορίες για τον Κοσμίδη και είχε κάνει τον φάκελο του, να ξεχειλίζει.