Κάποιος να την προσέχει..

κεφάλαιο 23

ΟΡΕΣΤΗΣ

Ακούω την πόρτα και πετάγομαι όρθιος, είμαι γυμνός και η Τζορτζίνα δεν βρίσκεται δίπλα μου. Το καλό που της θέλω να μην έφυγε... κοιτάω στο μπάνιο και έπειτα στο σαλόνι. Βρίζω και πιάνω το τηλέφωνο μου.. την τύχη μου!

«Την βλέπεις;»

«Ναι, βγήκε από το σπίτι σου μόνη και περπατάει προς το σπίτι της..»

«Μη τη χάσεις από τα μάτια σου! Έρχομαι!» βάζω μια φόρμα, ένα φούτερ, μπουφάν και κατεβαίνω στο αμάξι, σε λιγότερο από πέντε λεπτά φτάνω. Στέκομαι έξω από την πολυκατοικία της και περιμένω να φανεί. Δεν περνάει πολύ ώρα και την βλέπω να βάζει τα κλειδιά στην πόρτα, εμφανίζομαι μπροστά της και τρομάζει.

«Με κατατρόμαξες! Τι θες εσύ εδώ;»

«Γιατί σηκώθηκες και έφυγες μέσα στη νύχτα;» κοιτάει γύρω μας,

«Είχα δουλειές... έπρεπε να έρθω σπίτι!» της παίρνω τα κλειδιά από το χέρι και ανοίγω, την αφήνω να περάσει πρώτη

«Ωραία, κερνάς καφέ!»

«Τι; Όχι! Δεν θα έρθεις πάνω.» δεν μας τα λέει καλά η μικρή.

«Πάμε στοίχημα;»

Κάθομαι στον καναπέ της και εκείνη είναι στο μπάνιο. Μετά από λίγο βγαίνει τυλιγμένη σε μια πεσέτα..

«Δεν έφτιαξες καφέ; Όλα είναι στο πάνω ντουλάπι.. πάω να ντυθώ, δε θα αργήσω..» η πεσέτα την καλύπτει ελάχιστα και νιώθω έτοιμος να την πάρω πάλι. Αν δεν ήμουν σίγουρος ότι θα πονάει θα την ακολουθούσα μέσα και θα την πηδούσα μέχρι να ηρεμήσω και να βγει από μέσα μου. Μία φορά δεν ήταν αρκετή, ήμουν συγκρατημένος λόγο της κατάστασης που προέκυψε... ακόμα δε μπορώ να το πιστέψω ότι ήταν παρθένα. Στα εικοσιτέσσερα, έξυπνη, όμορφη, μέσα στη νύχτα και ποτέ κανένας δεν είχε απολαύσει το κορμί της, μόνο εγώ.. την ώρα που βγαίνει βάζω δύο φλιτζάνια με καφέ στο τραπέζι, την βλέπω φρέσκια και όμορφη, φαίνεται μικρότερη απ'ότι είναι.

«Δεν ήξερα πως τον πίνεις..»

«Γλυκό σαν και εμένα!!» γελάει και κάθεται στον καναπέ διπλώνοντας τα πόδια της από κάτω της. Της δίνω τον καφέ και κάθομαι δίπλα της.

«Πρέπει να μιλήσουμε..»

«Τι να πούμε;»

«Πως είσαι, μετά από όλο αυτό;»